Poszukiwana | L.H. |

8.

Potrzebuje z kimś porozmawiać. Natychmiast. 

Podchodzę do telefonu i wybieram znany mi numer. 

Nie odbiera.

Dzwonie na inny. 

Nie odbiera.

Dzwonie.

Nic.

Jeszcze raz.

Nic.

Siadam na łóżku, zasłaniam twarz dłońmi i pochylam się do przodu.

Uspokój się

Uspokój się 

Uspokój się

Powtarzam w głowie jak mantrę. Ciszę w pokoju przerywa dźwięk wiadomości. Pośpiesznie chwytam telefon w dłonie i patrzę na treść.

Ashton: Za 5 minut otwierasz nam drzwi. 

Czytam kilka razy tą wiadomość, czuję jakbym się uśmiechał, jednak kiedy dotykam moich ust nie są podniesione. Wkładam telefon w kieszeń moich dresowych spodni i idę w stronę drzwi, ponieważ słyszę dzwonek. 

Uchylam drzwi i do pomieszczenia od razu wchodzą moi przyjaciele, przez co zostaje lekko odepchnięty. Zamykam za nimi drzwi i idę w ich kierunku - salon. 

- Dziwny zapach. - Mówi Calum siadając na fotelu. Zaciągam się powietrzem, ale nic nie czuje.

- Jaki? - Pytam i siadam na kanapie. 

- Śmierci? - Odpowiada i chwyta za pilot odpalając telewizor. Michael przyznaję mu racje i otwiera okna na oścież. 

Cisza jest przerywana dźwiękami z telewizora, jednak wciąż czuje się skrępowany pod czujnym spojrzeniem Ashton'a oraz Michael'a. Calum ignoruje nas wszystkich, skupiając się postaciach z telewizora.

- Co? - Pytam zirytowany wzorkiem Ashton'a i Michael'a. 

- Wyniszcza cię. - Stwierdza Michael. 

- Plan na początku był inny, a wyszło z tego jedno wielkie gówno - Rzuca Ashton. Przymykam oczy i biorę kilka głębszych wdechów zanim odpowiem. 

Spokój

- Zastanawia mnie jedno... W co ty wierzysz? - Pyta Clifford, rozsiadając się bardziej na kanapie. 

- Na pewno nie w Boga. - Mówi pod nosem Calum, rzucam mu rozdrażnione spojrzenie. 

- Dlaczego wy mi nie wierzycie? - Pytam wyczerpany ich zachowaniem. 

- Jak mamy ci wierzyć w coś co jest całkowitą abstrakcją? - Słyszę w głosie Ashton'a, że zaczyna się irytować. 

Spokój.

- Hemmings odbierz ten telefon, bo kurwicy dostanę. -  Michael szturcha mnie w ramię. Otrząsam się i odbieram urządzenie bez patrzenia na to, kto dzwoni.

- Halo? 

- Skarbie, przyjadę dzisiaj dobrze ? Bo wiesz dawno się nie widzieliśmy...  - Zaczyna nawijać Kate, ignoruję dalszą część jej wypowiedzi, która trwa dość długo. 

- Są u mnie kumple. - Mówię kiedy ona kończy. 

- Oh, to może nie będę... - Zaczyna się wykręcać, myśląc że nie chce jej kiedy oni tutaj są.

- Przyjeżdżaj i nie marudź. - Rzucam. 

- Tylko zajadę do sklepu i jestem.

- To do zobaczenia.

- Za piętnaście minut. - Dokańcza moje zdanie i rozłącza się. 

Chowam telefon do kieszeni i widzę zaciekawione spojrzenia chłopaków.

- Kate przyjedzie. - Mówię a oni kiwają głową.

* Trzydzieści minut później * 

- To za ile miała być Kate? - Pyta Calum, kiedy serial dobiega końca. Patrzę na zegarek.

-Piętnaście minut. - Mówię jakby nieobecny. W mojej głowie zaczynają pojawiać się czarne scenariusze, dlaczego kobieta się spóźnia. Wszystko znika w momencie dzwonku do drzwi. Wstaję i idę otworzyć drzwi, Kate. Witam się z nią krótkim pocałunkiem, a następnie udajemy się do salonu. 

Dziewczyna wita się chłopakami i siada na kanapie wzdychając. 

- Co tak długo robiłaś w sklepie? - Pytam i kładę moją dłoń na jej kolanie, podczas oglądania kolejnego odcinka jakiegoś serialu, który znalazł Calum.

- Jakieś babsko przeklinało w obecności malutkiego dziecka. - Mówi zirytowana - Wyobraźcie to sobie. Idziecie po makaron na spaghetti, a tam napotykacie jakąś młodą kobietę z dzieckiem, prawdopodobnie jej i ona zaczyna rzucać kurwami na prawo i lewo ignorując fakt, że jest w miejscu publicznym, a do tego jest przy dziecku. - Przerywa na chwilę patrząc, czy ktokolwiek jej słucha i tak, słuchamy wszyscy, więc kontynuuje. - Podeszłam i zwróciłam jej grzecznie uwagę, a ona zmierzyła mnie wzorkiem i jakby mnie poznając, skądś na jej twarz wkradł się taki uśmieszek, uhh irytujący swoją drogą. Zaczęła mi grozić. - Mówi zdenerwowana, a ostatnie zdanie zawisło jakby w powietrzu.  Michael odchrząknął i przemówił jako jedyny z nas.

- Może ją skądś kojarzyłaś. - Prychnąłem na wypowiedź Michael'a. To jest za proste jak dla mnie.

- Możesz ją opisać ? - Mówię po chwili ciszy w pomieszczeniu. Kate odchrząka i zaczyna opisywać kobietę, z którą miała styczność. 

- Była nie wysoka, długie brązowe włosy lekko skręcone na końcach, jej twarz była delikatna, jakby młodziutkiej dziewczyny, jej oczy były naprawdę ładne, czekoladowe, przyjazne - Przerywa na chwilę, a ja w głowie mam tylko jeden obraz osoby, pasujący jak na razie. - Jednak czaiło się w jej oczach szaleństwo, ten uśmiech tylko to potwierdzał. - Milczy. Wszyscy milczymy.- Była naprawdę ładna, to dziecko miało blond włosy i podobne rysy do twoich, skarbie. - Patrzy na mnie podejrzliwie, a ja jedynie patrzę tępo na ścianę naprzeciwko mnie.

♥♥♥

Kochani! Uwielbiam Was za te wszystkie komentarze przy poprzednich rozdziałach, tak jak i w "Uprowadzonej". Na prawdę! Dają mi taką fajną energię i cieszą moje serduszko! ♥/ Julia

Julia&Ania