Nisan ve Güney küçük yaşta tanıştıkları andan itibaren birbirlerinin en iyi dostu olmuştur.
Liseye başladıkları yıl ayrı sınıflara düşerler ve ayrılmaz ikili ilk kez ayrılmak zorunda kalır. Aralarına giren tek şey bir koridor da değildir üstelik; f...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Eğer geçen gece düşünme yetisini kaybetmemiş olsaydı tahmin edebileceği üzere, güne berbat bir baş ağrısıyla başladı Güney.
Gözlerini yavaşça araladığında onu karşılayan ilk şey parlak bir ışık oldu –daha sonra bunun pencereden içeri sızan günışığı olduğunu fark etmişti. Ardından uçuşan perdelere ve tanıdık koyu mavi duvarlara ilişti bakışları. Bu manzaraya epey aşinaydı çünkü her güne onları görerek başlıyordu. Kendi odasındaydı.
Şaşkınca gözlerini kırpıştırdı. Dün geceye dair hatırladığı son şey, Mete'nin evinin salonuna kusmasıydı. Hem de herkesin gözü önünde... Biraz da Melis'in üzerine kusmuş olabilirdi. Bu da herkesin gözü önünde gerçekleşmişti tabii. Hafızasını biraz daha zorladı. Sevgilisiyle telefonda kavga etmişti. En azından bu herkesin önünde olmamıştı.
Sendeleyerek yataktan kalkıp banyoya giderken üzerindekinin temiz bir tişört olduğunu fark etti. Dün gece biri onu evine getirip üzerini değiştirmiş olmalıydı. Muhtemelen Mete'nin işiydi bu. Sinir bozucu huyları görmezden gelindiğinde oldukça iyi bir arkadaştı.
Soğuk bir duşun ardından odasına döndüğünde kendini çok daha iyi hissediyordu. Telefonunu eline aldı. Diğer onlarca bildirimi es geçerek Whatsapp'taki mesajları açtı. Sınıf grubunda ve erkek grubunda epey bir mesaj vardı ama onun dikkatini asıl çeken Aslı'dan gelen mesaj oldu.
Gönderen: Aslı
Konuşmamız gerek
İki kelimeden oluşan son derece ciddi bir mesajdı ve bu, kavga edecekleri anlamına geliyordu. Güney başının belada olduğunu bilecek kadar tanıyordu Aslı'yı.
Bu durum canını öyle sıkmıştı ki diğer mesajları görmezden gelmeye karar verdi. En azından şimdilik...
Bunun yerine ekranın sol alt köşesinde yer alan saate baktı, dokuzu biraz geçiyordu. Akşamdan kalma olduğu ve alarm kurmadığı halde bu saatte kalkmayı başardığına şaşırdı. Yine de ilk dersi kaçırmıştı tabii. İkiciye yetişmek istiyorsa acele etmeliydi.
Okul pantolonunu ve gömleğini üzerine geçirip aşağı indi. Mısır gevreği atıştırmak için mutfağa girdiğinde annesini masada tek başına otururken görünce şaşırdı.
"Günaydın," dedi mutfak dolabından mısır gevreği kutusunu ve her zaman kullandığı kaseyi çıkarırken. "Neden işte değilsin bu saatte?"
"Günaydın uykucu," dedi annesi her zamanki gibi. "Sen neden bu saatte okulda değilsin?"
Mısır gevreğini kaseye boşaltıp üzerine süt eklerken, "İyi bir noktaya değindin." dedi. Annesinin açıklama bekler gibi yüzüne baktığını görünce ekledi: "Dün gece eve biraz geç geldim."
"Farkındayım."
"Sabah da uyanamadım haliyle." dedi annesinin sesindeki iğnelemeyi görmezden gelerek.
