Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 42|

'Aimée?' Hoorde ik een bekende stem achter me zeggen. Langzaam draaide ik me om en tot mijn verbazing zag ik Fabian staan. Mijn blik verharde zodra ik me bedacht wat hij allemaal tegen me zei, toen we op een zogenaamde date gingen. 'Fabian', zei ik enkel. Ik probeerde mijn hoofd koel te houden. Hij liep naar me toe en ging op een vrije stoel bij me aan tafel zitten. Ik keek naar zijn gezicht en hij had een enorme blauwe plek op zijn jukbeen en hechting bij zijn wenkbrauw. Hij legde een hand op mijn arm, en ik verkrampte onder zijn aanraking. 'Het spijt me van Jackson', zei hij zacht. Ik knikte als een teken van een bedankje. 'Hij ligt in coma', zei ik schor. 'Wat doe je hier Fabian?'
'Ik wilde hier een hapje gaan eten', vertelde hij. 'Maar toen zeg ik jou, en wilde ik zien hoe het met je ging. Dus Aimée hoe gaat het?' Ik lachte schamper. 'Hoe denk je dat het met me gaat? Mijn vriend ligt in coma in het ziekenhuis, ga toch weg'.
Fabians ogen vernauwde zich. 'Vertel me Aims-'.
'Aimée', verbeterde ik hem.
'Vertel me Aimée, wat heeft Jackson je wijs gemaakt?' Verontwaardigd keek ik hem aan. 'Waar heb je het over?'
'Wat heeft ervoor gezorgd dat jij nu niet thuis zit, maar hier in je eentje in dit restaurant?'
Mijn mond viel open van verbazing. Wat een lef had hij om dat aan me te vragen. Hoe durfde hij. 'Dat gaat jou geen reet aan', snauwde ik. 'Ga alsjeblieft weg'.
Maar Fabian verroerde zich niet. 'Kom op Aimée, enig idee wat hij heeft aangericht?' Ik had nog niet eens mijn eten op maar dat kon me niks schelen. Ik schoof mijn stoel naar achter en stond woest op. 'Als jij niet weg wilt gaan, ga ik zelf wel weg'. Nog bozer zei ik: 'Je moet me echt met rust laten, en je met je eigen zaken bemoeien'. Ik draaide me op mijn hakken om en wilde weg lopen maar Fabian greep mijn hand vast. 'Je moet weten wat hij heeft gedaan!' zei hij. Ik probeerde me los te trekken maar zijn grip verstrakte alleen maar. Zonder er verder nog bij na te denken gilde ik: 'Laat me los! Laat me godverdomme los!' Twee obers kwamen aangehold en grepen Fabian vast. Ik kon me los trekken en nadat ik nog een laatste blik op hem geworpen had verliet ik het restaurant. Ik snelde naar de lift, maar die deed er ernstig lang over om naar beneden te komen. 'Schiet op', zei ik in mezelf.

Plots voelde ik twee armen om mijn middel en werd ik mee gesleurd. Ik wilde gillen maar mijn belager sloeg een hand voor mijn mond. Ik spartelde met mijn benen, maar de man die me vast had was veel sterker dan ik. Hij sleepte me de gang door en ging toen een kamertje in. Het was een schoonmaakhok. Mijn belager liet me los en razend snel draaide ik me om. 'Legolas', zei ik verbaasd. Hij keek me recht aan. 'Hoi', zei hij zacht. Ik snapte er helemaal niks van. 'Waarom ben je hier?' vroeg ik. 'Waarom in godsnaam ben je hier?'
Legolas zei niks maar liep naar me toe. Hij stak zijn hand uit en liet zijn vinger van mijn slaap naar mijn kaak glijden. 'Je bent zo mooi Aimée, wist je dat?' Ik huiverde.
'Waar heb je het over?'
'Kun je het zelf zien Aimée? Als je in de spiegel kijkt, zie je dan ook wat ik zie?' Ik keek hem vragend aan. 'Wat zie je dan?'
'Ik zie een prachtige, sterke, onafhankelijke vrouw. Een vrouw die het aller beste verdient'. Het ontroerde me dat hij dit zei, maar moest hij me daarvoor in een washok sleuren?
'Ik vraag het je nog een keer, wat doe je hier?' Ik deed een stap naar achter om afstand tussen ons te bewaren. 'Legolas, antwoord'.
'Ik ben hier om je te vertellen dat je weg moet gaan bij Jackson'. Legolas keek me aan en ik voelde een steek in mijn borst. 'Dat is niet aan jou om dat te bepalen', zei ik. Ik voelde me verraden. Legolas deed een stap naar voren en ik weer naar achter. 'Hij is niet goed voor je Aimée, begrijp dat toch'. Zijn ogen stonden smekend. 'Alsjeblieft Aimée, heb je enig idee wat hij Fabian en onze familie heeft aangedaan?'
'Ik weet dat hij fouten heeft gemaakt', gaf ik toe. 'En dat is ook niet goed te praten, maar ik houd van hem. Hij is alles voor me'. Legolas sloeg zijn blik neer. 'Waarom was je dan weggegaan?'
Zuchtend wende ik mijn gezicht af. 'Dat gaat jou niks aan, ik dacht dat je me accepteerde'.
'Dat doe ik ook', zei Legolas gauw alsof dat de situatie beter zou maken. Hij had me diep in mijn hart gekwetst. 'Dat doe je niet', viel ik hem in de rede. 'Anders had je me niet dit hok ingesleurd alsof ik een stuk vuil was, en me geen advies over Jackson gegeven. Je zweert samen met Fabian hè? Dat is het, je doet volgens mij alles wat hij zegt. Als een schoothondje'. Legolas kaak verstrakte. 'Dat neem je terug'. Ik lachte hard op, 'het is zo Legolas, maar alsjeblieft blijf gewoon jezelf'. Boos zei hij: 'Ik doe wat ik zelf wil Aimée, en ik wil dat jij voor mij kiest, en niet voor Jackson!' Ik schreeuwde terug: 'Het gaat niet om keuzes, het gaat om gevoel! Verdomme Legolas, ik dacht dat je een vriend was'.
'Ik ben ook een vriend', bracht hij tegen in. 'Maar ik wil meer dan vrienden zijn', mijn ogen sperde zich wijd open. 'Ik ben verliefd op je Aimée, en ik kan niet aanzien dat je voor Jackson kiest, hij is een egoïstische klootzak, let op mijn woorden Aimée'. De afkeer kon in mijn ogen te zien zijn, want Legolas gezicht verzachtte. 'Aimée, sorry ik-'.
'Je hebt genoeg gezegd', zei ik fluisterend. 'Je hebt meer dan genoeg gezegd'. Met die woorden verliet ik het schoonmaak hok en haastte me naar de lift.

*****************************
Yayyy weer een hoofdstukje! Ik ga nu 3 weken naar Kroatië op vakantie, dus ik zal dan niet schrijven omdat ik dan mijn laptop niet bij de hand heb. Na die drie weken begin ik natuurlijk weer, het einde zit er nu dan echt aan te komen helaas :(

Geniet nog van jullie vakantie!

Kusjes, Tian.