Sevgiyle Harmanlanmış Bedenler (THB-2)

ADEN LİNA DEVRAN Ön Bölüm

Hıçkırarak ağlamaya başladım.

Bir akvaryumun içinde, kendimin mükemmel olduğunu düşünerek yaşıyordum. Çevremdekiler de aptal süs balıklarıydı. Ama değildim mükemmel falan.

İğrenç, çirkin bir yaratıktım. Evet 15 yaşımda, o gün tam da böyle hissetmiştim.

Boğuluyormuş gibi olduğumda odamın içindeki kapıyı açarak lavaboya girip, kapıyı kapattım. Yüzümü yıkarken gözüm klozete ilişti.

-Yapma.." sesli bir uyarıydı bu kendime. Ama adımlarım klozete doğru gitti. Çömelip kapağı açtım.

-Yapamam, çok kötü olur."

Kafamı sağa sola sallasam da aklıma gelen hakaretler ve insanların bakışlarıyla iki parmağım ağzıma doğru ilerlemişti bile.

Sonunda klozete kustuğumda yediklerimin hepsi de sifonla beraber gitmiş oldu.

İyi hissediyor muydum? Hayır.

İyiden bayağı uzaktım 1 haftadır.

Ece'nin dediğine göre 2 hafta daha olanlara katlanıp yaz tatilinde onları unutmam ve lisede temiz bir başlangıç yapmam gerekiyordu. Ama bu imkansızdı. Kendimi o kadar özgüvensiz, o kadar beceriksiz görüyordum ki.

Hiçbir yeteneğim yoktu bana kalırsa.

Ne güzel bir yüzüm ya da fiziğim, ne enstrüman çalma becerim, ne dans yeteneğim, ne de başka bir özelliğim yoktu. Kitaplardaki baş karakter kızlar gibi hiç değildim. Sadece ingilizce ve fransızca dillerini iyi konuşabiliyordum aldığım eğitim sayesinde.

Aman ne büyük başarı! İnekliğimle ne kadar övünsem azdı.

Çömeldiğim yerden yavaşça kalktığımda kapının açıldığını fark etmemiştim. Babamla göz göze geldim. Yüzümü inceleyip, boş bakışlarını gözlerime dikti.

-Yüzünü yıka ve bahçeye gel." Anlamış mıydı kustuğumu?

Ne zamandır oradaydı?

Panikle avuç içlerimin terlediğini hissediyordum.

Beni tek seven ailemdi ve onları da kaybetmek istemiyordum.

-Baba..."

-Hemen, Lina." Gittiğinde hızla elimi yüzümü yıkayıp, saçlarımı tepemde gelişi güzel topladım.

Merdivenlerden inerken annemle göz göze geldim. Elindeki kiraz tabağını bana uzattı.

-Lina, al güzelim babanın yanına gidiyorsan birlikte yersiniz." Tabağı alıp yüzüne bakmamaya çalışarak ilerlerken seslendi. "Sen iyi misin?" Arkamı dönüp gülümsemeye çalıştım.

-İyiyim annem. " daha fazla oyalanmadan salonun sürgülü cam kapısından bahçeye çıktım.

İri vücuduyla onu bulmam zor olmadı. Adımlarımı hızla puf minderlere yönelttim.