Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ostatnie dwa tygodnie Hyomin i Minah poświęcały wyłącznie nauce, by jak najlepiej napisać egzaminy podsumowujące rok. Co prawda Lee wciąż podchodziła na dość dużym luzie do spraw związanych ze szkołą, bo jej aż tak bardzo nie zależało na doskonałych wynikach. Ważne, żeby uzyskała chociaż siedemdziesiąt procent i będzie zadowolona.
Minah miała inne podejście do tych egzaminów. W jej przypadku zbyt wiele zależało od wyników i dlatego właśnie każdą wolną chwilę poświęcała nauce. Ograniczyła spotkania towarzyskie do minimum, czasami nawet nie spędzając przerw ze swoimi przyjaciółmi. Nauka była najważniejsza i całe szczęście, że wszyscy to rozumieli, dając dziewczynie w spokoju się uczyć.
Hyomin również dość dużo się uczyła, jednak w porównaniu do przyjaciółki wyglądała, jakby w ogóle nie zaglądała do książek. Przerwy zazwyczaj spędzała w towarzystwie Jongsuka i Minho, a po szkole od razu szła do domu, wieczór spędzając przed komputerem lub telewizorem. Czasami zajrzała do książek, żeby powtórzyć coś do testów, jednak zdarzało się to bardzo rzadko. Miała dość nauki i powoli czuła, że nowe informacje przestają mieścić się jej w głowie. Cóż, nigdy nie przykuwała zbytniej wagi do swoich wyników, dlatego nie była przyzwyczajona do spędzania tak dużej ilości czasu nad książkami.
Minah nie miała tyle szczęścia, bo już od pierwszej klasy podstawówki rodzice kładli duży nacisk na jej edukację, czasami zachowując się tak, jakby nic innego poza wynikami szkolnymi nie miało dla nich znaczenia. Na siłę chcieli z niej zrobić wybitnego geniusza matematycznego, mimo że Minah o wiele bardziej wolała literaturę i naukę języków obcych. Z początku była typową humanistką, ale za sprawą rodziców całkowicie zapomniała o tym, że przecież jeszcze w gimnazjum kochała pisać wiersze i marzyła o tym, by w przyszłości wydać własny tomik. Tylko Hyomin wiedziała o jej zainteresowaniach. Rodzicom nie miała odwagi o tym powiedzieć, bo przecież i tak by nie poparli jej pomysłu. Według nich humaniści nie mieli zbyt wielu perspektyw na przyszłość, dlatego Minah z czasem porzuciła swoje marzenia i podporządkowała się rodzicom.
– Minah znowu siedzi z nosem w książkach? – Hyomin podskoczyła na parapecie, gdy niespodziewanie usłyszała obok siebie Jongsuka. Była tak zamyślona, że nawet nie zarejestrowała momentu, w którym do niej podszedł. – Sorry, nie chciałem cię wystraszyć – powiedział rozbawiony, przysiadając na skraju parapetu.
– Minah siedzi w klasie i rozwiązuje zdania z matematyki – odpowiedziała Hyomin, rozglądając się po korytarzu. Dostrzegła kręcącą się w pobliżu klasy Choi Jiyeon, która wciąż wyglądała, jakby chciała ją zabić. Lee była ciekawa, czy ta żmija zdążyła już wymyślić nowy plan zemsty. Nawet jeśli na coś wpadła, to Hyomin i tak nie zamierzała się tym przejmować. – A gdzie Minho?
– Poszedł po coś do picia.
Chwilę po tym Hyomin dostrzegła zmierzającego ku nim wysokiego chłopaka. Minho chyba był w dobrym humorze, bo ciągle się uśmiechał i do tego dodatkowe dwie puszki z sokiem winogronowym, którymi podzielił się z Hyomin i Jongsukiem.
