The colour of my eyes

Hoofdstuk 29

~~~Bedankt voor de reacties en de stemmen :) Veel plezier met lezen! P.s. Er is een heel mooi knopje met een sterretje. Het is echt super leuk om daar op te drukken *hint hint* ~~~

Ik ijsbeerde heen en weer op mijn kleine kamer. Ik probeerde een geschikt, memorabel en geweldig wraakplan te verzinnen, maar mijn genialiteit had me in de steek gelaten. Al mijn ideeën waren a: niet uitvoerbaar, b: te gewoontjes of c: te sadistisch. Daarom besloot ik om iemands hulp in te gaan schakelen. Marja was op dit moment geen optie, want zij lag in het ziekenhuis. Violette was ook niet echt geschikt, want zij was gewoon te lief voor wraak. Even kijken, wie kon ik nog meer hulp vragen? Ik zou de tweeling of Simon kunnen vragen, maar ik had geen idee waar die drie uithingen. Dave misschien? No way! Als ik hem mijn rede voor wraak zou vertellen, zou hij me waarschijnlijk of keihard uitlachen of de hele wraakactie zelf uitvoeren, waardoor ik alle plezier zou gaan missen. Toen toverde zich een lachje rondom mijn lippen, want ik wist ineens de perfecte wraakpartner.

"Isabelle, ik heb je hulp nodig!", riep ik, zodra ik haar kamerdeur had opengezwaaid. Isabelle, die op haar bed door een tijdschrift aan het bladeren was, zei zonder op te kijken: "Voor modeadvies moet je bij Violette wezen." "Ohw, oké...", zei ik zogenaamd teleurgesteld, "... ik dacht dat jij wel het beste zou weten wat ik aan moest trekken als je iemand in elkaar ging slaan. Nou, dan ga ik maar naar Violette toe." Ik draaide me om en deed alsof ik de kamer verliet, maar Isabelle hield me tegen met de woord: "Stop." "Loop niet weg of anders stuur ik Henried op je af", dreigde Isabelle. Ha, dacht ik. Ik had altijd al geweten dat Henried geen oezelpoezelig vleermuisje was en nu had Isabelle eindelijk zijn ware aard laten doorschemeren.

"Details", commandeerde Isabelle. Ik plofte op het voeteneinde van het bed van Isabelle en begon mijn verhaal te vertellen. Correctie: ratelen. "Ik ga niet echt iemand in elkaar slaan. Of misschien toch wel? Nee, ik denk het trouwens van niet, want dat hoort bij categorie a: onuitvoerbaar en categorie b:  te gewoontjes. Maar dat wil niet zeggen dat er geen geweld aan te pas komt. Dat ben ik overigens niet van plan. Niet dat ik al een plan heb, maar toch. Ik sluit in ieder geval niet uit dat er geweld aan te pas komt." "Iets rustiger aan", onderbrak Isabelle mijn geratel, "misschien is het handig als je bij het begin begint."

Toen pas realiseerde ik me dat ik een onsamenhangend verhaal aan het brabbelen was. "Ik heb een wraakplan nodig om Zefiro terug te pakken, want hij valt me lastig.", zei ik rechttoe rechtaan. "En ik heb je hulp daarbij nodig.", voegde ik toe. Er verscheen een geniepig lachje op het gezicht van Isabelle en met een suikerzoet stemmetje zei ze: "met alle plezier".

Na ruim een uur discussiëren over een goed wraakplan, hadden we er een. Persoonlijk vond ik onze wraakactie heel mild; er kwam niet eens bloed aan te pas. Het plan luidde als volgt: we geven hem een koekje van eigen deeg. Dat houdt in dat, omdat hij mij nachtmerries bezorgd, wij hem een nachtmerrie gaan bezorgen. Om te beginnen verven we zijn auto roze. Daarna stelen we iets van hem, waarmee we hem voor schut gaan zetten. We zijn er nog niet uit wat dat is, maar daar komen we vanzelf achter als we het stelen. Zijn auto roze spuiten is overigens alleen maar een afleidingsmanoeuvre, zodat hij niet in de gaten heeft dat hij iets mist. Ook al weten we niet wat we van hem gaan jatten, we gaan hem er in ieder geval mee voor gek zetten als we 'gezellig' met alle kandidaten en hoge piefen van de Competitie na de huldiging aan een feestelijk diner zitten. De huldiging, en het diner dus ook, is morgen al, wat betekent dat we ons plan vanavond nog in actie gaan zetten.

Het huis van de familie Daemonia was ten minste een halfuur rijden vanaf het Monstrosa college. Geen van ons beiden had een eigen auto, maar gelukkig kon Isabelle de motor van haar neef lenen, die nog geen tien minuutjes lopen verderop woonde. Toen ik het gammele geval, dat de neef van Isabelle een motor durfde te noemen, te zien kreeg, durfde ik eigenlijk niet meer op dat ding te stappen, bang dat hij elk moment in kon storten. "Deze motor is echt verschrikkelijk gaaf.", zei Isabelle bemoedigend en ze duwde een helm in mijn handen. Laat dat gaaf maar weg, dacht ik bij mezelf.