The colour of my eyes

Hoofdstuk 23

~~~ Naast de categorie fantasie stond dit verhaal ook bij paranormaal. Nu heb ik per ongeluk deze laatste categorie de vorige keer eruit gegooid. Ik wil hem weer in een tweede categorie plaatsen, maar ik weet niet of paranormaal wel de beste keuze is. Wat denken jullie? Paranormaal/avontuur/humor/actie/iets totaal anders? Veel plezier met lezen! ~~~

"Hebben jullie deze begrepen?", vroeg Isabelle, die zichzelf tot onze coach had benoemd. Wij knikten braaf met ons hoofd, waarna zij het zoveelste papieren vel van het enorme kladblok afscheurde. Naar mijn gevoel had ze ons al miljoenen mogelijke situaties van de Competitie voorgelegd en bij elke situatie ten minste acht mogelijke tactieken uitgelegd. Op het vel dat nu voor ons zichtbaar was stonden heel veel kleine vierkantjes. "Stel de arena is een doolhof gemaakt van kartonnen dozen...", begon Isabelle en ze wees naar het papier, "...wat gaan jullie dan doen?". Persoonlijk schatte ik de kans daarop lager dan een microprocent, maar dat was nog altijd groter dan de kans op een arena bestaande uit een meer vol corrosief zoutzuur, waarop wij met bootjes zouden moeten dobberen; Isabelle bedacht de meest merkwaardige, extreme en bizarre situaties. "Uhm, de weg eruit zoeken...', stelde Simon twijfelend voor. "Nee, Sylvia kan gewoon de hele boel platbranden!", riep Boris. Isabelle keek afkeurend naar Simon en Boris. "En wie komt jullie dan uit de brand halen? Geen goed idee dus. Bovendien Simon, moeten jullie naar die verdomde vlag zoeken en niet naar de weg uit het doolhof", zei Isabelle, onze ideeën zo van de tafel afvegend. "Als jullie naar die vlag op zoek gaan moeten jullie je weg in het doolhof op de dozen markeren, zodat jullie de weg terug kunnen vinden. Daarbij moeten jullie niet vergeten te letten op..." ratelde Isabelle gedreven verder.

Toen Isabelle haar laatste vel papier van het kladblok scheurde, keek ze een beetje beteuterd naar de kartonnen achterkant. "Dit waren dan de strategieën", concludeerde ze. "Even kijken, wat hebben we nog meer?", mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen ons. "Misschien kun je ons iets vertellen over de mythe van de Lapis?", opperde ik. "Ken je die dan niet?", vroeg Isabelle met een verbaasde blik. Ik schudde mijn hoofd. 'Moet ik die dan ergens van kennen?', vroeg ik mezelf af. Voordat Isabelle de mythe kon vertellen zei Simon: "Nee, ik wil hem niet horen. Ik heb er jeugdtrauma's aan overgehouden: het is het saaiste voor-het-slapen-gaan verhaaltje ooit." "Stel je niet aan", zei Violette tegen Simon en richtte zich toen tot mij: "Lang geleden was er een krachtige steen, genaamd Lapis. De Lapis verleende zijn krachten aan zeven soorten Vestibuli. Elk jaar was er een andere soort aan de beurt om de Lapis te gebruiken." "De Lapis is die witte steen op dat mozaïek bij ons thuis", onderbrak Marja Violette. "Een afbeelding van de Lapis", corrigeerde Violette haar en ze vervolgde haar verhaal: "Omdat de steen zo krachtig was, wilde bijna iedereen de steen voor zichzelf hebben. Toen stal het 'verboden echtpaar' de Lapis en brak het in zeven kleine stukjes. Elke soort kreeg zo hun eigen steentje. In het begin was iedereen boos op het 'verboden echtpaar', want een stukje bezat veel minder kracht dan de hele Lapis. Het 'verboden echtpaar' werd vervloekt én ter dood veroordeeld. Uiteindelijk merkten de zeven soorten dat ze beter met elkaar op konden opschieten, omdat ze niet meer om de Lapis hoefden te ruziën. Het 'verboden echtpaar' werd vlak voor de terechtstelling vrijgesproken en leefde ze nog lang en gelukkig." Ik wilde eigenlijk meer details krijgen, ook al zou ik tijdens de Competitie weinig aan deze informatie hebben.

De volgende dag was het zover. Om half acht in de ochtend stonden we met alle deelnemers voor de ingang van de geheimzinnige arena. Sommige teams waren nog druk met elkaar in overleg, terwijl andere gespannen voor zich uitstaarden. Ik kon me bij die laatste groep aansluiten. Mijn handen waren klam van de zenuwen en de adrenaline gierde nu al door mijn lijf heen. "Hee", hoorde ik een stem achter me zeggen. Van schrik sprong ik bijna drie meter de lucht in, maar ik hield mezelf bij elkaar en ik draaide me vliegensvlug om. Voor me stond Dave en in tegenstelling tot mij zag hij er volkomen relaxed uit en speelde er een nonchalante glimlach rond zijn lippen. "Veel succes", wenste hij me toe. "Uh, eh, bedankt", stamelde ik verbouwereerd, "jij ook veel succes". Zijn gezichtsuitdrukking werd toen iets serieuzer en hij fluisterde: "Blijf uit de beurt van de Daemonia". Ik keek om me heen en zag een eindje van ons vandaan de Daemonia staan. Twee van de demonen keken onze richting op. Dave legde zijn hand op mijn schouder, waarna ik mijn aandacht weer op hem vestigde. Mijn buitengewone hoge hartslag, steeg nog een beetje. Dat deed hij vast expres om mijn concentratie te verstoren. 'Haha, jammer voor je, ik maak je straks gewoon in', zei ik in mijn gedachten tegen hem.