The colour of my eyes

Hoofdstuk 3

Misschien was dat niet mijn slimste actie. Ik zag hem zijn vuisten ballen en een stap naar voren doen. Voordat ik me om kon draaien en weg kon rennen, stond hij al voor mijn neus, pakte hij mij met en hand bij mijn keel en tilde me de lucht in. "Wie denk je wel dat je bent!", siste hij in mijn gezicht. Ik had heel beleefd voor hem willen antwoorden 'Hallo, ik ben Sylvia, aangenaam kennis te maken', maar jammer genoeg had ik het een beetje druk met het verkrijgen van zuurstof. Ik pakte zijn arm om de greep op mijn keel te doen laten verslappen, maar het werkte niet. Hij was veel te sterk. Waarschijnlijk behoort hij tot een monstersoort die van zichzelf al ongelooflijk sterk is. Of het wordt voor mij weer eens tijd om iets vaker de sportschool te bezoeken.

"Hoe durf je mij zo respectloos aan te kijken? Ik ben Dave Alumni en de Alumni-familie dien je met respect te behandelen..." -De familie naam zei me echt werkelijk niets- "...Heb je dat begrepen, kleine b*tch?", schreeuwde Dave in mijn gezicht. Ik kon nog steeds niets zeggen, want mijn keel was nog altijd dichtgeknepen. Ik denk dat mijn hoofd nu langzamerhand paars begint aan te lopen. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde nogmaals uit alle macht zijn hand bij mijn keel weg te halen. Toen voelde ik het; kleine elektrische vonken die over mijn gehele lichaam begonnen te lopen. Ik was in alle paniek even vergeten wat ik, als oogkleurveranderaar, allemaal kon. Ik liet zoveel mogelijk elektrische vonken over handen en mijn keel heenlopen. "Godverdomme", vloekte Dave, terwijl hij me  met een harde smak op de grond liet vallen.

Ik stond zo snel mogelijk op, de pijn negerend, en rende zo snel als mijn voeten me konden dragen weg. Hijgend bereikte ik het goede lokaal. Kort daarop kwamen ook Simon, Marja, Violette en de tweeling."Je had die eikel goed te pakken", zei Simon, terwijl hij me een klopje op de rug gaf. "Wat?!", piepte Marja, "Was je helemaal gek geworden, je hebt iemand van de Alumni familie boos gemaakt. De Alumni familie!!!". "Wat is er met die familie?", vroeg ik. Ik had de familienaam nog nooit eerder gehoord en snapte dan ook niet waarom ik daar bang voor moest zijn. Alhoewel, bij het denken aan de scenario van zonet liepen de rillingen over mijn rug.

"De Alumni familie is een van de machtigste families van de Vestibuli", zei Marja, "Heb je dan nog nooit van die familie gehoord". Ik schudde mijn hoofd. Ik ben opgegroeid zonder de wereld van de Vestibuli. Met mijn kennis over de Vestibulli zat ik waarschijnlijk op hetzelfde gebied als een peuter. "Wat voor monst.. uh.. soort Vestibulli zijn het dan?". "Dat weet niemand eigenlijk precies", antwoorde Violette, "Sommigen zeggen dat het volbloedvampieren zijn, anderen zeggen dat het een soort magiërs zijn".

Het vak dat we nu hadden, magische flora en fauna, is vanaf nu een van mijn lievelingsvakken. Ik heb zojuist geleerd dat eenhoorns echt bestaan en dat de hoorn giftig is. Driemaal raden wat voor een huisdier ik voor mijn komende verjaardag wil. Nadat alle lessen waren afgelopen liep ik samen met Violette en Marja naar de meisjesappartementen. De school heeft voor alle leerlingen een kamer beschikbaar. Samen met twee andere meisjes zou ik een appartement delen. Mijn appartement, dat tevens ook Violette's appartement is, zat op de vierde verdieping van het gehele complex. Violette en ik namen afscheid van Marja en liepen onze nieuwe woning in.

"Wow, het ziet er echt superchill uit", schreeuwde Violette. Ze had gelijk. Er stond een aanrecht met alles erop en eraan; twee banken met een tv en een keukentafel met stoelen. Alles was lekker ruim, maar toch heel knus gedecoreerd. Plotseling zag ik iets zwarts naar mijn hoofd vliegen en ik wist nog net op tijd te bukken. Ik keek om en zag een of andere rare vogel in de hoek fladderen. "Sorry voor Henried. Hij is maar een vleermuis en doet helemaal niets", sprak een meisjesstem. Hmpf, helemaal niets, behalve mij aanvallen dan. Ik draaide me om en zag een lang en héél bleek meisje in een van de deuropeningen staan. Haar ogen waren vuurrood. Ik durf te wedden dat ze een vampier is.

"Hallo, ik ben Violette en dit is Sylvia. Jij bent vast onze kamergenoot?", vroeg Violette. "Ja", antwoordde het vampiermeisje: "Ik ben Isabelle". Na dit gezegd te hebben draaide ze zich om, ging samen met de vleermuis de kamer achter haar binnen en deed de deur dicht. Ik vroeg me af of ze niet van gezelschap hield of dat dat gewoon een vampierding was.

"Kom laten we onze kamers gaan bekijken en inrichten", zei Violette en was al in een van de deuren verdwenen voordat ik pap kon zeggen. Er waren nu nog twee deuren over. De eerste was van een badkamer en de tweede was van een slaapkamer. Ik nam aan dat het mijn slaapkamer was, want mijn koffer stond erin. Het was een lief kamertje met een bed, een bureau, een kast en een nachtkastje. Ik besloot na mijn kamer te hebben ingericht meteen mijn ouders mailen.

Mijn ouders zijn niet mijn biologische ouders, maar mijn pleegouders. Ze hebben me in een mandje naast de weg gevonden toen ik nog maar net geboren was. Het enige, op een dekentje na, wat ik toen bij me had was een kettinkje met mijn naam erop. Mijn pleegouders zijn gewone mensen en hebben geen weet over de monsterwereld waar ik me nu in bevind. Ze denken dat ik nu net begonnen ben met een studie biologie. Ik schreef ze het volgende.

Lieve pap en mam,

Ik heb het hier erg naar mijn zin. De universiteit is prachtig en ik heb een mooie kamer. Ik heb veel nieuwe dingen geleerd en al veel meegemaakt op mijn eerste dag.

Groetjes Sylvia.

Het zijn geen leugens, maar het is zeker niet de volledige waarheid. Maar wat had ik anders moeten zeggen?: 'Heei mam en pap. Ik ben vandaag bijna gestruikeld over een weerhond, heb geluncht met een meermin, een elf, twee satyrs en een weerwolf, ik ben bijna gewurgd door een lekker ding en ben aangevallen door de vleermuis van mijn vampierkamergenootje. En verder gaat alles goed hoor...' Dat is een enkeltje naar het gekkenhuis. Dus hield ik het maar bij mijn oude tekst en drukte op verzenden.

 ~~~ Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Laat me weten wat je ervan vindt :) ~~~