The colour of my eyes

Hoofdstuk 20

Ik had blikken met verwondering en woorden van begrip verwacht, maar het tegenovergestelde deed zich voor. Iedereen keek me raar aan, alsof ik net had verklaard dat er wereldvrede zou komen als we bavianen mee zouden laten stemmen bij presidentsverkiezingen. Blijkbaar hadden ze geen idee waar ik het over had, dus vond ik een iets uitgebreidere uitleg wel op zijn plaats. "Ik ben een oogkleurveranderaar", begon ik langzaam, "dat wil precies zeggen wat het zegt", en aangezien dat laatste niet zoveel zei voegde ik daaraan toe: "Namelijk dat mijn ogen van kleur kunnen veranderen en dan kan ik onmogelijke -bij dit woord maakte ik aanhalingstekens met mijn vingers in de lucht- dingen doen, net zoals jullie”. Aan de gezichtsuitdrukkingen te zien begonnen ze het volgens mij nu onderhand te begrijpen, maar zeker weten deed ik het niet.

Na mijn woorden volgde namelijk een doodse stilte, dus ging ik maar vrolijk verder met mijn uitleg: “De officiële naam, die jullie vast en zeker bekend in de oren klinkt, voor een oogkleurveranderaar is een mutaculis. Maar omdat ik die naam veel te ingewikkeld vind, hou ik het bij oogkleurveranderaar. Ik weet wel dat oogkleurveranderaar meer letters en meer lettergrepen heeft dan mutaculis, maar oorkleurveranderaar is toch veel duidelijker. Want kijk, als je tegen onbekende mensen zegt: ‘Hee, ik ben een oogkleurveranderaar’, dan vragen zei iets van: ‘en wat houdt dat precies in?’, maar als je zegt: ‘Hee, ik ben een mutaculis’, dan krijg je een reactie in de trant van: ‘huh?’ Of hebben jullie daar nooit last van?”, ratelde ik aan een stuk door, mijn spreektempo bij elke zin oplopend.

Aan de gezichtsuitdrukking van de volwassen was duidelijk te zien dat ze het nu begrepen. Ik meende zelfs bij paar van hen een vleugje trots te zien. Dave's gezichtuitdrukking was goud waard: zijn ogen puilden bijna uit zijn kassen en zijn mond hing wagenwijd open. Lucas, Marcus en Jacob keken me daarentegen nog steeds aan alsof ik gek was. Toen keken ze elkaar alledrie even aan, waarna ze op precies hetzelfde moment in lachen uitbarstten. "Haha, een oog... haha ...kleur... haha ...verande... hahah ...raar... haha, hoe kun je het verzinnen?", proestte Jacob uit. Hmpf, dat had ik als vijfjarige al verzonnen, hoor. Mutaculis daarentegen, hoe kun je dát verzinnen? "Leuk praatje, meissie, maar je zult echt iets beters moeten verzinnen", zei Lucas. 'Geloofde hij me nou niet?', vroeg ik me bij mezelf af. "Haha, een oogkleurveranderaar", gierde Marcus, "laat je voortaan even beter inlichten voordat je claimt iets te zijn wat je niet bent." Die drie dachten dus echt dat ik maar iets uit mijn nek aan het lullen was.

Ik haalde mijn schouders op: wie niet horen wil moet maar voelen. Ik stak mijn handen uit, klaar om die drie te shockeren met mijn elektrische vonken. Mijn goede geweten bedacht nog net op tijd: 'figuurlijk natuurlijk'. Ik denk dat als ik ze letterlijk had geshockeerd met elektrische vonken, ze met niet zo zouden hebben gewaardeerd. Terwijl ik me concentreerde, voelde ik het vertrouwde tintelende gevoel vanuit mijn borstkas over mijn armen naar mijn handen lopen. Kleine, felle vonkjes sprongen tussen mijn vingers en verdwenen met een licht geknetter in de lucht. Omdat het aanblik me nog altijd fascineerde, staarde ik eerst net als de rest naar mijn handen, voordat ik mijn aandacht vestigde op de reacties om me heen. Dave's gezichtsuitdrukking was emotieloos, maar hij staarde me intens aan zonder zijn blik af te wenden. En ik staarde terug, balend dat ik niet een gave had waarmee ik gedachten kon lezen. Aangezien ik zelf geen gedachten kon lezen, hoopte ik maar dat dat onmogelijk was. Hoe eng moest het wel niet zijn als iemand je gedachten kon lezen?

Toen rukte Dave me uit mijn gedachten: "paarse ogen staan je goed", zei hij. Ik bloosde. Waarom moest ik blozen? Zo'n geweldig compliment was het nou ook weer niet, aangezien mijn ogen bijna nooit paars zijn. Het klonk nu zo van: 'goh, die paarse ogen staan je wel leuk,  want je normale oogkleur is echt niks'. Aan de andere kant, het was wel Dave die een complimentje gaf. Nog voordat ik had besloten of ik Dave voor zijn complimentje moest bedanken gilde Marcus als een overenthousiaste cheerleader: "Je bent een mutaculis!" Ik rolde met mijn ogen. 'Nee joh, je meent het?', dacht ik bij mezelf. "Het doet me deugd om een nieuwe mutaculis te ontmoeten. Zeker gezien het feit dat onze aantallen zo klein zijn. Vertel eens, Sylvia, wie je ouders zijn", sprak Julius. Dat deed ik. Ik vertelde hem over mijn pleegouders en over het feit dat ik niets van mijn biologische ouders afwist. Helaas had hij niet heel toevallig over een of andere verloren mutaculis-dochter gehoord, maar hij beloofde dat zijn familie mij zo goed en zo kwaad als het kon zou beschermen tegen de demonen. Voordat ik weer vertrok drukte Julius me op het hart: "De mutacules (meervoud van mutaculis) bevinden zich in een kwetsbare positie. Vertel mensen niet over ons, tenzij je niet anders kan". Ik kon wel proberen te proberen mijn mond te houden om problematische situaties te voorkomen, maar ik beloofde niks.

De motor van de Porche ronkte zachtjes onder me en de stoelverwarming stond aan. Ware het niet dat Jacob me bleef bestoken met vragen, dan was ik waarschijnlijk weggedommeld. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, want ik had ze allemaal gevraagd wat zij als oogkleurveranderaars (Dat woord gebruikte ik overigens niet meer met een van hen in de beurt, want dan gaan ze me op-twee-benen-lopend-wezen, voedsel-etende-vocht-drinker of iets anders achterlijks noemen) allemaal konden doen. En omdat ik niet meteen antwoord kreeg, ging ik over op zeuren. En omdat dat ook niet hielp, zit ik nu in de fase van tactvol negeren. "Sylvia, waar neem je ons mee op date?", vroeg Marcus. Jammer genoeg voor hem kon ik hem niet antwoorden, want ik ben nog steeds bezig om ze te negeren. Aangezien we over een minuutje bij ons appartement moesten zijn, ging dat me de rest van het autoritje lukken. Jammer genoeg voor mij kon ik hem er ook niet op wijzen dat zij mij hoorden mee te nemen en niet andersom. "Kom op, vertel!" riep Jacob. "Ja vertel, we zijn nieuwsgierig", voegde Dave eraan toe. Grr, waarom zijn ze zo opdringerig. "Morgenavond. Feest. Sms hoe laat en wanneer", zei ik kortaf. "Maar dan is het feest van Ariël", klonk de teleurgestelde stem van Lucas. De auto kwam op dat moment tot stilstand. Ik stapte uit en zei met een glimlach vlak voordat ik de deur dichtgooide: "Je hoeft natuurlijk niet mee te komen".

Na een zware krachttraining van Simon ter voorbereiding op de Competitie ging ik languit op mijn bed liggen. Ik had geen puf meer om vandaag nog op te staan. Ik kreunde bij de gedachte dat dat helaas wel zou moeten, want het was pas elf uur 's ochtends. En ik moest vanavond nog naar die geweldige *kuch* date. Ik toetste Marja's nummer in. "Hee Marja, hoe laat is het feestje van je zus vanavond?", vroeg ik zodra Marja opnam. "Het begint al rond een uur of zeven", antwoordde ze. Daar voegde ze achteraan: "Heb je iets om aan te trekken?" "Ik heb vast wel een of andere outfit. Moet het iets speciaals zijn?", informeerde ik haar voor de zekerheid. "Een bikini natuurlijk. We hebben een supergroot zwembad. Twee zelfs!" Ik kreunde. Waar was ik aan begonnen?

Diezelfde avond stond ik met Marja, Dave, Lucas, Marcus en Jacob voor een huis, waar buiten de harde muziek al duidelijk hoorbaar was. Het was kil buiten en ik stond, gelukkig, nog in mijn normale kleren. Terwijl we door de poort naar binnen liepen, kwam een reusachtig zwembad in mijn blikveld. Het zwembad was voornamelijk gevuld met meerminnen, wiens prachtige staarten alle kleuren van de regenboog hadden. Ik zou me net zo op mijn plaats voelen in dat zwembad als een varken op een wolk vol met engeltjes. In het zwembad bevonden zich ook een aantal andere soorten monsters en op de kant nog veel meer. Sommige soorten herkende ik, andere niet. Ze hadden slechts een ding met elkaar gemeen: ze droegen allemaal zwemkleding. "Ariël, en vooral haar feestjes, zijn erg populair", merkte Marja op toen ze mijn verbaasde en verwarde gezicht zag. "Ik breng jullie naar een plek waar jullie je om kunnen kleding", zei Marja, terwijl aarzelend voor het zwembad stonden. Ik hoopte vurig dat ze meer dan één plek bedoelde, want ik ging me no way voor de familie Alumni omkleden.

Alsof ze mijn gedachten had gehoord, stuurde ze de jongens een badkamer op de begane grond in, terwijl wij de trap naar boven namen. Toen ik bovenaan de trap was gekomen, stond ik voor een enorm mozaïek dat bijna de gehele lengte van de muur in beslag nam. Er waren voornamelijk meerminnen op afgebeeld, maar deze werden vergezeld door een brei van details. "Wat moet het voorstellen?", vroeg ik naar het mozaïek wijzend aan Marja. "Het gaat over een of andere legende met een of andere magische steen, geen idee hoe die precies gaat. Kom mee!", riep Marja en ze trok me bij het kunstwerk vandaan. Ze had duidelijk meer zin om te gaan zwemmen dan ik. Niet dat ik niet van zwemmen hield, maar de gedachte om voor onbekende mensen en sommige bekende *uhum, Dave, uhum* mensen in een bikini te verschijnen stelde me niet bepaald op mijn gemak.

~~~ Dit is de tweede keer dat ik deze week update en een derde keer moet lukken. Jeeh, ik ben trots op mezelf (al zeg ik het zelf :P) Bedankt voor alle votes en comments!!! ~~~