Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 45

Terwijl ik het verhaal deed, en Lydia telkens opnieuw water in mijn handen drukte, was iedereen stil. Alleen het kraken van het bed onderbrak mijn verhaal soms. Natuurlijk liet ik details weg, over hoe ik precies verlamd was bijvoorbeeld, of over hoe Tom en ik precies terug waren gekomen. Tom herinnerde dat vast ook niet, realiseerde ik me met pijn in mijn hart. Misschien was dat wel beter.

Toen ik klaar was met mijn verhaal leek Sophie het minst door het verhaal geraakt te zijn, Rachel, Sky en Aranka wisselde bezorgde blikken. Ik had het gevoel dat ik iets miste wat zij wel mee hadden gekregen.

'Wat is er aan de hand? Waarom kijken jullie zo bezorgd?' Vroeg ik terwijl ik de gebarentaal van Lydia opvolgde en een slok water nam. Ik negeerde de gefrustreerde bewegingen waarmee ze aan probeerde te geven dat ik toch echt meer moest drinken.

Rachel schraapte haar keel en keek voor goedkeuring naar Aranka. Die knikte alleen.

'De groep witte mensen die je omschreef, ik denk dat het Hunters zijn,' ze keek weer naar de anderen, 'dat was toch ook wat jullie...?'

'Ja, ik dacht precies hetzelfde. River, je mag echt blij zijn dat je dit hebt overleeft. Ik moet hier wel met de directeur over gaan praten, als ze zo dicht bij de school zijn. Zeker als Jesper al deel was van de groep. Zo jong nog...' Aranka schudde teleurgesteld haar hoofd. Ik was alleen maar verward, wie waren deze Hunters en wat moesten ze van mij? Sky zag mijn verbaasde gezicht denk ik, want hij begon uit te leggen.

'Hunters zijn mensen die tegen onze transformaties zijn. Sommige denken dat we nog gevaarlijk zijn omdat we instincten hebben, en de aanvallen van de laatste tijd lijken ze gelijk te geven. Anderen lijken slechts jaloers omdat ze zelf zonder gave zijn geboren. Weer andere denken dat we onze transformatie van de natuur af genomen hebben en daarom moeten sterven, om weer een te worden met de natuur. Er zijn echter natuurlijk ook een behoorlijk aantal die het voor het geld doen, die zijn niet echt tegen onze transformaties,' ik knikte. Ik snapte het tot nu toe.De aanvallen die hij bedoelde, daar had Jesper het ook over gehad, niet? De manimals die wild werden en anderen aanvielen. Hij had gezegd dat ik er vooral geen onderzoek naar moest doen.

'Er zijn een behoorlijk aantal Hunters en er zijn ook een aantal bij die zelf manimal zijn. Hun doel is eigenlijk om ons een voor een uit te roeien. Dat doen ze alleen niet zonder er zelf aan te verdienen. Ze hebben een systeem ontwikkeld waarmee ze onze energie af kunnen nemen, de energie die we gebruiken om te transformeren. Sommige zeggen dat als je energie af genomen wordt, dat je dan weer "normaal" wordt, maar dat is niet waar. Je sterft als al je energie weg wordt gehaald,' nam Rachel het van Sky over.

'Die energie is haast niet te onderscheiden van echte energie, maar geeft veel meer kracht. Het is heel duurzaam en de Hunters verkopen het relatief goedkoop. Daaraan verdienen ze dus hun geld. Je snapt natuurlijk wel, hoe meer energie je transformatie vereist, hoe meer energie je ze kunt geven. Ik denk dat ze jou daarom graag willen hebben. Jij bent als een soort goudmijn,' concludeerde Aranka. Ik trok mijn wenkbrauwen op.

'En ik heb nog nooit van deze Hunters gehoord, omdat?' Vroeg ik sceptisch.

'Omdat de regering niet wil dat iedereen ervan af weet want dat zorgt voor paniek en de Hunters werken meestal niet publiekelijk. Meestal zijn alleen de mensen die in direct contact zijn gekomen met de Hunters er bekend mee. De meeste mensen denken dat het gewoon een sprookje of legende is. Iets wat vroeger bestond, maar nu niet meer,' legde Sky uit. Ik schudde verward mijn hoofd, ik was nog steeds wat sceptisch. Zou Jesper echt deel kunnen zijn van zo'n organisatie? Het beeld van Jesper met een pistool in zijn hand kwam naar boven. Ik had hem niet zo goed gekend als ik had gedacht, in tegendeel, ik kende hem eigenlijk helemaal niet. Ik probeerde het beeld weg te duwen en aan iets anders te denken door rond te kijken.

Sophie leek nog steeds niet door het verhaal aangedaan, maar staarde voor zich uit. Ik porde in haar schouder.

'Aarde aan Sophie? Wat is er aan de hand?' Vroeg ik.

'Ik dacht, jij zei dat Tom neer was geschoten,' ik knikte, 'maar hij was niet gewond aan zijn schouder toen hij hier binnenkwam. Hij zei dat zijn schouder pijn deed, maar Lydia zag niks,' zei ze bedenkelijk. Aranka bracht een verraste, 'oh,' uit.

'Ik weet niet hoe het komt, misschien is het een van zijn gaven?' Opperde ik, kijkend naar Aranka.

'Ik heb hierover gelezen! Het was niet Tom's gave, het was een van jouw gaven River,' zei ze enthousiast. Ik zuchtte, niet nog meer informatie die ze voor me achter hadden gehouden.

'Als jullie iets te weten komen wat me op wat voor manier dan ook aangaat, vertel het me dan meteen. Niet als ik al bijna ontvoerd ben door een geheime organisatie. Dit is te veel informatie in een keer voor mijn brein.' Ik begon met mijn vingers over mijn slapen te wrijven, mijn hoofd deed pijn. Op de achtergrond zag ik Lydia gebaren dat ik weer meer water moest drinken, maar dat negeerde ik. Aranka staarde me beteuterd aan. Ik zuchtte opnieuw.

'Vertel maar wat je hebt gelezen,' zei ik terwijl ik een wuivend gebaar met mijn hand maakte om aan te geven dat het prima ging met mij.

'Nou, in het boek waarin we de eerste keer ook over je transformatie hadden gelezen, stond dat het vuur van een Phoenix zuiverend is en wonden kan genezen. Dus, dat is misschien wel iets,' zei Aranka voorzichtig.

'Iets? Dat is zo cool!' Riep Sophie, beledigd dat Aranka het 'iets' had genoemd terwijl het volgens haar toch duidelijk meer was.

'Dus als iemand doodbloed en ik braad ze even, gaat alles beter? Hoe kan dat? Dezelfde golf vlammen die Tom heeft geheeld heeft compleet iets anders met de witte- de Hunters gedaan,' zei ik overdonderd.

'Dat is goed, dat betekend dat je je gave al beter beheerst dan, nou ja, eerder in het jaar,' ze wierp een voorzichtige blik op Rachel

'Wacht? Waarom heb je me dit nooit verteld?' Zei ik toen beledigd. Als ik dit had geweten had ik Rachel kunnen helpen. Dan had ik tenminste nog iets kunnen doen aan mijn fouten.

'Je zat een beetje middenin je hele 'ik ben een monster' gebeuren,' zei ze. Ze friemelde met haar handen en ontweek mijn blik, ze leek wel een klein kind.

'Ik zit nog steeds middenin mijn 'ik ben een monster' gebeuren! Dat betekend niet dat je alle belangrijke informatie over... over mij van mij weg kunt houden.' Ik balde mijn vuisten. Adem in, adem uit. Ze bedoelde het goed, waarschijnlijk. Dat hoop ik voor ze tenminste.

'Is er nog iets wat jullie me niet hebben verteld?' Niemand zei wat, maar Aranka schudde ijverig haar hoofd. Achter haar was Lydia nog steeds bezig met gebaren.

'Ik drink zo wel! Ik heb nu geen dorst, ik wil gewoon slapen!' Snauwde ik richting het kantoortje. Adem in, adem uit. Het hielp een beetje, maar ik was nog steeds boos op Aranka en de anderen.

'Sorry, maar ga alsjeblieft weg. Ik moest slapen.' Ik dronk in een teug het glas dat naast mijn bed stond leeg als een soort excuses naar Lydia. Toen ik het glas weer op het nachtkastje naast het bed neerknalde, liepen mijn bezoekers al richting de deur. Goed, nu moest ik er alleen nog aan denken dat wanneer Tom wakker werd, ik vrijwel niks zei.

---------------------------

:) - Te laat, sorry, maar ik was vergeten dat het vrijdag was...

Okay, dus ik heb geprobeerd covers te maken die matchen... Ja, ik ben echt verschrikkelijk in covers maken. Daarnaast heb ik dit verhaal nu afgeschreven, yay. Ik ga alleen niet vaker uploaden want ik wil de tijd die ik nog kan rekken gebruiken om alvast een voorraad voor het tweede boek op te bouwen.

Tot schrijvens - L