Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 18

Het werd niet minder vermoeiend, eerder meer. Het mediteren duurde steeds langer en langer, maar er waren nog steeds geen resultaten geweest. We deden het nu al bijna twee weken elke dag na de lessen en in het weekend in de ochtend. Naast een paar rot opmerkingen van Sarah die een keer langs was gelopen was er voor de rest niks bijzonders gebeurd. Het begon wel iets makkelijker te worden om de tijd te vergeten terwijl ik het deed. Daarnaast was het ook heel slaap verwekkend. We waren vandaag 75 minuten bezig geweest en ik had ook al gym gehad. Ik was op, uitgeput, uitgeteld en gewoon verschrikkelijk moe. Ik strompelde onze kamer binnen en liep naar mijn bed bij het raam. Tom en Sky waren aan het kaarten en Rachel en Sophie waren huiswerk aan het maken. Waarschijnlijk moest ik dat ook nog doen, maar daar zou ik me later wel zorgen om maken. Ik wilde eerst slapen. Ik nam alleen de moeite om mijn schoenen uit te trekken voor ik ging liggen. Ik hield mijn kleding aan en mijn ketting om. Voel het vuur op je huid en de warmte in je aderen, galmde het door mijn hoofd. Ik zakte langzaam weg in een diepe slaap.

Daar stond ik weer, zoals bijna elke avond. Midden in het grasveld. Het vuur naderde me langzaam. Ik voelde de vleugels als een stekende pijn in mijn rug voordat ze los barstten en groeiden. Ik sloeg ze om me heen ter bescherming. Het maakte niet uit hoe vaak dit gebeurde, de vlammenzee was altijd net zo angstaanjagend als hij de avond ervoor was geweest. De golven meters hoog, klaar om over me heen te slaan en me te verdrinken. Ik werd omsingeld door vuur, ik zwom erin. Ik voelde het vuur op mijn huid en de stralende warmte die het afgaf. Ik voelde hoe het me opwarmde. Het vuur leek mij echter nooit wat te doen. Ik vatte zelf nooit vlam, ik kon alleen de vlammen om mij heen voelen. Ze streelden langs mijn armen, licht als honderden kleine veertjes. Warm, zacht en vertrouwd zoals een knuffel van een oude vriend.

Mijn ogen schoten open. Mijn rug nat van het zweet dat er langs spijbelde. Ik voelde de hitte van mijn lichaam terugkaatsen van het matras dat ook warm was geworden. Ik gooide mijn deken van me af, om mezelf te bevrijden uit de warme gevangenis. Ik had het nog steeds warm, te warm. Ik strompelde naar de badkamerdeur. Op slot. Ik hoorde de WC doorgetrokken worden, maar ik had geen tijd om nog te wachten. Ik liep door de gangen heen. Ik moest naar buiten. De deur kwam in mijn zicht en ik versnelde mijn pas. Ik gooide mijn schouder tegen de deur aan en leunde, de deur vloog open en ik stuikelde naar buiten. Ik liep het grasveld op. Mijn voeten voelde meteen koud en plakkerig aan door de dauw in het gras en mijn gebrek aan schoenen. Het donker voelde vertrouwd, de koude zware lucht die tegen mijn huid aan drukte kalmeerde me. Een rilling liep door mijn ruggengraat terwijl ik me door mijn knieën liet zakken. Eerst mijn onderbenen en toen mijn knieën die de koude natte grond raakte. Ik voelde het water in mijn broek trekken, sloot mijn ogen en probeerde mijn lichaam de kou van de buitenlucht aan te laten nemen. Mijn hartslag bonsde door mijn oren heen, maar mijn huid bleef warm. Het vuur uit mijn droom nog voelbaar op mijn huid. Nu ik mijn ogen dicht had kon ik het me bijna voorstellen. De vleugels, groot en parelwit uit mijn droom. Het vuur zacht en kalmerend. Ik had het nog steeds warm, maar het maakte me niks meer uit. Mijn hart bonsde nu rustig, ik voelde het vuur door mijn aderen stromen. De rust lag als een deken over me heen, ik kon hier uren blijven zitten. Vermoeid, maar tevreden en warm.

'River?' Het was Tom. Ik wist niet waarom hij wist dat ik hier was, maar het maakte niet uit. De rust die net nog zo oneindig had geleken, was weg.

Ik stond op om naar het Tom toe te gaan, maar werd tegengehouden door een stekende pijn. Mijn rug. Ik boog achterover en moest mijn best doen om niet te schreeuwen. Mijn schouderbladen verstijfde door een nieuwe pijnscheut. Even dacht ik dat het Tom was die tegen mijn rug aan trapte, maar ik hoorde zijn stem ver weg bezorgt schreeuwen. Mijn ogen rolde terug in mijn kassen, ik hapte naar adem. Ik boog schokkend naar voren terwijl de pijn langzaam van me afgleed. Ik voel de het extra gewicht aan mijn schouders en een warmte die van de uiteindes af leek te komen. Mijn lichaam schokte, nog vermoeid van de zware gymles. De pijn was te veel, maar ook mijn brein was vermoeid. Het gaf een verdovend gevoel, een gevoel van onbezorgdheid. Ik sloeg de vleugels naar voren en zag hoe de punten langzaam verschroeide. Het wit dat wegtrok en plaats maakte voor het zwart dat in de vleugels op trok als pikzwarte inkt. Het vuur vrat de vleugels langzaam op en bereikte mijn schouderbladen waar de vleugels begonnen. Tom kwam naar me toe gerend, maar ik schreeuwde dat hij afstand moest houden. Het leek als in een film. Ik zag het vuur in de randen van mijn gezichtsveld en voelde de pijn, maar het voelde niet als mijn pijn en ik kon niet geloven dat ik dit echt zag gebeuren. Terwijl het vuur over me heen trok begon ik echter de warmte te voelen die ik eerder ook had gevoeld. Het was alsof ik in een warm bad werd gedompeld na een vermoeiende dag. Vertrouwd, rustgevend, maar nog steeds verdovend. Ik rook het natte gras onder me en voelde hoe mijn natte broek langzaam warmer werd. Ik keek hoe mijn handen en benen en alles door het vuur werd omringd. Ik voelde de zachte vlammen, maar ook de vermoeidheid die de transformatie had veroorzaakt. Had Tom niet eens gezegd dat het in het begin heel vermoeiend zou zijn? Of was het Aranka? Te moe om na te denken en te moe om ook maar te proberen om terug te veranderen zakte ik neer op de harde koude grond. Ik sloot mijn ogen, opnieuw alleen door donker omringd. Geen vlammen die in de hoeken van mijn zicht danste. Warm en tevreden zakte ik weg in een diepe slaap waar geen plaats was voor dromen. Het laatste wat ik voelde waren handen die door mijn haar streken voor dat ze me vastpakte onder mijn benen en rug en me optilde.

------------------------------------

:) - Zo veel metaforen in dit stuk.

Ik weet dat ik niks zou posten en ik denk dat ik me daar voor de rest ook aan ga houden, maar holymolylijnzaadolie dit boek staat op nummer 67 in Fantasy. Het staat nu al een paar dagen in de top 100 en wow dat had ik niet verwacht want het is het eerste boek dat ik schrijf en het kan gewoon niet goed geschreven zijn. Dat betekend echter niet dat ik het niet onwijs cool vind. Dus bedankt voor het lezen van/voten op/commenten op/toevoegen aan je lijst van dit verhaal.

Tot schrijvens - L