Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 27

Toen Tom de deur opende rook ik meteen de steriele geur van de ziekenzaal. Het was een overwelmende geur en je had tijd nodig om aan de geur te wennen. Die tijd gaf ik mezelf niet, ik liep meteen door naar het bed waar Rachel lag. Sophie was de eerste die mij aankeek. Haar gezicht was uitgestreken en ik kon niet zien of ze boos was op mij. Ik begon op mijn voeten heen en weer te wibelen en probeerde Sky aan te kijken, maar zijn blik was naar het raam gericht. Ik keek naar het bed waar Rachel lag. Ze knipperde met haar ogen alsof ze uit een diepe slaap kwam en ging rechter op zitten. Haar echter arm was hevig verbrand en een van de weinige delen waar de brandwonden zichtbaar waren. Het grootste deel van haar bovenlichaam zat in het verband. Het was een wonder als ze hier geen littekens aan overhield. Ik balde mijn vuisten toen tranen in mijn ogen op begonnen te wellen. Mijn nagels prikte in de bal van mijn hand. Ik wilde wat tegen haar zeggen, maar ik wist niet hoe ik moest beginnen. 'Hey, sorry dat ik je bijna vermoorde. Ik bedoelde het niet zo. O ja, ik ben van plan om van school af te gaan zodat ik nooit meer met mijn fouten geconfronteerd hoef te worden, goed idee?' Leek me geen goed begin. Dus ik bleef gewoon naar Rachel staren met mijn mond open om elk moment iets te kunnen zeggen, maar niks te doen.

'Sorry,' was uiteindelijk het eerste wat ik wist te zeggen. Rachel glimlachte naar mij. Toen boog ze zich voorover om iets tegen Sophie te zeggen. Sophie knikte en stond op. Ik was bang dat ze me weg zou sturen, maar ze wenkte alleen naar Sky om haar te volgen en liep toen met Tom en Sky weg. Rachel gebaarde naar de stoel naast haar waar Sophie net had gezeten. Ik liep twijfelachtig naar de stoel en ging op het puntje van de zitting zitten.

'Ik kan nog niet zo hard praten,' begon Rachel. Haar stem was schor en zacht. Ik voelde een steek in mijn hart en tranen welde op in mijn ogen, maar ik weigerde te huilen. Ze stak haar hand naar mij uit en ik pakte hem beet. Hij voelde koud en klam aan, alsof ze hem in ijswater had gedoopt.

'De medicijnen werken ook op mij,' ze wees naar de infuuszak die aan een paal hing naast haar bed. Via een buisje met een naald werd de vloeistof in haar andere hand toegediend.

'Bovendien zal Lydia iedereen zo wel weg willen hebben,' een zwakke glimlach, 'maar ik wilde nog met je praten. Ik weet dat je het niet slecht bedoelde River. Ik weet dat je nooit een vlieg kwaad zou doen.' Ze keek me serieus aan. Haar bruine ogen waren open en eerlijk. Ze staarde recht in mijn ziel.

'Maar ik heb je toch-' ik slikte het brok in mijn keel weg, 'ik heb je toch pijn gedaan en dat spijt me. Ik had mijn emoties beter onder controle moeten hebben, maar dat had ik niet. Nog steeds niet. Ik ben te wild voor dit alles. Denk na, ik ben alleen getransformeerd als ik boos was... Ik wil jullie geen pijn doen, Rachel. Niemand van jullie. Ook Sarah niet.' Het was bijna een fluistering, maar ik voelde dat Rachel zachtjes in mijn hand kneep. Ik wist dat ze het had verstaan. Ze keek me begripvol aan en knikte.

'We voelen allemaal emoties, River. Alleen bij ons hebben ze niet zulke heftige gevolgen. En natuurlijk weet ik dat je ons niks wilt doen. De enige reden dat je zo boos werd was omdat Sarah ons aanviel in plaats van jou, maar laat ons de volgende keer terug vechten. Ik kan mijn mannetje wel staan,' zei ze met een glimlach. Ik wilde antwoorden, maar Rachel begon ineens te hoesten. Ze klapte dubbel en trok haar hand los. Lydia kwam aanrennen en ik sprong op uit de stoel om niet in de weg te staan. De deur vloog open en Sophie kwam naar binnen. Ze keek vragend naar mij voordat ze doorliep naar het bed waar Lydia nu naast stond. Rachel was gestopt met hoesten, maar ademde nog onregelmatig en zwaar. Lydia probeerde haar een vloeistof te laten drinken, maar Rachel probeerde wat te zeggen tegen Sophie en weigerde te drinken. Ik voelde mijn maag omdraaien en een scherpe pijn schoot door mijn hoofd heen. Lydia zei iets over hoe we beter weg konden gaan en Rachel konden laten slapen. Sophie protesteerde. Ik liet het me geen twee keer zeggen en liep naar buiten.

Ik volgde verschillende gangen die nergens heen leidden tot ik een gang had gevonden waar niemand was. Bij een inham in de muur liet ik me tegen de muur aan naar beneden glijden. De ruw gestucte muur schuurde langs mijn rug en liet sporen achter op mijn vest, maar dat maakte me niks uit. Ik bleef als verdooft zitten tegen de muur. Het voelde alsof ik bij moest komen van een stomp in mijn maag. Ik probeerde rustig te ademen terwijl al mijn gedachten in mijn hoofd zoemde. Ik wilde huilen en schreeuwen maar ook wegzakken in de aarde in stilte. Nooit meer met andere mensen te maken hebben en mijn excuses aanbieden aan al mijn vrienden, Aranka, mijn moeder. Ik wilde Rachel knuffelen, haar pijn wegnemen en ik wilde haar nooit meer zien, nooit meer aan mijn fouten herinnerd worden. Ik wilde Sarah slaan, want zij was de reden dat dit allemaal was begonnen, en ik wilde Sarah mijn excuses aanbieden omdat ik ook haar pijn had kunnen doen. Rachel had gezegd dat ze wist dat ik nooit een vlieg kwaad zou doen, maar ik was instaat geweest, toen we in de gymzaal waren, om Sarah levend te verbranden. Ik was instaat geweest om elke lachende omstander pijn te doen. Telde dat ik daar nu spijt van had als een excuus? betekende dat dat ik een goed mens was? Mijn handen trilden, mijn hoofd deed pijn en ik wilde stopen met nadenken. Ik stopte mijn handen in mijn haar en liet mijn hoofd naar achter vallen. Ik raakte met een knal de muur achter mij. Nog meer hoofdpijn. Het maakte niet uit. Was dat niet wat ik verdiende? Ik had zo veel mensen pijn gedaan en zelf was ik er telkens mee weggekomen. Ik was niet geboren om een manimal te zijn. Ik was niet gewend aan de emoties die ik nu in toom moest houden. Ik was niet gewend aan de vrienden die ik nu had en, hoewel ik gewend was aan rotopmerkingen zoals die van Sarah, ik was niet gewend aan de rotopmerkingen die ze naar mijn vrienden smeet alsof het niks was. Ik had altijd geleerd dat als ik iets slecht deed, dat het dan mij beïnvloedde. Ik was gewend dat als ik een beslissing maakte die slecht uitpakte dat ik er dan onder leed. Niet mijn vrienden. Ik had nooit vrienden gehad, laat staan vrienden die klappen voor mij opvingen. Nu was ik van niks meer zeker op een ding na. Ik wilde nooit meer transformeren. Ik wilde nooit meer de kans hebben om iemand pijn te doen. Ik wilde nooit meer naar de ziekenzaal omdat ik iemand pijn had gedaan.

--------------------------------

:) - Deze is niet zo lang, sorryyyy!!!

Bedankt voor het lezen van het verhaal en het voten en reageren en toevoegen aan je lijst. Ik zeg altijd dat ik het waardeer, dus nu zal ik het anders proberen te zeggen... Ik vind het chill...? (Ik weet niet hoe ik moet communiceren)

Tot schrijvens - L

PS. Ik ga denk ik het update schema wijzigen. Maandag, woensdag, vrijdag. (Daarom deze extra upload) Dan heb ik het weekend om te schrijven en kan ik tijdens de week uploaden. Goed plan?