Wings of Fire (in verbouwing)

Epilogue

De harde grond schraapte langs de wang van Jesper toen hij heen en weer geschud werd.

'Word wakker.' De stem leek van ver weg te komen, de piep in zijn oren was veel dichterbij. Toch werd Jesper wakker van de bekende stem. Toen de man zag dat Jesper wakker was stapte hij achteruit. Jesper hapte naar adem toen hij in zijn maag getrapt werd door een nieuw persoon. De bekende man was niet de enige in de kamer. Een man met grijs haar dat alle kanten op stond stond verder naar achter, in de schaduwen. Ook hij was bekend voor Jesper.

'We hadden nooit een kind heen moeten sturen.' Het was de man die hem wakker had gemaakt die het zei. Het deed Jesper bijna meer pijn dan de trap in zijn maag. Hij wilde zeggen dat hij het opnieuw kon proberen. Hij kon ze nog helpen, maar hij kon geen woord uit zijn mond krijgen.

'We hadden nooit een manimal heen moeten sturen,' de man die hem wakker had gemaakt was nog steeds aan het woord. Hij spuugde het woord manimal uit alsof het giftig was. Jespers ogen branden in zijn kassen, maar hij kon nog steeds zien hoeveel de bekende man op hem leek. Hij had lang zwart haar en dezelfde bruine ogen, maar hij was geen familie. Jesper had altijd gehoopt op familie, maar hij had het nooit echt gehad. Zelfs deze man was alleen een illusie van een vader geweest. Iemand om hem gezelschap te houden, maar alleen in ruil voor opdrachten die hij uit moest voeren. Nu hij zijn opdrachten niet goed had uitgevoerd, had hij de man beledigd en hier zou hij voor gestraft worden.

'Het is de enige manier om niet op te vallen,' de man met grijs haar zei het, 'in de school kun je niet zomaar een volwassen menselijke man neerzetten.'

'Die had zijn werk tenminste goed gedaan. Het was maar een meisje, ze had haar ketting niet eens bij zich,' zei de man die op hem leek. Er trok een ijzige wind door de kelder en Jesper voelde zijn spieren samentrekken. Touw sneed in zijn armen en polsen toen hij dit deed.

'Leg hem aan het vergif. Hij zal toch niet lang overleven, we kunnen hem net zo goed voor iets nuttigs gebruiken,' zei de bekende man. Toen draaide hij zich om en liep hij weg. De man met het grijze haar leek hem medelevend aan te kijken, maar draaide zich toen ook om. Zijn zilveren ketting gaf een korte glinstering af. Jesper kon alleen schreeuwen, maar geen van de twee mannen draaide zich om. De man die hem in zijn maag had getrapt propte een prop in zijn mond zodat hij op een paar gedempte kreten voor medelijden geen echt geluid meer kon maken. Toen werd hij buitenwesten geslagen en naar een andere kamer gedragen.

Jesper werd tussen andere manimals aan een infuus vast gemaakt. Ook zijn armen en voeten zaten vast, maar deze zaten vast aan een tafel. In zijn mond zat nog steeds de prop. Hij hoefde niet meer te eten of te drinken. Met een beetje geluk zou hij het nog geen 2 dagen overleven. De tafel werd een van de vele buizen ingeschoven. Niet lang daarna kwam er een zachte blauwe gloed uit de buis. Naast de buis stond een meter. De meter begon ook een blauwe gloed af te geven, en een streepje op de meter kroop langzaam omhoog.