Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 17

'Ik kan het nu toch wel aan mijn vrienden vertellen?' Ik wiebelde heen en weer, ik had de kleermakerszit nooit comfortabel gevonden. Bovendien was het gras waar ik opzat wat nat, het plakte te veel aan mijn benen.

'Hm, je mag eigenlijk niet praten tijdens meditatie. Kom tot rust en probeer jezelf te vinden. Graaf in gedachten naar de Phoenix, voel het vuur op je huid en de warmte door je aderen stromen,' zei Aranka in een rustige stem.

'Ik wil nog steeds graag weten of ik dit aan Tom enzo mag vertellen,' het lag me zwaar dat ik het ze nog niet verteld had. Ik wist dat ze me steunden en hoopte dat ik zou transformeren. Het leek oneerlijk om niks te zeggen.

'Als ik ja zeg houd je dan op met zeuren en begin je dan met het mediteren,' vroeg Aranka. Ik deed een oog een stukje open. Ze zat op een stoel met een boek in haar handen. Niemand van ons drieën had geweten hoe je moest mediteren, dus hadden we een boek erover op gezocht. "Hoe ik mijn transformatie berijkte" de geweldige woordgrap in de titel was omdat de ervaring 'verrijkend' was geweest. Het was een erg zoetsappig boek.

'Als je ja zegt zal ik onwijs mijn best doen. Ik beloof het,' zei ik en deed mijn ogen weer dicht.

'Goed. Ja, je mag alles aan je vrienden vertellen. Ga nu maar mediteren.'

Het was saai, om niks te doen. Ik probeerde inderdaad het vuur op mijn huid te voelen maar het was al herfst en koud. Ik kon niet aan veel warms denken. De warmte die door mijn aderen moest stromen was ook ver te zoeken. Ik kon het gewoon niet doen. Ik had er of de concentratie of het inbeeldingsvermogen niet voor. Misschien had ik het allebei wel niet, maar ik hielt het in elk geval niet lang genoeg uit.

'Ugh, dit gaat nooit lukken!' Zei ik terwijl ik mijn benen strekte en begon op te staan.

'Nee, je zit ook net een minuut. Hoewel ze wel aanraden om de eerste sessie kort te houden denken hun richting een kwartier of half uur. Dus plant je maar weer in de grond en probeer het nog maar eens.' Ik keek met een pruillipje naar Aranka, maar ze schudde haar hoofd, 'vergeet niet dat ik transformatie geef en gewoon een docent ben. Zie dit maar als je huiswerk. Je moet je hier maar gewoon aan houden.'

Teleurgesteld ging ik weer zitten en sloot ik mijn ogen. Het was vermoeiend om de hele tijd je gedachten op een plek te houden. Vooral wanneer je gedachten alle kanten op wilde gaan. Ik had altijd al neigingen gehad om weg te dromen, maar nu waren die nog veel erger.

X

Ik plofte neer op mijn bed, vermoeid. Ik wilde eigenlijk slapen, maar Rachel wilde graag kaarten. Ze smeekte meerdere keren of ik mee wilde doen. Uiteindelijk begonnen zelfs Sophie en Tom mee te zeuren. Ik beloofde dat ik twee potjes met ze mee zou doen en liet hun beloven om daarna stil te zijn zodat ik mijn welverdiende rust zou kunnen krijgen. Daarna gingen we in een kringetje op de vloer zitten en Rachel begon te delen.

'Waar was je eigenlijk heen? Ik heb je niet meer in de bibliotheek gezien. Ik dacht dat je daar wel zou zitten, maar daar was je dus niet,' zei Rachel. Ik dacht aan het gesprek met Aranka. Ik zou kunnen blijven liegen. Het leek verleidelijk nu ik zo moe was, ik wilde niet zo veel vragen beantwoorden. Ik nam me echter voor om niet meer te liegen. Rachel, Sophie, Tom en Sky waren mijn vrienden. Ik vertrouwde ze en zij vertrouwde mij. Ze hadden het recht om dit te weten.

'Ik was bij Aranka om mijn transformatie te oefenen, daarover-' ik wilde verder gaan maar Rachel onderbrak me.

'Ben je al getransformeerd?!' Zei ze hoopvol. Ze had haar wenkbrauwen samengetrokken en haar ogen leken bijna uit haar hoofd te ploppen.

'Um, nee,' haar uitdrukking veranderde naar een teleurgestelde blik, maar ik ging verder, 'maar we denken te weten wat ik ben.'

'Hoe kan je dat weten als je nog niet bent getransformeerd?' Zei Sky naast mij verbaast. Het kaartspel was nooit begonnen omdat ik aan het vertellen was en dus hield iedereen een paar kaarten vast zonder er iets mee te doen. Het zag er wat dom uit en mijn arm begon er moe van te worden. Ik legde mijn kaarten voor me neer voor ik verder ging en begon nerveus aan mijn mouwen te trekken. Ik wist niet waarom ik zo nerveus was. Ik had al besloten dat ze te vertrouwen waren en ze zouden me nooit belachelijk maken omdat ik dacht dat ik nog zou transformeren.

'We hebben mijn stamboom gevonden,' ik moest oppassen met wat ik zei, ik wist niet of ik alle kennis die ik over de geschiedenis had gekregen door mocht vertellen. 'Ik stam af van een van de eerste manimals. Ze was een Phoenix.'

'Maar je hoeft niet te zijn wat je ouders zijn. Integendeel, je bent meestal niet wat je ouders zijn,' zei Tom.

'Nee, weet ik, maar deze vrouw, Kina heette ze, was vastberaden om een kind te krijgen dat een Phoenix was. Dus kreeg ze kinderen, acht om precies te zijn. Alle acht waren zonen, maar geen van hun was een Phoenix. Dus ging ze opzoek naar wetenschappers die haar konden helpen; waarom was de gave niet doorgegeven? De wetenschappers zeiden dat ze een dochter moest krijgen om de gaven door te geven. Alleen een meisje zou de gave kunnen dragen.'

'Seksistisch,' mompelde Tom. Ik negeerde hem en ging verder.

'Dus Kina zei tegen de zonen dat ze een meisje moesten voorbrengen, maar ze kregen allemaal alleen maar zonen. Dus zo gaat het door in de familie voor zo'n vijfhonderd jaar. Dan word ik ineens geboren, het eerste meisje in de hele stamboom. Tenminste voor zover we weten, we hebben het laatste deel van de stamboom niet helemaal gevonden.'

Het was even stil.

'Dus jij bent een Phoenix?' Zei Sophie wat ongelovig.

'Waarschijnlijk. We weten het nog niet zeker, maar-' begon ik.

'Het zou de brand met biologie verklaren en ook waarom je die overleeft hebt,' ze Rachel, 'niet dat ik het niet fijn vindt dat je het overleeft hebt, maar het was wel wat apart,' plakte ze er snel achteraan, 'ik snap alleen niet waarom dit wel doorgegeven zou worden terwijl normaal...' mompelde ze terwijl ze op haar nagels begon te bijten. Haar wenkbrauwen waren weer bij elkaar getrokken en er stonden rimpels in haar voorhoofd.

'Dus hoe ga je nu transformeren? Ik bedoel het is cool dat je het weet, maar hoe helpt het bij het transformeren?' Zei Tom.

'Uhm, we mediteren. Blijkbaar is dat de beste manier om te veranderen, maar het is zo vermoeiend. Ik kan mijn gedachten niet langer dan een minuut op hetzelfde laten focussen. Het is een hel om het te doen,' ik zuchtte.

'We kunnen samen met je oefenen als dat het minder erg maakt?' Opperde Sophie.

'Met jullie erbij zou ik alleen maar minder goed kunnen focussen. Sorry dat ik het zo zeg, maar we zouden alleen maar lol hebben,' zei ik.

'Dat is waar,' lachte Rachel. Haar bedenkelijke blik was wat weggevallen, maar ik kon zien dat ze er nog niet helemaal bij was. Alsof iets haar dwars zat.

'In elk geval, gaan we nou nog kaarten of niet?' Zei Sky.

'Goed idee, ik heb de kaarten van River al gezien,' zei Tom grijnzend, wijzend op de kaarten die ik op de grond had gelegd met de waardes omhoog.

Ik schold en griste de kaarten van de grond af.

'Ik deel wel opnieuw,' lachte Rachel.

-----------------------------------

- Niet heel veel spannends, I know.

Oke,  voor een of andere reden hebben een paar nieuwe mensen het verhaal  gevonden. Daar word ik altijd echt super blij van dus bedankt voor het  vinden en lezen van dit verhaal, ik hoop dat je het leuk vind.

Tot schrijvens - L