Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 10

Toen ik door een van de zijingangen de school weer binnen liep voelde ik de kou van me afstromen. Ook al was de school een vrij oud gebouw, het was een goed verwarmd gebouw. Ik liep door gangen die ik nog niet zo goed kende, opzoek naar mijn kamer. 736, ik opende de deur, blij dat ik mijn weg gevonden had en begon mijn tas in te pakken voor de volgende les. Pas toen ik klaar was met het inpakken van mijn tas en deze op mijn rug geslingerd had zag ik hem zitten.

'Hey, ik had je niet gezien,' ik sprak vrij zacht. De kalmte die in de kamer heerste was verdovend.

'O, hey. Begint de volgende les al weer?' Vroeg Sky nadat hij een blik op mijn ingepakte rugzak had geworpen.

'Ja,' ik checkte snel mijn mobiel, 'nog 8 minuten. Ik dacht dat iedereen er al heen was. Het koste me wat tijd om de weg naar onze kamer terug te vinden...'

Hij maakte een verbaast geluid en trok zijn oortjes uit zijn oren. 'Wil je op me wachten? Dan lopen we samen heen.'

'Tuurlijk, zijn Rachel en Sophie al wel naar de les?' Vroeg ik in een poging de stilte die nog heerste wat te verbreken.

'Ja... Denk ik, ik was aan het lezen. Ik zou niet weten waar ze zijn eigenlijk. Als jij niet langs was gekomen had ik de les waarschijnlijk gemist,' hij schonk me een kleine glimlach, 'dankje.'

'Geen probleem, ik raak de tijd ook altijd kwijt als ik lees,' ik twijfelde voordat ik vroeg, 'wat las je eigenlijk?'

'Romantiek? Detective? Ik weet niet hoe ik het zou moeten omschrijven, maar het is spannend en romantisch.'

Ik moest lachen om zijn vrij hopeloze poging om het boek uit te leggen. 'Je had me ook gewoon de titel kunnen geven.'

'De titel zegt niks over het boek zelf,' zei hij schouderophalend.

'"Romantiek? Detective?" zegt er ook niet heel veel over.'

'Hmpf je lijkt Tom wel,' hij schudde zijn hoofd langzaam heen en weer, maar ik zag dat hij moest lachen.

'We moeten naar dierentalen toe gaan lopen, anders halen we het niet op tijd. ik heb geen zin om in de eerste twee weken al te laat te komen,' zei ik.

Hij liep naar de deur en hielt hem open, 'na u.'

'Dankje.' Het was even stil voordat we weer spraken. inmiddels liepen we in de gangen op weg naar de les.

'Ben je al verder gekomen? Met je transformatie dan.'

Ik grimaste omdat het onderwerp weer naar boven werd gehaald, maar probeerde het te verbergen. Sky kon het nooit slecht bedoelen.

'Nee, ik heb elke maandag, woensdag en vrijdag bijlessen met Aranka. Tot nu toe heb ik alleen nog niet echt iets gepresteerd.'

'Hmm, ik vraag me af of je transformatie zou kunnen forceren...' Het klonk alsof hij meer tegen zichzelf praatte dan echt tegen mij.

'Hoe bedoel je?'

'Ik weet dat mijn eerste transformatie alleen gebeurde omdat ik me bedreigt voelde. Tom transformeerde alleen omdat hij zich verslagen voelde, hij had een uitvlucht nodig. Het lijkt me moeilijk om zoiets te forceren.'

Ik was verbaast om dit te horen. Ik had zo veel boeken gelezen over transformaties, maar nooit had ik dit gehoord.

'Je bedoelt dat het aan emoties gekoppeld is?'

'Ja, in het begin in elk geval. Hoewel, ik heb mijn transformatie nog steeds niet onder controle. Ik weet niet hoe Tom het doet, maar hij heeft weken alleen gezeten na-' Sky stopte met praten en stond even stil voordat hij zich leek te bedenken en door liep. Ik besloot niet verder te vragen over Tom en waarom hij weken alleen had gezeten. Ik wilde Sky geen schuld gevoel geven omdat hij er over was begonnen. Het was duidelijk een privé iets.

'Wat nou als een persoon nooit een emotie voelt die sterk genoeg is om diegene te laten transformeren?' Vroeg ik.

'Weet ik niet, ik weet alleen hoe Tom en ik zijn getransformeerd. Maar ik zou ook niet weten waarom je je ketting om moet hebben als je voor het eerst transformeert, ik ben niet de beste persoon om dit soort vragen te beantwoorden. Misschien kun je het aan Aranka vragen.'

'Ik weet niet of iemand weet waarom je de ketting om moet hebben als je transformeert. Soms denk ik dat dit hele gebeuren gewoon een ongeluk was en niemand precies weet wat we zijn,' zei ik glimlachend. Ik besloot dat ik na de les met Aranka zou praten om het hele emotie gebeuren op tafel moest gooien. Al was het maar om te kijken of ze er op reageerde.

-------------------------------------

:) - Ik ben overgegaan naar typen op de computer in plaats van op mijn mobiel want dat scheelt zo veel tijd. In elk geval, als je denkt 'wow het ziet er anders uit dan eerst,' dan is dat waarom. Ik typ nu al een paar hoofdstukken op de computer. Laat het me weten als het irritant is dat de eerste paar hoofdstukken er anders uit ziet, dan zal ik het begin bijwerken. :3

Daarnaast wil ik iedereen die gevote en gereageerd heeft bedanken. Ook de mensen die dit verhaal aan een van hun leeslijsten toe hebben gevoegd zijn geweldig, dank jullie. Ook al heb je het verhaal alleen maar gelezen, je bent geweldig en dankje. Het betekend heel veel voor mij. Het zorgt ervoor dat ik dit verhaal af wil maken. Bedankt.

Tot schrijvens - L