Ontvoerd!!

Deel 12♡

Ik zie hoe Jax steeds dichterbij komt.

Het pistool! Schiet er door me heen. Ik draai me om, mijn hand reikt naar het pistool. Zodra ik het ding vast heb spring ik op. Ik houd het beschermend voor voor me en richt het op Jax. Mijn handen trillen. Durf ik het wel te gebruiken?

Voor een paar seconde lijkt Jax bang maar plots lacht hij. "Denk je echt dat ik een geladen pistool neerleg?"

Ik kijk naar het pistool. Oké die had ik niet verwacht. In paniek gooi ik het pistool naar zijn hoofd. Hij kan hem maar net ontwijken waardoor het pistool tegen de muur aanknalt en in allemaal kleine stukjes breekt.

"What the fuck was dat!" Hoor ik iemand, volgensmij Jace, roepen. Ohnee niet hij..

"Je kan proberen te ontsnappen of mij uitschelden maar maak. Mijn. Pistool. Niet. Kapot." Sist Jax.

Wow het is maar een pistool hoor. Hij heeft er toch dozen vol van het is niet dat het hei- "auw!" roep ik terwijl ik mijn wang vast pak. Hij heeft me geslagen! Die klootzak.

Jace stormt naar binnen. Hij kijkt van mij naar de badkamer deur, die op de grond ligt, en dan weer naar mij.

"Hij was het." Zeg ik wijzend naar Jax.

"Kleuter." Mompelt hij.

"Zegt wie?" zeg ik bot terug.

Hij rolt met zijn ogen en draait zich dan om naar Jace. "Dat," zegt hij wijzend naar het kapotte pistool, "was mijn pistool die zij," zegt hij nu wijzend naar mij "heeft kapot gegooid."

Oké dat kan ik ook.
"Dat," zeg ik wijzend naar de kapotte badkamer deur, "is de deur die hij," zeg ik nu ook wijzend naar hem, "heeft ingetrapt."

"Ja omdat zij," zegt weer wijzend naar mij "de deur op slot had gedaan."

"Ja, vind je het gek jij wil me vermoorden!" Verdedig ik mezelf.

"Niet vermoorden all-"

"-Alleen heel veel pijn doen maar ik overleef het wel." Kap ik hem af. Hij kijkt me verbaast aan. "Dat zei Raf."

Ik hoor hem zachtjes "oh" zeggen terwijl Jace kapot gaat van het lachen. Terwijl deze hele situatie helemaal niet niet grappig is.

"Jullie zijn echt kleuters." Lacht hij.

"Zegt wie?"

Ik kijk Jax verbaasd aan. Dat wilde ik ook al zeggen. "Ha! Ik was je voor." Glimlacht hij trots.

"En de prijs voor nummer 1 kleuter gaat naaaarr..    Jax!!" Zeg ik als een presentatrice.

Voor een moment kijkt hij me vernietigend aan, maar hij kan toch zijn lach niet inhouden.

Oké hij lacht dat is goed. Hij is nu minder boos.

"Jemig Emma!" zegt hij opeens boos. Ik schrik op uit mijn gedachten.

Of hij is nog wel boos..

"Wat?" Vraag ik oprecht verbaasd.

"Nu ben ik niet meer boos, je wordt bedankt!" Ik kijk hem raar aan. Wat? "Ik kan geen mensen pijn doen als ik niet boos ben, dan is het niet leuk."

Ik lach. "Zei je dat nou echt?"

"Ja. Je hebt geluk voor deze keer maar de volgende keer ga je er echt aan." Zegt hij waarna hij hoofdschuddend wegloopt. Jace en ik kijken elkaar raar aan.

"Wat was dat?" vraagt hij.

"Ik heb geen idee.."

"Ik heb hem nog nooit zo boos gezien en daarna opeens niet meer." Jace kijkt bedenkelijk maar haalt dan zijn schouders op. Zonder enige aanleiding pakt hij me bij mijn arm en trekt me mee naar beneden.

"Hey, je leeft nog!" Zegt Alex. Ik kijk hem geërgerd aan.

"Jemig Emma. Nu ben ik niet meer boos, je wordt bedankt. Ik kan geen mensen pijn doen als ik niet boos ben, dan is het niet leuk!" Zegt Jace, die Jax nadoet, met een hoge stem.

De jongens schieten in de lachen maar Jax lijkt het niet zo grappig te vinden. Hij kijkt Jace vernietigend aan.

Bij gebrek aan een betere plek, ga ik naast Jax zitten. Ik kijk hoe de jongens gamen. Het is een schiet spel.

Ik haat gamen. Ik bedoel, ik haat het niet maar wel als ik met hun moet gamen. Dus ik game nooit mee. Daarom vragen ze het ook niet meer. Nouja beter voor mij. Zuchtend staar ik voor me uit. Ik verveel me.

"Jax?" Vraag ik poeslief.

"Nee." Reageert hij kortaf.

"Je weet niet eens wat ik wil vragen."

"Ja, maar ik weet wel dat het antwoord nee is."

Ik sla mijn armen over elkaar. "En hoe weet je dat dan?" Vraag ik brutaal.

"Je vraagt het te lief."

Oké daar heeft heeft hij een punt. Ik besluit het toch gewoon te vragen.

"Mag ik op je mobiel?"

"Nee."

"Waarom niet?"

"Ik vertrouw je niet." Antwoordt hij.

"En bedankt hé." Zeg ik beledigd terug.

Ik draai me half om want daar zit Alex. "Alex?" Vraag ik nu net zo lief.

Hij lacht en draait zich om. "Wat wil je doen dan?"

Zo lief als ik kan glimlach ik naar hem. "Een spelletje."

"Oké." Zucht hij terwijl hij zijn telefoon ontgrendeld en een spelletje aanklikt.

"Oh oke.." Zeg ik verbaasd maar wel blij. "Dank je."

Jax kijkt Alex met een geërgerde blik aan. Alex lacht en geeft mij zijn telefoon. Glimlachend kijk ik hem aan. "Thank you."

Een grijns verschijnt op mijn mond wanneer ik een zucht uit die van Jax hoor komen. Dit wordt mijn nieuwe missie; Jax irriteren.