Ontvoerd!!

Deel 11♡

"Emma! Doe die deur open!" Ik hoor een knal tegen de deur aan. "Als je nu de deur open doet is je straf minder erg" roept Jax.

Oké.. We praten nu over straf.

"Je weet dat ik de deur open kan krijgen, tóch?" Nog steeds geef ik geen antwoord. Aan de andere kant van de deur hoor ik een vloek gevold door voetstappen.

"Emma?" Hoor ik nu een andere stem zeggen. Is dat Raf? "Kun je die deur open doen? Jax is er niet."

Zal ik het erop wagen? Het is wel handig om tenminste één iemand aan mijn kant te hebben. Mijn hand blijft voor een minuut boven de deurklink hangen voor ik in een snelle beweging de deur open, Raf naar binnen trek en gelijk de deur weer sluit. Ik hoor aan de andere kant van de deur wat gemompel. Hij is er dus wel, ik wist het.

"Ik vertrouwde je." Zeg ik boos tegen Raf.

"Sorry, het moest van Jax."

Serieus? hij geeft Jax de schuld? "Er bestaat ook zoiets als nee zeggen."

"Weet ik, maar-"

"Nee niks maar." Kap ik hem af. "Je gehoorzaamt Jax als een klein schoothondje."

Raf zet een stap naar me toe. "Dat is niet waar."

"Wel." "Niet." "Wel."

"Emma doe die deur open." Zegt Raf aangezien ik voor de deur sta zodat hij die niet kan openen.

Ik sla mijn armen over elkaar maar stap niet opzij. "Ja, verander maar van onderwerp."

"Doe gewoon die deur open."

"Nee." Reageer ik eigenwijs. "Je wil me echt dood hebben, hè?"

"Hij gaat je niet vermoorden. Misschien heel veel pijn doen maar je overleeft het wel."

"Dit is een hele shitty manier van geruststellen."

"Emma." Raf klinkt geërgerd. "Doe die deur open of ik doe hem open."

Verslagen zucht ik en draai me om. Ik doe de deur open en laat Raf eerst naar buiten gaan. Wanneer hij uit de badkamer is doe ik de deur weer snel dicht.

"Wow, dat hielp." Hoor ik Jax sarcastisch zeggen. Ik hoor Raf wat mompelen maar ik versta het niet.

Er glijdt een rilling over mijn rug wanneer ik tegen de koude muur aan zak.

"Ik wilde dit eigenlijk niet doen maar ik kan niet anders." Hoor ik een stem zeggen.

Ik snap niet wat hij bedoelt maar lang de tijd om na te denken krijg ik niet. De deur valt met een klap op de grond en in de deur opening staat Jax. Een hele boze Jax.

"Ik zei toch dat ik die deur wel open zou krijgen?" Grijnst hij.

Met grote ogen staar ik naar de deur die nu op de grond ligt. Deze gozer schopt gewoon een deur uit zijn scharnieren. Bizar. Een angstig gevoel bekruipt me. Oh fuck. Als hij al een deur kapot krijgt, wat zal er dan met mij gebeuren?

Voor ik het weet staat Jax al voor me. Hij pakt mijn arm vast en trekt me omhoog. Waarna hij me de badkamer uit duwt.

"Jax, niet te hard hè?" Zegt Raf voordat hij de kamer uit loopt, mij alleen met Jax achterlatend.

"Niet te hard?" Herhaal ik vol verbazing. Jax staat op het punt om mij in elkaar te slaan en het enige wat Raf doet is 'niet te hard' zeggen? "Jij lafaard!" Roep ik Raf na. Ik wil hem achterna lopen, maar de sterke grip van Jax houdt me tegen.

"Hier blijven." Blaft hij me toe.

"Klootzakken." Snuif ik verontwaardigd.

Jax duwt me meer de kamer in. "Wat zei je?" Vraagt hij dreigend.

"Je hoorde me wel." Ik ruk me los en wil wegrennen maar Jax pakt me al bij mijn middel vast en gooit me letterlijk op de grond.

Ouch, dat deed pijn.

Hij komt op me aflopen "Dit wordt zo leuk.." grijnst hij. "Voor mij."