Nisan ve Güney küçük yaşta tanıştıkları andan itibaren birbirlerinin en iyi dostu olmuştur.
Liseye başladıkları yıl ayrı sınıflara düşerler ve ayrılmaz ikili ilk kez ayrılmak zorunda kalır. Aralarına giren tek şey bir koridor da değildir üstelik; f...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İki Sene Önce
"Yarın liseye başlayacağımız için heyecanlı mısın Güney?" diye sordu Nisan.
"Bilmem," dedi genç adam omuz silkerek. Başını yana çevirip arkadaşının endişeli bakışlarını yakaladığında sordu: "Sen neden bu kadar endişeli görünüyorsun?"
"Bilmem," diye aynı şekilde karşılık verdi kız.
Dilinin altında bir şeyler olduğunu anlayan Güney, birbirlerini konuşturmak için sıklıkla başvurdukları yöntemi uygulamaya karar verdi. Elleriyle kızın yüzünü nazikçe kavrayarak yanaklarını iki yana çekti.
"Söyle bakalım, neyin var?"
"Güney ya."
Nisan yanaklarını kurtarmaya çabalarken ellerinin arasındaki yüze bakıp gülümsedi genç adam. "Söylemeden bırakmam, biliyorsun."
"Bir de gülüyorsun utanmadan." dedi kız menekşe rengi gözlerini kırpıştırarak.
Güney'in gülümsemesi iyice genişledi; arkadaşının bu hali öyle sevimliydi ki elinde değildi. "Söyle hadi."
"Farklı sınıflara düştük. Artık sürekli bir arada olamayacağız, başkalarıyla tanışacağız. Ya bunlar arkadaşlığımızı etkilerse?"
"Bu muydu yani?" derken kızın yanaklarını bıraktı; ama gülümsemeye devam ediyordu. "Aynı sınıfta olmazsak benimle iletişimini keseceğini mi söylüyorsun?"
Bu, hayatında duyduğu en saçma şeymiş gibi gözlerini devirdi kız. "Ciddiyim ben."
"Biz öyle olmayacağız merak etme." dedi ciddiyetle.
"Nereden biliyorsun?"
Menekşe rengi gözlere bakarken dudaklarına kendinden emin bir gülümseme yayıldı. "Çünkü biz gerçek dostlarız." Kolunu kızın omzuna atıp onu kendine yaklaştırdı. Çenesini mis gibi kokan kahverengi saçların üzerine yerleştirip derin bir nefes aldı. "Gerçek dostlar birbirinden hiç ayrılmaz. Biri kaybolsa bile diğeri onu bulur. Bir şekilde bir araya gelirler. Tıpkı..."
"Kayıp ruhlar gibi mi?" dedi Nisan kıkırdayarak. Çocuğun kaşlarını çatması üzerine açıklama yapmaya girişti. "Hani annemle babamın şarkısındaki gibi, aynı balık kabında yüzen kayıp ruhlar. Yıllar boyunca hep aynı yüzeyde koşan*."
Nisan'ın en sevdiği şarkı olduğu için daha önce defalarca dinledikleri -itiraf etmesi gerekirse anlamından pek emin olmadığı- sözleri ezbere bilen ve kızın tuhaf benzetmelerine alışkın olan Güney gülümseyerek tekrarladı. "Kayıp ruhlar gibi."
En iyi arkadaşının bir kız olması bazı insanlara tuhaf geliyordu. Ancak Nisan sahip olduğu en iyi ve tek dosttu. Yanında kendi olabildiği, aklından geçenlerin aptalca olmasını umursamadan rahatça söyleyebildiği yegane kişiydi. Üstelik yeryüzünde onu anlayabilen tek kişi oymuş gibi hissediyordu.
Nisan'la konuşmadığı bir günü hayal dahi edemiyordu. Lise hiçbir şeyi değiştiremezdi.
*Wish You Were Here - Pink Floyd
Merhabalaar, hikayemiz geri döndü! Düzenlenmiş haliyle burada olacak ancak şu anda başka bir hikayemi bitirmeye odaklandığımdan burada bir tık yavaş gelebilir bölümler. Yine de soran çok kişi olduğu için en azından dönelim dedim :)
