Σαν το καλό κρασι

...Επανέλαβε το...{26}

Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού.
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

Ρενέ...

Το κλίμα ήταν αρκετά ηλεκτρισμένο μπορώ να πω,ήταν η χειρότερη επιλογή που είχα κάνει με το να συμφωνήσω να μείνουμε στο σπίτι της Ελίζ για το βράδυ.Βασικά ήταν η απόλυτη καταστροφή,καθώς είχε πιάσει μία απαίσια μπόρα και είμασταν όλοι αποκλεισμένοι εκεί πέρα.
Ο Σαμ έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε τις αστραπές σαν τρελός,η γλυκιά μου η Αλίσια είχε χωθεί κάτω από το τραπεζάκι και ούρλιαζε κάθε φορά που βροντούσε ο ουρανός,μα και βέβαια δεν είχε πιάσει το κόλπο που της είπε ο Πάμπλο με τον θεούλι που μετακινεί έπιπλα.Ποιο παιδί αυτής της γενιάς άλλωστε θα το πίστευε;Εκείνη πίστευε πως θα γινόταν η δευτέρα παρουσία και θα επιτήθονταν τα ζόμπι.
Αυτό όμως που με έκανε να αισθάνομαι απαίσια ήταν τα δολοφονικά βλέμματα του Νόα που έριχνε μία σε εμένα,μία στον Στιούαρτ.
Ήξερα πως είχα κάνει λάθος,είχα φερθεί απαράδεχτα,όμως όταν τον αντίκρισα σταμάτησα να αναπνέω,δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω και το "έβαλα στα πόδια ".Ήμουν δειλή,αυτό ήμουν ναι,όμως αργά η γρήγορα έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι και να τον αντιμετωπίσω.
Ήμουν τόσο μπερδεμένη....
Αγαπούσα τον Νόα με πάθος όπως δεν είχα και με είχε αγαπήσει άντρας έτσι,όμως η κατάσταση μεταξύ μας ήταν μπερδεμένη.Και από την άλλη ο Στιούαρτ.Που τον αγαπούσα εξήσου και ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του,είχε το κάτι άλλο,ήταν μικρό παιδί σε σώμα μεγάλου άντρα και αυτό με ιντρίγκαρε.Αλλωστε δεν θα μπορούσα με τίποτα να τον διώξω από την ζωή μου,με είχε βοηθήσει στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου και είχα δεχτεί να γίνω γυναίκα του επίσης...
«Να σας φτιάξω τα δωμάτια σας;»η φωνή της Ελίζ με έβγαλε από τις σκέψεις μου και κοίταξα προς το μέρος της.
Ναι,χρειαζόμουν ξεκούραση μετά από τέτοια νύχτα.
«Ναι Ελίζ αν μπορείς..»είπε γλυκά ο Στιούαρτ και άκουσα τον Νόα να μουγκρίζει.
«Πάρε τον Σαμ και έρχομαι σε λίγο!»είπα στον Στιούαρτ και έδωσα τον μικρό μου στην αγκαλιά του.Επιτέλους είχε κοιμηθεί το γλυκό μου μετά από τόσο κλάμμα.
«Και να σε αφήσω με αυτόν τον αγρίκο;»ψυθίρισε.
«Θα είμαι καλά!»χάιδεψα το πρόσωπο του και μου χαμογέλασε.
«Αν απλώσει τα χέρια του πάνω σου,αν και είμαι κατά της βίας στο ορκίζομαι θα τον πλακώσω.»πρώτη φορά έβλεπα τον Στιούαρτ τόσο κτητικό και να ζηλεύει.
Μου ήταν απλά αδιανόητο να κατανοήσω πως αυτός ο χαρακτήρας ανθρώπου,είχε και μία άλλη πλευρά,πιο άγρια!
Μπορεί τα τατουάζ στα χέρια του,το βλοσυρό βλέμμα του και η Ιταλική φινέτσα του να έδειχνε πως πρόκειτο για έναν άντρα που δεν σήκωνε πολλά πολλά,αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα αθώο αγόρι,ένα αγόρι σε σώμα άντρα το οποίο ενώ φυσικά μεγάλωνε,η καρδιά του έμενε πάντα παιδική.Ήταν ο δικός μου Πίτερ Παν,νομίζω πως τώρα καταλαβαίνω γιατί τον ερωτεύτηκα,είχε κάτι που λίγοι άνθρωποι είχαν.Και η αγάπη του για τα παιδιά απλά με ξετρέλενε.Με έπιασε από την μέση και με τράβηξε κοντά του δίνοντας μου ένα παθιασμένο φιλί που έπρεπε να ομολογήσω πως με ξάφνιασε.Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και εκείνος γέλασε,βόλεψε τον Σαμ στην αγκαλιά του και ανέβηκε τις σκάλες.