Ο θάνατος πολλές φορές σε απομονώνει από τους άλλους,σε κάνει σκυθρωπό,απόμακρο.
Κάπως έτσι ένιωθε και ο Νόα μετά τον θάνατο της γυναίκας του και κάπως έτσι ένιωθε η Ρενέ μετά τον θάνατο της καλήτερης της φίλης.
Τώρα η Ρενέ βρισκει ένα γράμμα,το οπο...
Η ανάμνηση της ευτυχίας δεν είναι πια ευτυχία. Η ανάμνηση της θλίψης είναι ακόμα θλίψη. Λόρδος Βύρων, 1788-1824, Βρετανός ποιητής
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ήταν βουτηγμένος στην θλίψη... Ο άνθρωπος μπορεί πανέυκολα να βουτηχτεί στην θλίψη.Να χάσει κάθε νόημα να ζει.Όλοι πολεμάμε για δύο σκοπούς,την επιβίωση και την ζωή.Το να μην ζούμε,να μην ξέρουμε να ζήσουμε μας αλλάζει,μας κάνει διαφορετικούς. Κανείς άνθρωπος σίγουρα δεν θα το ήθελε να νιώσει αυτό το συναίσθημα της απομόνωσης,κανένας σίγουρα δεν θα ήθελε να χάσει ένα σημαντικό πρόσωπο της ζωής του και να νιώθει τύψεις,οι οποίες σε χτυπούν αλύπιτα κάθε μέρα και σε βασανίζουν.
Η Ρενέ στεκόταν τώρα δειλά έξω από την βαριά ξύλινη πόρτα του οινοποιείου.Παρατηρούσε με δέος το υπέροχο οινοποιείο το οποίο από ότι φαίνεται χρειαζόταν αρκετή δουλειά για να στηθεί.Μία τέτοια επιχείρηση μα φυσικά και θα ήταν πολύ δύσκολο να στηθεί και να έχει και κέρδοι,αλλά ο Νόα-από οτι φαίνεται-είχε κάνει μία υπέροχη δουλειά και είχε και επιτυχία σαν εμπορικό μυαλό που ήταν. Πως τα παράτησαν έτσι όλα... Σκέφτηκε και ένιωσε την καρδιά της να πονά. Η φίλη της είχε παρατήσει την μεγαλούπολη με το όνομα Νέα Υόρκη και είχε εγκατασταθεί,έγγυος ακόμα στην υπέροχη Αδελαίδα στην Αυστραλία,χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που μεγάλωσε,από την οικογένεια και φίλους που αγάπησε και όλα αυτά για έναν άντρα.Όχι ένας απλός άντρας.. της υπενθύμησε το υποσυνήδιτο της και εκείνη μάλωσε τον εαυτό της απευθείας.Όλο αυτό της έφερνε θλίψη μεγάλη,δεν ήθελε να κατηγορεί για κανέναν λόγο την πολυαγαπημένη νεκρή-πλέον-φίλη της.Τώρα κανονικά τον εαυτό της θα έπρεπε να κατηγορεί για την βλακεία της να έρθει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια της,τους φίλους,την δουλειά της-το μόνο βασικά σημαντικό πράγμα που είχε η ζωή της.Είχε κάνει μία απερίσκεπτη πράξη επειδή έξι μήνες τώρα δεν άντεχε τις τύψεις να την βασανίζουν. Η Ρενέ κοίταξε δειλά δειλά το άνοιγμα της πόρτας και παρατήρησε τον ήλιο που έμπαινε καθαρά στο δωμάτιο από τα γυάλινα παράθυρα φωτίζοντας το δωμάτιο δίνοντας μία άλλη νότα στον χώρο και φυσικά δεν μπορούσε να της περάσει απαρατήρητη η μυρωδιά της ζύμωσης των σταφυλιών στον χώρο. Όμως η προσοχή της στράφηκε στον άντρα που τον έβλεπε να συνεχίζει να δουλεύει,ανίδεος από την παρουσία της.Το βλέμμα της έτρεξε πάνω του,έβλεπε έναν άντρα που σίγουρα δεν έμοιαζε με τον επαγγελματία που είχε γνωρίσει κάποτε.Φαινόταν ατσάλινος και μπροστά της φαινόταν σίγουρα γιγαντιαίος.Τα κοντά του άλλωτε μαλλιά και το καθαρό απαλό πρόσωπο του είχε μεταμορφωθεί.Το πρόσωπο του έμοιαζε σκληρό,τραχί και σίγουρα το ξυράφι είχε να ακουμπήσει στο πρόσωπο του μέρες και θέση στα κοντοκουρεμένα του μαλλιά είχανε λάβει μεσαίου μήκους μπουκλάκια που τον έκαναν να μοιάζει αρχαίος έλληνας.Το ηλιοκαμένο ατσάλινο κορμί του φαινόταν να ασφυκτιά μέσα στο αμάνικο λευκό φανελάκι του,το οποίο κολούσε σαν δεύτερο δέρμα πάνω του τονίζοντας σωστά τα σημεία τα οποία έπρεπε να τονιστουν και ένα σκισμένο τζιν.
