Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 49

"Καλημέρα!" λέω χαμογελαστή και γυρνάει πίσω του για να με κοιτάξει ο Ματέο έτσι όπως καθόντουσαν στο καναπέ

Πηγαίνω στη κουζίνα και πίνω λίγο νερό.

"Λοιπόν από αύριο πρέπει κάτι να κάνουμε" ακούω τον Εντουάρντο να μιλάει στον Ματέο

"Σε αυτή τη περιοχή?" νιώθω μια αδυναμία και ένα τρεμούλιασμα στα πόδια μου που με κάνει να στηρίξω το χέρι μου πάνω στο πάγκο.

"Δεν έχω μάθει ακόμα το που.. αλλά σου είπα ότι πρέπει να δράσουμε και γρήγορα!"

"Μήπως να αλλάξουμε..?"

"Όχι ακόμα..Θα μάθω αύριο"

Γαμώτο..Γιατί ζαλίζομαι τώρα?!  Αναστενάζω και πιάνω το μέτωπο μου, κλείνοντας τα μάτια. Δεν μπορώ να ακούσω άλλο τι λένε.

Προχωράω δύο βήματα μπροστά.

"Ματέο." Καταφέρνω να πω διότι όλα μου γύριζαν και τα βλέπω δίπλα. Τι σκατά?!

"Ζαλίζομαι." Δεν νομίζω να το άκουσαν διότι μίλαγα σχεδόν ψιθυριστά

Χωρίς να το καταλάβω σωριάζομαι κάτω στο πάτωμα.

Από 'κει και πέρα δεν μπορώ να ακούσω, ούτε να δω, ούτε να νιώσω κάτι. Όλα μαύρα δίχως να μπορώ να κουνηθώ.

------------

"Ρε μήπως να φέρουμε κανέναν γιατρό?"

"Όχι δεν γίνεται. Ιδικά εδώ πέρα!"

"Τι θα κάνουμε? Μπορεί να έχει κάτι!" Ακούω ανήσηχο τον Εντουάρντο

"Θα περιμένουμε μήπως ξυπνήσει!"

Δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε να κουνηθώ ακόμα. Ούτε καν να ανοίξω τα μάτια μου από την αδυναμία μου.

Νομίζω πως είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, δεν είμαι σίγουρη. Επίσης, δεν είμαι σίγουρη καν αν ήταν ο Ματέο και ο Εντουάρντο που μιλούσαν!

Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να σκεφτώ, ούτε να βάλω το μυαλό μου αναγνωρίσει τις φωνές τους.

Νιώθω τόσο μπερδεμένη, ζορισμένη και κουρασμένη που δεν κουνιέμαι καθόλου.

"Να πάρουμε και τους υπόλοιπους μήπως?"

"Όχι. Όχι ακόμα." Ακούω τη φωνή του Ματέο να λέει όσο πιο σοβαρός και ήσυχος μπορεί.

------------

Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου διστακτικά. Ακόμα γαμώτο τα βλέπω δίπλα!!

Ανασηκώνομαι, πιάνω το μέτωπο με το χέρι μου και αναστενάζω.

Ακούω φωνές από κάτω στο σαλόνι.