Bağımlı

*geçmiş herzaman kalbimizde bir iz bırakmaktadır*

Kim geçmişi unuta bilmişki herzaman kalbimizde bir iz yada beynimizde susmayan bir ses yaptığımız yada gördüğümüz birşey bir bakmışsın ki seni bir anda geçmişe götürmüş *burda oturmuştuk, burda yürümüştük, burda el ele dolaşmıştık* bunun gibi daha neler neler aslında geçmişi yoksaymak yada unutmak imkansız gibi bizim geçmişi unutmak gibi bir lüksümüz yok sadece o geçmişle yaşamaya alışıyoruz umursamıyoruz bu yüzden unutmuş gibi davranıyoruz ama unutmuyoruz.

Sabaha karşı uyumanın bedeli otobüste böyle yarı uyanık yarı uykulu okula gitmek. Yirmi Dakika yolculuktan sonra sonunda okuldaydım tek düşüncem sınıfa gidip ders başlayana kadar uyumaktı neyseki sınıf boştur kimse yoktu saatime baktığımda derse nerden baksan on dakika var hoca 5 dakika geç gelse ettimi on beş dakika kendime gelmem için yeterli en arka sıradan pencereden yana olan bir masaya oturdum kitaplarımı yastık yaptıktan sonra kafamı da cama doğru çevirerek uykuya geçmeye hazırım ya bu kitapların bu kadar rahat olduklarını bilmiyordum gözlerimi açtığımda kendimi çok iyi hissediyordum bu sese rağmen artık derse hazırdım yanımda kimsenin olmadığını düşünerek bir esneme hareketi
Yapmıştım ki birisine Çarptığımı fark ettim kafamı çevirdiğim de o serseri bana bakmış tebessüm ediyordu sonra birden sınıf sessizleşti sonra kapıdan orhan hocanın çıktığını gördüm yanımda oturan serseri çoçuga dönerek  "hoca niye gittiki? biseyinimi unuttu?"  O serserinin bana doğru dönerek bir kolunu sandalyenin tepesine diğerinde masaya koydu bana doğru biraz daha egirerek  nerdeyse burnumuz bir birine değecek okadar bense uyku sersemligi yüzünden mi yoksa ilk defa bir ekrekle bu kadar yakın bir mesafade olmamdanmı nedendir bilmem ama nefesimi tutgumu fark ettim benim bu halimden zevk aldığı belliydi  alaycı bir gülümseme takınarak.

"Günaydın"

Dedikten sonra kalkıp sınıftan çıktı bir tek o değil tüm sınıf çıkıyordu o sırada aklıma saate bakmak geldi saate baktığımda gözlerime inanamadım saat çoktan on bir olmuştu dersi kaçırmıştım hemde orhan hocanın dersinde uyuyarak  sınıftan çıkmakta olanlara kızmaya başladım  "insan bir uyandırır ya gitti ders" aslında onların bir suçu yok yanımda oturan o serseri uyandırmalıydı ben bir sinirle sınıftan çıkarak başladım koridorlar da o serseri yi aramaya sonunda onu okulun kafeteryasında yanında iki kişiyle sohbet ederken buldum sırtı bana dönük tü elleri ceplerine koymuş havalı takılmalar falan papuçumun havası kolundan çekerek bana doğru döndürdüm benim bu yaptığım hareketten dolayı yüzünde şaskınlık oluşmuş olsada bir an hemen eski yüz ifadesini aldı

"Ya sen nasıl bir insansın insan bir uyandırır senin yüzünden dersi kaçırdım"

Ben bağıra bağıra bunları söylerken herkez bizi izliyordu okula eğlence çıkmıştı ama umurumda değil  tekrar başladım kendi Elimle ipimi çekmeye

"Şu haline bak serserinin önde gideni seni. bide benimle alay ediyor hadsiz"

Ben bunları söylerken bir kelime bile etmedi bu hali beni iyice sinirlerimi hoplattı karşımdaki kişi benimle kavga ederken susmayacak çünkü ozaman kendimi haklı olduğum halde karşımdaki ne haksızlık etmiş oluyor gibi geliyor bir nevi savunmaya geçiyorum ve daha çok sesimi yükseltiyorum şimdi o durumdaydım herkes odaklanmıştı aslında bize değil  serseriye yanındaki arkadaşının "Emrah ne olur" demesinden sonra ismini emrah olduğunu öğrendim  yanında arkaşının bu çıkışından sonra bir an için ona doğru baktım calliston du onun gibi biri nasıl böyle birisiyle arkadaşlık yaparki tekrar gözlerimi ona çevirdiğim de hala donuk bir şekilde bana bakıyordu daha sonra kafeterya kapısına doğru   tek bir kelime etmeden yanımdan geçip ellerini ceplerinden çıkarıp o havalı tavrını takınıb  gitti orda bulunan herkez arkasından kısa bir süre baktıktan sonra eski hallerine döndüler ama Emrah'ın arkadaşlarının bakışları benim üzerimdeydi onlar birsey sormadan bende kafeterya dan çıktım okulun bahçesinde bir ağacın altına oturdum tek ihtiyacım biraz sakinleşmekti ama bu mümkün olmuyordu çünkü o Emrah'ın yüzü gözümün önüne gelince bütün sinirlerim tavan yapıyordu.