The One Who Counts

Βροχή

Σήμερα θα πηγαίναμε να δούμε την γειτονιά και να εξερευνήσουμε την πόλη την οποία θα ζούμε για το υπόλοιπο της ζωής μας... Εδώ πλέον δεν είναι Ελλάδα. Είναι σοβαρό κράτος με διαφορετικούς νόμους, άλλες συνήθειες και για εμάς ένα καινούριο ξεκίνημα. Κάτι αλλιώτικο από την Ελλάδα είναι ο καιρός όμως. Εδώ όλο βρέχει... Και για αυτό σήμερα θα μείνουμε στο σπίτι...
Ο Sherlock δεν φάνηκε να χάρηκε με την ιδέα του να μείνουμε σπίτι. Είναι άτομο που ποτέ δεν ανέχεται να του βάζουν όρια. Πάντα ήθελε να περάσει το δικό του... Δεν χάρηκε ούτε με την ιδέα να μείνει μαζί μου... Εκτός από μοναχικός, είναι ιδιότροπος και δεν θέλει κανέναν στα πόδια του, εκτός του John... Το δέσιμο τους είναι το κάτι άλλο.
Το ιδανικό για μένα θα 'ταν να μπορούσε να μου δωθεί μια ευκαιρία να έρθω πιο κοντά του, να μιλήσουμε και να με αφήσει να τον γνωρίσω...
Με δύο κούπες τσάι και λίγο απαλή μουσική όμως, όλα λύνονται!
-Sherlock, έφτιαξα τσάι.
-Μια ζάχαρη, είπε και κάθησε στην πολυθρόνα του σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπο του και φάνηκε να σκέφτεται...
Καθώς πήγαινα το τσάι, ο sherlock φαίνονταν χαμένος και δεν πρόσεξε καν ότι είχα ήδη αφήσει το τσάι στο τραπέζι και του έκανα νοήματα με τα χέρια μου μήπως και ξεκολλήσει από τις σκέψεις του.
-Α, Thank you Molly! Μου λέει και μου σκάει ένα χαμόγελο.
-Για πες μου τα σχέδια σου για το μέλλον μιας και είμαστε στην πόλη που όλα γίνονται δυνατά... Είπα προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο μου.
-Δεν συνηθίζω να μιλάω για τα σχέδια μου, δεν συνηθίζω να έχω σχέδια... Οτι τύχει απλά το αντιμετωπίζω...
-Εγώ θέλω να βρώ ένα διαμέρισμα και μόνιμη δουλειά και... Τον έρωτα της ζωής μου;
-Κλασσικό στερεότυπο σύγχρονης γυναίκας...
-Γιατί εσύ δεν θέλεις να βρείς κάποιον να σε αγαπά και να σε στηρίζει;
-Ο έρωτας είναι εχθρός του μυαλού... Σε κάνει να σταματάς να σκέφτεσαι και να πράττεις με συναισθηματισμούς... Θα σου ξαναπώ ότι εγώ δεν μπορώ να έχω συναισθήματα. Have no feelings, feel no pain.
Τα λόγια του ήταν σαν αγκάθια στην ψυχή μου... Πόσο πόνο έχει νιώσει για να τα λέει όλα αυτα...ποιός τον έχει πληγώσει τόσο βαθιά που πλέον μιλά για την αγάπη με λόγια τόσο άσχημα...
Η αγάπη για μένα είναι κάτι το ιδανικό, κάτι που αν το νιώσεις ποτέ, είσαι από τους τυχερούς, τους ευτυχισμένους σε αυτόν τον κόσμο.
....και ναι, νιώθω τυχερή. Thanks Sherlock...για όλα, που μου έμαθες να αγαπώ, ακόμα και αν εσύ δεν μπορείς... Που με έκανες να δω ομορφιά μέσα σε έναν άνθρωπο που το βλέμμα του είναι συνεχώς συννεφιασμένο, που είσαι κάτι διαφορετικό από όλους τους άντρες που εχω γνωρίσει...

Sorry που είχα καιρό να ανεβάσω κεφάλαιο αλλά είμουν λίγο άσχημα ψυχολογικά και δεν είχα όρεξη για τίποτα 😛... ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ με πολλά κεφάλαια και πολλές ιδέες!
500 λέξεις αυτό το κεφάλαιο... Νομιζω από τα πιο μεγάλα...
Whatever , ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία, βάλτε ενα αστεράκι και σχολιάστε μου την γνώμη σας!
BYEEE
Ειρήνη♡