The One Who Counts

Λονδίνο

*Μετά από δύο εβδομάδες*
Όλα πλέον πήραν τη ρουτίνα τους και η καθημερινότητα συνεχίζει κανονικά. Εργασίες, διάβασμα...
Μεθαύριο θα ξέρουμε τις απαντήσεις για τις υποτροφίες...
•ΑΦΗΓΗΣΗ•
Ο Sherlock ξαναγύρισε στις έρευνες παράλληλα με τη σχολή και η Molly  στο διάβασμα και τις ελπίδες ότι θα μεταφερθούν μαζί στο Λονδίνο. Ο John συνέχισαν να είναι στο πλευρό του Sherlock,  και ο Microft να τον προσέχει κρυφά με τον δικό του τρόπο...
Όλα φαίνονταν ιδανικά, μέχρι τη μέρα  που ήρθαν οι "νικητές"για το πανεπιστήμιο στο Λονδίνο...

Λονδίνο 5/2/2017,
   Με μεγάλη μας χαρά ανακοινώνουμε ότι οι αιτούντες Molly Hooper και Sherlock Holmes,  έγιναν δεκτοί για τις θέσεις της Ιατροδικαστικής και της Εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιό μας.
Συγχαρητήρια και στους δύο σας!

Τα μαθήματα ξεκινάνε στις 10/2 και θα διατεθούν ελεύθεροι κοιτώνες και στους δύο μαθητές για τον πρώτο μήνα προσαρμογής,  μέχρι να ενοικιάσουν διαμερίσματα εντός της πόλης.
                                     Με εκτίμηση,
                               Greg Lestrade.

Η Molly έτρεξε κατευθείαν στο Sherlock και του είπε τα χαρούμενα νέα.
-Sherlock,  πάρε τον John και πάμε να το γιορτάσουμε... Περάσαμε!
-Επιτέλους να ξεκολλήσουμε από αυτή τη χώρα.... Λίγος βρετανικός αέρας θα μας κάνει καλό.
-Τουλάχιστον θα πιάσουμε αμέσως μόλις πάμε... Είμαι τοσο χαρούμενη.
Είπε η Molly και χαμογελώντας του τον πήρε μια άβολη αγκαλιά...
•ΤΕΛΟΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ•

Sherlock's thoughts:

Με αγκάλιασε,  δεν ξέρω γιατί... Δεν θυμάμαι να με έχει αγκαλιάσει κάποιος εδώ και πολλά χρόνια. Οι συναισθηματισμοί είναι για τους αδύναμους όμως. Αλλά κάτι παράξενο συνέβη, ένιωσα το σφυγμό της...Ηταν πιο γρήγορος από τον κανονικού ανθρώπου,  αλλά γιατί... Molly Hooper,  ας ελπίσουμε να μην έχεις αισθήματα για 'μένα,  εγώ δεν ξέρω να αγαπάω, δεν εχω αισθήματα για να μην νιώσω ξανά εκείνον τον πόνο...Τώρα κατάλαβα γιατί από μικρή προσπαθούσες να έρθεις κοντά μου ή τότε που με ακολουθούσες για να δεις την μυστική μου κρυψώνα... Η όταν εμαθες για τον Κοκκινοτρίχη... Τι είπα μόλις  τώρα;  Αυτήν την λέξη δεν έπρεπε να την ξαναπώ ποτέ...Πρέπει να βγει απ' το μυαλό μου μια και καλή. Κοκκινοτρίχης,  δεν υπήρχε ποτέ,  πρέπει να το ξεχάσω αλλιώς θα με στοιχειώνει για πάντα. Δεν θα αντέξω να πονάω τόσο μετά από τόσα χρόνια ξανά. Οχι πάλι... Αν και ποτέ δεν ξεπέρασα τον χαμό του. Θα παραμείνει ένα κενό μέσα μου... Ισως για αυτό να μην αισθάνομαι τίποτα πλέον...
Λονδίνο, έρχομαι!