Ορφιανοί

Ο Νέος Ορφέας

«Δεν είμαστε όλοι καλά. Χάσαμε τρεις ανθρώπους μας αλλά και εκείνον τον Εκτοριανό» μου απάντησε. Έβαλα τα κλάματα.

»Πρέπει να κάνουμε μια τελετή για τις ψυχές τους» είπα

«Η μητέρα μου μου είπε ότι θα γίνει αύριο το βράδυ» είπε ο Τρεζίνος

«Ωραία» είπα

«Θα πάμε όλοι ή τουλάχιστον όσοι μπορούμε» είπε η Λορένα και όλοι στην αίθουσα έγνεψαν καταφατικά.

Έτσι το βράδυ μαζευτήκαμε σε έναν ναό και τους τιμήσαμε. Αφού δεν υπήρχε κάποιος συγγενής τους τους άναψε το κερί ο Μεγαλειότατος.

«Για τους πιστούς μου συμβούλους Κρούστο και Ρακρόλο» είπε και φύσηξε τη φλόγα.

Έπειτα άναψε για τη Βρύσα

«Για τη φίλη μας τη Βρύσα» είπε και έκανε το ίδιο.

Τότε σκέφτηκα κάτι. Πλησίασα τον Γκόλντεμπεργκ.

«Μου επιτρέπετε;» τον ρώτησα

«Ναι, φυσικά» μου είπε.

Πήρα ένα κεράκι και το άναψα.

«Για τον κύριο Σάιλιφ τον Εκτοριανό» είπα και το έσβησα.

Ήθελα να το κάνω αυτό. Δεν είχε σημασία που δεν ήταν Ορφιανός. Ήταν ένας αθώος που του άξιζε να τιμηθεί έστω και με τα δικά μας έθιμα.

****

«Χρόνια Πολλά Καρλίνα» μου εκείνο το πρωί η μαμά

«Συγνώμη;» ρώτησα ξαφνιασμένη

«Έχεις γενέθλια σήμερα. Το ξέχασες;»

Ναι, το είχα ξεχάσει. Έκλεινα τα 19 και το βράδυ θα γινόταν γιορτή προς τιμή της Ζωής. Ήμασταν δύο εβδομάδες στον Νέο Ορφέα. Έτσι βγάλαμε τον πλανήτη. Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που όλα καταστράφηκαν.

Όμως πλέον όλα είχαν μπει στη θέση τους.

****

Το βράδυ πήγαμε στο παλάτι για τη γιορτή της Ζωής. Μόλις με είδε ο Κάρπιαν με πλησίασε.

«Χρόνια Πολλά» μου είπε.

(Δεν με είχε δει όλη μέρα.)

«Ευχαριστώ» απάντησα.

Έπειτα πλησιάσαμε τον Τρεζίνο, τον Βέρο και τους άλλους φίλους μας.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο εφιάλτης που περάσαμε τελείωσε. Να σαν σήμερα ξεκίνησαν όλα.» είπε ο Τρεζίνος

«Ναι, αλλά πλέον ανήκουν στο παρελθόν» είπε ο Βέρος.

«Τα Μεγάλα Πνεύματα μας άκουσαν» είπε η Λορένα. Τότε θυμήθηκα την εμπειρία που είχα στη Γη. Χαμογέλασα.

«Το μόνο άσχημο είναι που χάσαμε τον Κρούστο, τον Ρακρόλο και τη Βρύσα.» είπε η Άιραμ

«Ναι, δυστυχώς. Αλλά μην ξεχνάτε πως σήμερα είναι η μέρα της Ζωής. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τον θάνατο.» είπε η Λούνα

«Έχεις δίκιο» συμφώνησε ο Κάρπιαν

****

Είχα βγει στον κήπο του παλατιού και έκανα μια βόλτα. Ήθελα να σκεφτώ. Κοίταξα τον ουρανό και όλες οι αναμνήσεις του τελευταίου χρόνου με πλημμύρισαν. Κάπου εκεί στο σύμπαν υπήρχε η Γη και οι φίλοι που είχα αφήσει εκεί. Θα μου έλειπαν τόσο. Είχα εκτιμήσει τη βοήθεια που μου πρόσφεραν. Όμως ήταν κρίμα. Η Γη ήταν πραγματικά ένας πανέμορφος πλανήτης, αλλά οι Γήινοι στην πλειοψηφία δε το εκτιμούσαν αυτό. Ο κόσμος τους θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, αλλά εκείνοι είχαν επιλέξει το δικό τους δρόμο. Έναν σκοτεινό δρόμο που δεν ξέρω αν θα τους έβγαζε σε καλό. Πάντως, ήταν μια ανακούφιση που υπήρχαν έστω και λίγοι καλοί ανάμεσα τους.

Μέσα σε ένα χρόνο έμαθα τόσα. Πήρα πολλά παραδείγματα. Κατάλαβα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει εκεί που δε το περιμένεις. Μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να χάσεις τα πάντα ή να κερδίσεις τα πάντα. Ναι, έτσι ήταν.

Για μια στιγμή σκέφτηκα όσους είχαν χαθεί. Για την ακρίβεια δεν είχαν χαθεί. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και οι δικοί μας και ο Σάιλιφ.

Τελικά το σύμπαν ήταν ένα ατελείωτο μυστήριο. Το είχα καταλάβει πια. Ήμουν τόσο μικρή μπροστά στην απεραντοσύνη του. Το μόνο λοιπόν που μπορούσα να κάνω είναι να ελπίζω για κάτι καλύτερο και να έχω πίστη.

«Καρλίνα» άκουσα τον Κάρπιαν να με φωνάζει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

Γύρισα και τον είδα να μου χαμογελά.

«Τι είναι;» του είπα γλυκά

«Θες να έρθεις μέσα;»

«Ναι, αλλά πρώτα θέλω να κάνω κάτι.» είπα και τον φίλησα.

»Μάλιστα» είπε εκείνος χαμογελώντας όταν σταμάτησα.

«Τώρα μπορούμε να πάμε μέσα» είπα και αρχίσαμε να περπατάμε προς το εσωτερικό του παλατιού. 

Το μόνο που ευχόμουν ήταν όπως περπατάγαμε πιασμένοι από το χέρι εκείνη τη στιγμή, έτσι ενωμένοι να ήμασταν και στην υπόλοιπη ζωή μας και εμείς και όλοι οι άνθρωποι όπου και αν βρίσκονται. Διότι αν εμείς οι Ορφιανοί ξέραμε κάτι καλά ήταν ότι όταν οι άνθρωποι νοιάζονται ο ένας για τον άλλον τότε κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τους βλάψει.

ΤΕΛΟΣ Α' BIBΛΙΟΥ