Ορφιανοί

Ο Νέος Ορφέας

Όταν φτάσαμε στον νέο μας πλανήτη δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Ήταν ίδιος ο Ορφέας, όπως περιέγραφαν οι πρόγονοι μας. Οι πόλεις ήταν χτισμένες στο ίδιο σημείο, όλα ήταν ακριβώς ίδια. Η ομίχλη, τα ζώα, τα δένδρα, το χορτάρι.

«Απίστευτο» είπε η Λορένα

«Και όμως αληθινό.» συμπλήρωσε ο Τρεζίνος

«Εδώ θα κάνουμε μια νέα αρχή.» είπε ο Μεγαλειότατος

****

Όταν φτάσαμε στο σπίτι ένιωσα.

Δεν μπορώ να το περιγράψω. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα γαλήνια και όταν ξύπνησα και κοίταξα γύρω μου χαμογέλασα

«Μακάρι να ήταν αλήθεια» μονολόγησα. Πήγα στην κουζίνα όπου ήταν η αδερφή μου και οι γονείς μου και μου χαμογέλασαν.

«Πώς σου φαίνεται που είμαστε σπίτι;» με ρώτησε χαρούμενη η Λούνα

«Δεν είμαστε σπίτι Λούνα. Απλά ονειρεύομαι. Το ξέρω»

Με κοίταξε περίεργα.

«Καρλίνα, δεν ονειρεύεσαι. Είναι αλήθεια» μου είπε

Γέλασα.

«Δεν είναι»

«Είναι» είπε εκείνη έντονα «Αν δεν ήταν αλήθεια θα ξυπνούσες αν σου έκανα αυτό» Πήρε το ποτήρι με το νερό και το έριξε στο πρόσωπο μου «Αλλά όπως βλέπεις δεν ξύπνησες. Επομένως καταλαβαίνεις ότι δεν ονειρεύεσαι» συνέχισε.

Προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

«Δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν» είπα

«Και όμως κοριτσάκι μου» μου είπε ο μπαμπάς.

Τότε έβγαλα μια χαρούμενη κραυγή και τους αγκάλιασα και τους τρεις. Ήταν αλήθεια τελικά! Όλα είχαν τελειώσει. Ο εφιάλτης είχε πια τελειώσει.

Τις επόμενες ημέρες έγιναν εκλογές για τους νέους συμβούλους. Βγήκαν ο Λιθάνος(πατέρας του Τρεζίνου) και ο Δήμελος ο οποίος ήταν καλός φίλος των γονιών μου. Έτσι όλα πήραν τους παλιούς ρυθμούς. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε πάλι σχολείο για να το τελειώσουμε και όλοι οι άλλοι επέστρεψαν στις δουλειές τους.

****

Χαιρόμουν που ήμουν πάλι στην τάξη μου, με τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου.

«Ευτυχώς, πέρασε και αυτό» είπε η Λορένα

«Ναι. Τέλος καλό, όλα καλά» είπε ο Τρεζίνος

«Αυτό δεν ισχύει για όλους μας» είπε ο καθηγητής μας

«Τι εννοείτε;» τον ρώτησα με απορία