Ορφιανοί

Συμφορές

Μπήκα μέσα στο σπίτι τρέμοντας από την ταραχή μου.

«Ο κομήτης» ούρλιαξα. Οι δικοί μου δεν κατάλαβαν τι έλεγα.

«Καρλίνα, τι λες;» με ρώτησε η Λούνα

«Ο κομήτης έρχεται τώρα. Φαίνεται στον ουρανό. Κάναμε λάθος. Έφτασε νωρίτερα»

Ο πατέρας μου έτρεξε έξω και κοίταξε στον ουρανό. Όταν γύρισε μέσα είπε

«Λέει αλήθεια. Γρήγορα μαζέψτε ότι μπορείτε και πάμε στο διαστημόπλοιο. Τώρα!» φώναξε.

Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Τόσο απελπισμένο, τόσο φοβισμένο. Η μητέρα και η αδερφή μου, πήραν κάποια τρόφιμα και τα έβαλαν σε τσάντες και εγώ έτρεξα στο δωμάτιο μου. Πήρα μια φωτογραφία όπου μας απεικόνιζε και αφού έβαλα κάποια τρόφιμα και εγώ σε μία τσάντα είπα

«Είμαστε έτοιμοι»

«Ωραία, Κάρβαρο τι κάνουμε τώρα;» ρώτησε η μαμά τον μπαμπά.

«Πηγαίνουμε στο διαστημόπλοιο όσο πιο γρήγορα μπορούμε.» απάντησε.

Έτσι βγήκαμε από το σπίτι και τότε είδα το κουνελάκι το οποίο ήρθε στα πόδια μου. Το πήρα στα χέρια μου

«Δεν μπορώ να το αφήσω εδώ» είπα

«Καλά, εντάξει. Όμως πρέπει να φύγουμε» είπε η μαμά.

Έτσι έβαλα το κουνελάκι μέσα στο σακίδιο που είχα πάρει και αρχίσαμε να περπατούμε γοργά. Κοίταξα στον ουρανό και πρόσεξα ότι ο κομήτης πλησίαζε.

Καθώς περπατούσαμε είδαμε και άλλους ότι κατευθύνονταν προς το διαστημόπλοιο. Φαίνονταν όλοι τρομαγμένοι. Αναγνώρισα τον Τρεζίνο και τους γονείς του. Εκείνος με κοίταξε έντρομος και έπειτα ήρθε προς το μέρος μου

«Καρλίνα, δεν ξέρω για εσένα, αλλά εγώ φοβάμαι. Τα πόδια μου τρέμουν» μου είπε

«Θα τα καταφέρουμε. Θα προλάβουμε» του είπα και του χαμογέλασα.

«Αφήστε τη κουβέντα και πάμε να φύγουμε» είπε η Λούνα.

Συνεχίσαμε, αλλά κάποια στιγμή η γη άρχισε να τρέμει. Και άλλος σεισμός. Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό. Ευτυχώς κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα. Όταν σταμάτησε οι γονείς του Τρεζίνου πλησίασαν τον πατέρα μου

«Κάποιοι ίσως να μην έχουν καταλάβει ότι έρχεται ο κομήτης. Ας πάμε στο ναό να χτυπήσουμε τις καμπάνες. Να τους προειδοποιήσουμε» είπε η μητέρα του

«Ναι,έχεις δίκιο. Πάμε.» είπε ο πατέρας μου

«Έρχομαι και εγώ» είπε η μητέρα μου