Ορφιανοί

Άσχημες εξέλιξεις

Ο πατέρας μου με μετέφερε μισολιπόθυμη στο ίδρυμα και με πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο μου. Με το που με ακούμπησε στο κρεβάτι με πήρε αμέσως ο ύπνος.

Όταν ξύπνησα είδα τη Λούνα και τη μητέρα μου.

«Καρλίνα, τι κάνεις; Πονάς;» με ρώτησε η μαμά ανήσυχη.

Η αλήθεια είναι ότι πονούσα πολύ, αλλά χαμογέλασα και της απάντησα ότι ήμουν καλά.

«Τι σου έκανε;» με ρώτησε η Λούνα

«Δεν θέλετε να μάθετε. Πιστέψτε με.»

«Ήμουν έτοιμη να τρελαθώ. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι σε είχε πάρει αυτός ο κρετίνος.» είπε η μαμά

«Ας το ξεχάσουμε. Πέρασε άλλωστε. Δε μου λέτε πώς μάθατε πού ήμουν;» ρώτησα

«Ο Εκτοριανός ο Σάιλιφ μας είπε που ήσουν στην αρχή. Εμείς ειδοποιήσαμε τον στρατηγό Ντέιβιντ ο οποίος όμως είχε ήδη ενημερωθεί.» είπε η μαμά

«Από ποιον;» ρώτησα ξαφνιασμένη

«Από τον Γουίλιαμ και την Κριστίν.» μου απάντησε η αδερφή μου.

Όταν το άκουσα αυτό χάρηκα τόσο πολύ! Δεν με είχαν εγκαταλείψει τελικά.

«Θέλουν να σου μιλήσουν κιόλας. Συγκεκριμένα ον Γουίλιαμ θέλει να απολογηθεί.» μου είπε η μαμά

«Πού είναι τώρα;»

«Έξω. Περιμένουν»

«Φωνάξτε τους να περάσουν»

Έτσι η μαμά τους φώναξε να μπουν και η ίδια με τη Λούνα αποχώρησαν. Όταν έμεινα μόνη μαζί τους η Κριστίν με αγκάλιασε σφιχτά κλαίγοντας.

«Συγνώμη» είπε

«Δε κάνατε τίποτα και σε παρακαλώ μη με σφίγγεις τόσο. Ήδη είμαι αρκετά καταπονεμένη». Η Κριστίν με άφησε και μου χαμογέλασε.

»Δεν ξέρεις πόσο ντρέπομαι» είπε ο Γουίλιαμ

«Ότι έκανες το έκανες για να προστατέψεις την αδερφή σου. Δε χρειάζεται να νιώθεις άσχημα»

Δεν τον κατηγορούσα για ότι έκανε. Και εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα. Ήμουν σίγουρη για αυτό.

Εκτιμούσα όμως το γεγονός ότι έπειτα προσπάθησαν να με βοηθήσουν.

****

Δύο δικοί μας γιατροί ο Πάλος και ένας άλλος που δε γνώριζα ήρθαν να με δουν.

«Πώς νιώθεις;» με ρώτησε ο άλλος γιατρός

«Πονάω πολύ γιατρέ.»

«Ναι, θα σου δώσουμε ένα φάρμακο και θα γίνεις καλά. Μην ανησυχείς.» μου είπε