Ορφιανοί

Συγκλονιστικό γεγονός

«Κύριε Σάιλιφ, σας παρακαλώ» είπα. Εκείνος δεν μου έδωσε σημασία.

«Άκου εδώ Ορφιανέ. Με κρατούσε φυλακισμένο για δύο ολόκληρα χρόνια και με βασάνιζε. Το μόνο που θέλω πια είναι να δω την οικογένεια μου και τους φίλους μου και εσύ και οι δικοί σου θα με βοηθήσετε σε αυτό. Κατάλαβες;» φώναξε στον μπαμπά. Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες.

«Μπορεί να σε κρατούσε αιχμάλωτο, όμως πήγες με το μέρος του. Επέτρεψες η κόρη μου να πάθει ότι εσύ.»

«Ήμουν απελπισμένος. Νόμιζα ότι θα μου έδινε ένα σκάφος να επιστρέψω στον Έκτορα. Και άλλωστε έπειτα το μετάνιωσα και σας ενημέρωσα ότι την είχε πιάσει. Για αυτό μη με κρίνεις. Δεν ξέρεις εσύ τι έχω περάσει.»

«Μπορούμε να ηρεμήσουμε; Κύριε Σάιλιφ θα σας πάρουμε μαζί μας. Όμως ας πάμε να φύγουμε πριν ο Τζέιμς ξυπνήσει» είπα θεωρώντας ότι ήταν απλά λιπόθυμος.

Έτσι αρχίσαμε να τρέχουμε. Μέσα στην πόλη έβλεπα κάποιους δικούς μας, αλλά οι περισσότεροι έπρεπε να είχαν φύγει. Θα κατευθύνονταν προς το διαστημόπλοιο που βρισκόταν στο δάσος και έτσι κάναμε και εμείς. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τους στρατιώτες που μας έψαχναν, όμως κάποια στιγμή ένα όχημα σταμάτησε δίπλα μας. Ο οδηγός κατέβασε το τζάμι και είδαμε ότι ήταν η Δήμαρχος Έλεν και στη θέση του συνοδηγού ο στρατηγός Ντέιβιντ.

«Μπείτε μέσα» μας είπαν και εμείς αυτό κάναμε. Μας έβγαλαν από την πόλη. Μόλις φτάσαμε στην αρχή του δάσους η Έλεν σταμάτησε το όχημα.

«Μέχρι εδώ μπορώ να σας πάω» μας είπε.

Εγώ, ο μπαμπάς και ο Σάιλιβ βγήκαμε από το αμάξι και το ίδιο έκαναν και οι δύο γήινοι.

«Σας ευχαριστούμε» τους είπε ο πατέρας μου

«Τίποτα. Καλή τύχη!» απάντησε ο Ντέιβιντ.

Είχα βουρκώσει.

«Ο Τζάσπερ και οι άλλοι;» ρώτησα

«Είναι καλά. Σας εύχονται να πάτε στο καλό.»

«Πραγματικά σας είμαστε ευγνώμονες» τους είπα

«Μάλλον εμείς πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη Καρλίνα.» μου είπε η Έλεν

«Γιατί;»

«Που μας θυμίσατε πως πρέπει να συμπεριφέρονται κανονικά οι άνθρωποι, αν θέλουν να ονομάζονται έτσι»

Γέλασα.

«Λοιπόν, ωραία όλα αυτά, αλλά τι λέτε να φύγουμε;» είπε ο Σάιλιφ