A Wife's Sufferings

Gone?

Welly

Sa tagal naming magkaibigan ni Leona ay ngayon ako mas naawa sa kanya. Mas grabe ang sakit at pasakit ang dinaranas niya kumpara noong panahong mawala ang mga magulang nila. Kung noon kasi nasa tabi niya ang kapatid niya ngayon ay mismong kapatid niya na at ang lalaking inalayan niya lahat ang nang iwan at nangloko sa kanya. She doesn't deserve this kind of life.

"Excuse me, Ms. Dwain?" Napalingon ako sa tumawag sa akin. At doon ko nalamang ang duktor pala ng kaibigan ko ang tumatawag sa akin.

"Yes po Doc?" Kinakabahan ako para sa kalagayan ni Len, para na rin sa batang nasa sinapupunan pa lang niya.

"Does Mrs. Hudson drink her vitamins. Hindi ba sya naiestress o may problema ba sya? Kasi it turns out na over fatigue at dehydrated sya?" Tanong niya. Napatingin ako sa kinahihigaan ng kaibigan ko at gusto kong umiyak dahil sa kalunus lunos na sinapit nito.

"Wala naman po siguro doc, at sigurado po akong kumakain sya ng sapat at iniinom nya ang mga vitamins na nereseta mo sa kanya." Sagot ko rito. Kahit hirap magsinungaling ay ginawa ko na lang dahil isa pa wala ako sa lugarpara isiwalat ang mga pinagdadaanan nito sa ibang tao. Kahit pa sabihin nating kaibigan nya ako ay wala pa rin ako sa lugar.
"Okay, if you say so. But anyway, gusto ko lang sabihin sayo na buti na lang ay malakas ang kapit na bata at hindi ito nalaglag. But, the patient should be more extra careful, para maka iwas sya at ng baby nya sa mga complications." Sabi ng duktor.

Mabuti naman at walang nangyaring masama sa kaibigan to at sa baby nya dahil kung nagkataong pati ito ay wmawala baka tuluyan nang masiraan ng bait si Leona.

"B-baby..." Sabi ni Leona. Sa totoo lang, parang ako ang mas nahihirapan sa kalagayan niya. I know her story. I don't feel and think that she deserves this kind of heartaches and challenges. Pero alam ko ring matapang siya. Nalagpasan niya nga ang pagkamatay ng parents niya at ang pag aalaga sa ahas niyang kapatid at ang pagtaguyod ng kanilang kumpanya kahit napakabata't nag aaral pa sya, ito pa kaya.
=================================================
Leona

"Please don't leave me. Please spare our child, Chad. I'm begging you to spare our child. Kahit alang alang na lang sa kanya. Isalaba mo nalang ang kapakanan ng anak natin." Pagmamakaawa ko sa kanya. Sana naman kahit para sa anak ko nalang, sa anak namin ang gagawinniyang pagsalba sa relasyon namin kahit pa hindi na sya umuwi sa amin basta kikilalanin niya lang ang anak namin. Pero nagkamali ako....
"That child is useless just like his mother. Kung kailan nagsawa na ako. Hindi ko nga alam kong saakin ba yang dinadala mo tapos sa akin mo ipapaako ang responsibilidad? Anong klase kang babae? You just prove it that you are dirty bitch. Bakit? Hdi ka ba nakuntento sa akin? Huh?" Insulto niya sa akin. Hindi ko maintindihan ang mga pinagsasabi niya sa akin. Ako may iba. Kaya hindi ako nakapagtimpi at nasampal ko sya.

*PAK*

Bigla akong nakaramdam ng matinding takot dahil sa aurang pinapakita niya. Parang kahit anong oras ay pwede nya akong patayin.

Pero bigla syang tumalikod. Bigla syang pumunta sa kanyang sasakyan at iiwan na ako. Tatalikuran na talaga ako. But...

*PEPEEEEEEPPPPP*

"No...... Maawa ka... Please Chad." Sigaw ko hababg tumatakbo dahil hinahabol nya ako. Kahit hirap akong tumakbo at hinihingal na ako ay sinikap kong makalayo sa kanya.

"Please Chad... Maawa ka naman." Sigaw ko habang humihikbi. Ayaw ko nang tumakbo. Namamanhid na rin ang mga paa ko. Parang kahit anong oras pwede na akong mawalan ng malay. Hanggang sa naabutan nya ako at sinagasaan.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"PPPPPPEEEEEEEPPPPP..............."
"BOGGGSSSHHHH!!!!"

"C-Chad ha-hayop...ka...." Nahihirapan kong sabi before everything went black.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Chad...." Naalimpungatan kong sabi. Hayop pati sa panaginip nakakasuklam na sya. He's no longer the man I use to love. The one I have given my heart and soul. And the who promised me of forever.

Napahimas ako sa tiyan kong unti unting lumalaki.
Baby I will never let anyone harm you. I will not let anyone hurt you- not even your dad. Dahil ikaw na lang ang nagpapa alala sa akin na dapat ko pang mabuhay at harapin ang bukas.

Hayy.... Dalawang araw na pala ang nakalipas mula nung na ospital ako. I almost lost my little angel inside my tummy. I should have been more careful kasi hindi lang ako ang nakadipende sa katawang ito. Pati na rin ang batang nasa sa sinapupunan ko.

Hindi ko namalayan sa sobra kong pag iisip ay nakatulog pala ako ulit. At paggising ko ay nasisinagan na pala ako ng araw. Bagong araw na naman ang gugugulin kong magluksa sa pagkasira ng relasyon namin ni Chad.

Pero dapat na akong bumangon ulit at lumaban pa sa buhay. Hindi para sa sarili ko o ano pa man pero dahil sa anak ko. Para sa kanya na lang itong mga pagsusumikap kong tumayo ulit at lumaban pa kahit mahirap. Dahil isa na akong ina ngayon.

"Hello Atty.? Yes I just want an update about sa legal separation ko with my husband?" Tanong ko sa katawagan ko sa telepono.

"Yes Atty. Villanueva, tatawag na dapat ako pero naunahan mo ako. About dun, maybe tomorrow or so ko mapapadala sa yo ang kopya mo ng annulment papers para mapirmahan mo na. Ngayon pa kasi nagdesisyon ang judge, and since both of you wanted to be separated from your marriage mas madali ang naging grant nila sa annulment. Sooner or later you'll be free again, Nana." Sabi ni Romulo.

"Opo alam ko na yun. ATTY. THOMAS ROMULO WILLIAMS." Panunukso ko sa katawag ko. Hay, siya pala si Romulo kablock ko sa law school. Naging buddy ko yan sa lahat ng mga kalokohan while we're still studying. But he is smart and witty kaya nga sya ang ika top 2 sa batch naming nagtapos. At pangatlo sa bar. Such a genius kid.

"Hello? Nana, andyan ka pa ba?"  Hala nawala ako sa wisyo saglit at nakalimutan ko na katawag ko pa pala si Ruru.

"Opo Ruru. Sige mag aayos muna ako. Hang out tayo sa mall. Kasi I want to continue my practice at nang my source of income. Tanggap pa ba ako sa PAO" biro ko sa kanya.

"Oo naman." Sagot nya. Then nag usap pa kami sandali, after that pumunta na ako sa mall para kitain sya. Plano ko kasi hangga't hindi pa masyadong lumalaki ang tiyan ko ay makabalik na ako sa PAO.

Pero sadyang malaglaro ang kapalaran dahil hindi ako nilulubayan ng kamalasan at ng mga pahirap sa buhay ko.

"PEEEPPPEEEEEEPPPP"

"Bogsh....."

To be continued.....