Ορφιανοί

Επανένωση οικογενειών

«Δε τους είδα, αλλά είναι όλοι τους καλά»

Έπειτα γύρισε προς τον Μεγαλειότατο

«Και η βασίλισσα μας είναι ζωντανή. Όπως είπα και τα 2.000 άτομα που νομίσαμε ότι χάσαμε είναι καλά.» είπε

«Οι προσευχές μας ακούστηκαν» είπε η Βρύσα.

«Πότε θα τους δούμε;» ρώτησε ο Κάρπιαν περιμένοντας με ανυπομονησία την απάντηση

«Ο στρατηγός Ντέιβιντ μου είπε ότι θα τους φέρουν το απόγευμα.» του απάντησε η Κόρα

«Οι δικοί μας όμως πως θα ξέρουν ότι οι γήινοι είναι φίλοι; Αφού δεν ξέρουν τη γλώσσα τους.» είπε η Ράνα

«Έχει κανονιστεί. Έχουν γίνει μεταγγίσεις όπως σε εμάς. Μιλούν και εκείνοι τη γλώσσα τους και μπορούν να συνεννοηθούν.» είπε η μητέρα του Τρεζίνου

«Υπέροχα» είπα δακρυσμένη.

Γύρισα προς τον Κάρπιαν που προσπαθούσε να μην κλάψει από τη συγκίνηση.

«Έκλαιγα εχθές. Ήταν αρκετό» μου είπε

«Εχθές κλαίγαμε διότι νομίζαμε ότι δε θα τους ξαναδούμε. Τώρα όμως κλαίμε από χαρά.» είπα

«Δεν μπορώ να το πιστέψω.»

«Είναι αλήθεια. Το απόγευμα θα τους έχουμε κοντά μας».

Τον αγκάλιασα. Εκείνος με φίλησε απαλά. Όταν σταμάτησε μου είπε

«Τελικά το πεφταστέρι έκανε το αδύνατο να γίνει δυνατό»

«Ναι» είπα χαμογελώντας.

****

Το απόγευμα στο ίδρυμα οι Γήινοι έφεραν τους δικούς μας. Έψαχνα για την οικογένεια μου. Γύρω μου έβλεπα γνωστά πρόσωπα που νόμιζα ότι δε θα έβλεπα ξανά. Κάποιοι με χαιρετούσαν και εγώ έκανα το ίδιο χαρούμενη, όμως ήθελα να βρω τους συγγενείς μου. Τότε είδα λίγο πιο πέρα μία κοπέλα την οποία αναγνώρισα αμέσως και δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου.

«Λούνα» φώναξα.

Εκείνη με άκουσε και γύρισε προς το μέρος μου. Έτρεξε προς εμένα και με αγκάλιασε.

«Δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες» μου είπε

«Και εμένα. Πού είναι οι γονείς μας;» ρώτησα

«Σε ψάχνουν και εκείνοι. Έλα θα τους βρούμε»

Μέσα στο πλήθος ήταν λίγο δύσκολο, αλλά τελικά τους συναντήσαμε. Έτρεξα να τους αγκαλιάσω. Είχαν περάσει εφτά μήνες.