Ορφιανοί

Η συζήτηση με τους γήινους

«Νιώθω τόσες ενοχές. Είμαι ζωντανή επειδή εκείνος είναι νεκρός.»

«Μην το σκέφτεσαι έτσι. Ήθελε και σε βοήθησε. Ήταν επιλογή του.»

«Αυτό μου είπε και εκείνος.»

«Βλέπεις λοιπόν; Μην έχεις τύψεις διότι δεν έκανες τίποτα κακό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον θυμάσαι όπως θυμάσαι όλους τους αγαπημένους σου που δεν τα κατάφεραν.»

«Ναι, έχεις δίκιο».

Είπα και σκούπισα τα δάκρυα μου.

«Κάρπιαν, σε παρακαλώ μην πεις σε κανέναν αυτά που σου είπα»

«Μην ανησυχείς Καρλίνα μου. Δεν πρόκειται να αναφέρω τίποτα σε κανέναν.»

«Ευχαριστώ» είπα γεμάτη ευγνωμοσύνη.

Τώρα που μοιράστηκα τον πόνο μου ένιωθα καλύτερα. Σαν ένα βάρος να έφυγε από πάνω μου. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε κάποιος να λέει

«Ο Γήινος γύρισε»

«Ο Τζάσπερ» είπα.

Αμέσως εγώ και ο Κάρπιαν πήγαμε να τον βρούμε. Τον είδα κάπου μέσα στο καταυλισμό και πήγα προς το μέρος του μαζί με τον Κάρπιαν

«Λοιπόν, τι έγινε; Θα μας βοηθήσουν οι δικοί σου;» τον ρώτησε ο Κάρπιαν

«Συμφώνησαν να κάνουν μια συζήτηση μαζί σας. Αλλά για αρχή, θέλουν να έρθει η κοπέλα στη πόλη» είπε ο Τζάσπερ δείχνοντας εμένα

«Γιατί εγώ;» ρώτησα ξαφνιασμένη

«Θεωρούν ότι μιας και γνώρισαν εσένα πρώτα, θα είναι πιο εύκολο να συζητήσουν πρώτα μαζί σου. Αυτό πρότεινε ο πατέρας μου» είπε ο Τζάσπερ κοιτάζοντας μία εμένα και μία τον Κάρπιαν ο οποίος αν κρίνω από τον τρόπο που τον κοίταζε, σίγουρα θα πίστευε ότι μας έλεγε ψέμματα.

****

Όταν το συμβούλιο και ο βασιλιάς έμαθαν για την απόφαση των Γήινων, με ρώτησαν αν ήθελα να πάω και εγώ βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Από τη μία φοβόμουν να γυρίσω εκεί πέρα μόνη μου, αλλά από την άλλη είχα καθήκον προς το λαό μου. Έτσι δέχτηκα.

«Ωραία» είπε ο Τζάσπερ «Πάμε, τότε»

«Πώς ξέρουμε ότι δεν είναι παγίδα;Γιατί καλείτε τη Καρλίνα μόνο που είναι μία απλή Ορφιανή και όχι τον πατέρα μου ή εμένα που έχουμε την εξουσία στα χέρια μας ή έστω ένα μέλος του συμβουλίου;» τον ρώτησε ο Κάρπιαν

«Σας είπα, πιστεύουν ότι καλύτερα είναι πρώτα να επικοινωνήσουν με κάποιον που τον ξέρουν.»