Ορφιανοί

Συμφορές

«Αραλάνα όχι. Θα μείνεις με τα κορίτσια.» της είπε

«Τα κορίτσια μπορούν να τρέξουν ως το διαστημόπλοιο. Εγώ όμως θα πάω στο δυτικό ναό να χτυπήσω τις καμπάνες. Εσύ πήγαινε στον ανατολικό, η Κόρα(μητέρα του Τρεζίνου) ας πάει στο βόρειο και ο Λιθάνος(πατέρας του) στο νότιο.»

«Ναι, καλά λέει. Έτσι θα ενημερωθούν όλοι, όπου και να βρίσκονται.» είπε ο Λιθάνος(πατέρας του Τρεζίνου)

«Εντάξει» είπε ο μπαμπάς και αγκάλιασε εμένα και τη Λούνα. Το ίδιο έκανε και η μαμά. Ήταν η τελευταία φορά που τους είδα. Έπειτα εγώ, η Λούνα και ο Τρεζίνος αρχίσαμε να τρέχουμε. Έπρεπε να φτάσουμε στο διαστημόπλοιο. Έπρεπε να βιαστούμε..... Ξαφνικά έγινε και άλλος σεισμός.

«Καρλίνα» φώναξε η αδερφή μου δίπλα μου. Την αγκάλιασα.

«Όλα θα πάνε καλά» της είπα. Τότε το έδαφος χωρίστηκε στα δύο. Η Λούνα βρέθηκε στη μία πλευρά και εγώ με τον Τρεζίνο στην άλλη.

«Φύγετε. Θα σας βρω στο διαστημόπλοιο» είπε η Λούνα και έφυγε τρέχοντας.

«Λούνα, στάσου» φώναξα αλλά δεν με άκουσε.

«Θα είναι μια χαρά. Έλα, πάμε.» μου είπε ο Τρεζίνος.

Ο σεισμός είχε σταματήσει και έτσι μπορούσαμε να τρέχουμε με μεγαλύτερη άνεση. Μπορεί όμως να σταμάτησε εκείνος, αλλά προέκυψαν άλλα προβλήματα. Ο κομήτης καθώς πλησίαζε στον Ορφέα διαλυόταν. Έτσι κάποια κομμάτια του έφταναν πιο γρήγορα στην επιφάνεια του πλανήτη, με αποτέλεσμα να πρέπει να προσέχουμε μια βροχή γιγάντιων πετρών που έπεφταν απειλητικά πάνω μας. Είδα ότι οι τα πρώτα δύο κομμάτια του κομήτη έπεσαν δυτικά και ανατολικά. Ακριβώς εκεί που βρίσκονταν οι ναοί. Εκεί που είχαν πάει οι γονείς μου. Ήξερα ότι ήταν αδύνατον να επιβιώσουν από κάτι τέτοιο. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. Ο Τρεζίνος κατάλαβε

»Λυπάμαι» μου είπε και το εννοούσε.

«Πρέπει να φτάσουμε στο διαστημόπλοιο. Έλα» του είπα αποφασιστικά.

Ο Τρεζίνος μου έπιασε το χέρι. Για μια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου

«Μεγάλα πνεύματα βοηθήστε μας» μονολόγησα. Έπειτα κοίταξα τον Τρεζίνο.

»Πάμε» είπα και αρχίσαμε πάλι να τρέχουμε και να τρέχουμε και να τρέχουμε.....

****

Δεν ήξερα για πόση ώρα τρέχαμε, αλλά δεν άντεχα άλλο. Σταμάτησα

«Περίμενε λίγο» είπα στον Τρεζίνο.