Ορφιανοί

Θλίψη

Όταν πήγαμε εκεί βρήκαμε τον βασιλιά με μία γυναίκα η οποία έτρεμε από την σύγχυση.

«Πώς μπορέσατε να τους αφήσετε να πάνε;» του έλεγε.

Την αναγνώρισα αμέσως. Ήταν η Βρύσα. Ο σύζυγος και ο αδερφός της ήταν σύμβουλοι του βασιλιά Γκόλντεμπεργκ.

«Σας παρακαλώ, ηρεμήστε, δεν φανταζόμουν ότι θα τους σκότωναν. Και εγώ λυπάμαι για τον χαμό τους" είπε ο βασιλιάς δακρυσμένος. Τότε παρατήρησε την παρουσία μας.

«Καρλίνα, Κάρπιαν» είπε

«Κύριε, για ποιο λόγο η κυρία Βρύσα είναι τόσο ταραγμένη;» ρώτησα και προσευχόμουν να μην είναι αυτό που σκεφτόμουν.

«Οι άνθρωποι που στάλθηκαν για να διαπραγματευτούν με τους ντόπιους ήταν ο αδερφός μου και ο άντρας μου» είπε η Βρύσα

«Όχι, δεν είναι δυνατόν. Όχι αυτοί. Ήταν τόσο ευγενείς άνθρωποι» είπα

«Μου είπες ότι γνώριζες» είπε ο Κάρπιαν

«Ήξερα ότι σκοτώθηκαν δύο δικοί μας. Δεν ήξερα ποιοι όμως» είπα αδύναμα. Τους σεβόμουν αυτούς τους δύο άντρες. Δεν τους άξιζε να χαθούν με τέτοιον αποτρόπαιο τρόπο.

«Γιατί τους στείλατε;» ρώτησε η Βρύσα απευθυνόμενη στον βασιλιά.

«Εκείνοι μου το πρότειναν. Λυπάμαι για την απώλεια σας. Άλλωστε δεν είναι δική σας μόνο απώλεια. Έχασα και εγώ δύο ακόμα συμβούλους» απάντησε εκείνος.

Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, η καρδιά μου σφίχτηκε. Θυμήθηκα τον πατέρα μου. Ήταν και εκείνος σύμβουλος του βασιλιά, αλλά δεν κατάφερε να επιβιώσει από την καταστροφή που προκάλεσε ο κομήτης όπως και η πολυαγαπημένη μητέρα και αδερφή μου.

«Το ξέρω. Συγνώμη για το ξέσπασμα μου, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν....»

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια της. Την είδα να παραπατάει και έπεσε λιπόθυμη. Ο πατέρας του Κάρπιαν προσπάθησε να την συνεφέρει και εγώ της έφερα ένα ποτήρι νερό. Όταν βρήκε τις αισθήσεις πήρε το ποτήρι και το ήπιε μονορούφι τρέμοντας.

«Προσπαθήστε να ηρεμήσετε. Είναι σκληρό, το ξέρω αλλά φανείτε δυνατή» της είπα.

Ήξερα πολύ καλά πως είναι να χάνεις όλους τους δικούς σου. Η Βρύσα δεν είχε άλλον συγγενή. Την συμπονούσα και συμμεριζόμουν τον πόνο της. Εκείνη μου χαμογέλασε αχνά.

«Σε ευχαριστώ Καρλίνα μου» μου είπε και έπειτα σηκώθηκε και πήγε να φύγει.

«Αν χρειαστείτε κάτι, μην διστάσετε να το ζητήσετε» της είπε ο βασιλιάς. Η Βρύσα αρκέστηκε στο να κάνει ένα νεύμα και βγήκε από την σκηνή.

«Τι με θέλατε Μεγαλειότατε;» τον ρώτησα

«Καρλίνα, κορίτσι μου ήθελα μόνο να σου πω ότι θα είμαι στο πλευρό σου σε ότι και αν χρειαστείς» μου είπε

«Το ίδιο ισχύει και για εμένα, φυσικά» συμπλήρωσε ο Κάρπιαν

«Το ξέρω» είπα χαμογελώντας αχνά

«Ο Κάρβαρος (ο πατέρας μου) ήταν σαν αδερφός μου. Από τους πέντε συμβούλους μου ήταν ο πιο αγαπητός. Και εσύ τώρα είσαι σαν κόρη μου, σαν μέλος της οικογένειας μου» μου είπε ο βασιλιάς Γκόλντεμπεργκ

Τον κοίταξα με ευγνωμοσύνη. <<Σας ευχαριστώ για την στήριξη σας>> του είπα

«Δεν χρειάζεται. Λοιπόν, παιδιά μου μπορείτε να πηγαίνετε»

«Εντάξει πατέρα. Είσαι όμως καλά; Μετά από αυτό που έγινε;» τον ρώτησε ο Κάρπιαν ανήσυχος

«Σήμερα χάθηκαν δύο σπουδαίοι άνθρωποι. Εκτός από σύμβουλοι μου ήταν και φίλοι μου. Αλλά πρέπει να είμαι δυνατός για όλους μας»

Μιλούσε με σθένος, αλλά ήξερα ότι είχε λυγίσει. Όταν εγώ και ο Κάρπιαν βγήκαμε από την σκηνή πήγαμε και καθίσαμε σε μία γωνία.

Κοίταξα προς τον ουρανό. Ήταν γεμάτος αστέρια. Θυμήθηκα τον Ορφέα και έβαλα τα κλάματα.

«Μην φοβάσαι Καρλίνα. Πρέπει να βρεις την αισιοδοξία σου και πάλι»

«Ήμουν αισιόδοξη πριν συμβούν όλα αυτά» είπα αδύναμα

«Ξέρεις η αισιοδοξία χρειάζεται στις δύσκολες στιγμές και όχι στις χαρούμενες. Για αυτό σε παρακαλώ βρες τον παλιό σου εαυτό γιατί δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι»

«Πώς μπορώ να είμαι χαρούμενη, όταν οι γονείς και η αδερφή μου έχουν πεθάνει;»

Τότε είδα τον Κάρπιαν να σφίγγεται. Το πρόσωπο του σκοτείνιασε και αμέσως δάγκωσα τα χείλη μου. Μα, τι είχα πει; Και εκείνος είχε χάσει την μητέρα του και όλοι εμείς είχαμε χάσει την πολύτιμη βασίλισσα μας Γκαρλάιντερ.

«Συγνώμη. Μίλησα χωρίς να σκεφτώ» του είπα

«Δεν πειράζει»

«Κάθε ημέρα ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι στον Ορφέα»

«Και εγώ»

Γύρισα και τον κοίταξα.

«Αλήθεια;» τον ρώτησα

«Ναι. Καρλίνα να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε όλα αυτά, αλλά σε καμία περίπτωση να ξεχάσουμε την παλιά μας ζωή. Οι αναμνήσεις είναι που θα μας κρατήσουν ζωντανούς. Να το θυμάσαι αυτό»

«Έχεις δίκιο» είπα και τον αγκάλιασα.

Κοιτάξαμε και οι δύο τον ουρανό. Και κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος έχοντας στο πλάι μου τον Κάρπιαν τον πρίγκιπα μου και ταυτόχρονα τον πιστό μου φίλο.

Ακούω εντυπώσεις. Σας αρέσει;