Γιατί ;

Κεφ. 41ο

Τον αγγάλιασα σφιχτά τυλίγοντας τα χέρι μου γύρω από τη γερή του μέση. Το σώμα του αυτόματα ακινητοποιήθηκε <<Άλεξ μην με αφήνεις, σε παρακαλώ! Σε χρειάζομαι! Δεν μπορώ χωρίς εσένα!! Γιατί το κάνεις αυτό!; Με σκοτώνεις! Πιο πολύ από όλα! Γιατί φεύγεις;! Πες μου γιατί!.. Σε ικετεύω Άλεξ μην μπεις στο λεωφορείο, σε.. Σε αγαπώ γαμώτο! >> με κάθε λέξη σε κάθε τονίσμο τα δάκτυλα μου ασκούσαν όλο και περισσότερη δύναμη στο πανωφόρι του. Μέσα στους σπάσμους και τα δάκρυα μου τον άκουσα να ξεφυσάει. Ένας κεραυνός ⚡ έκανε πιο έντονη την κατάσταση καθώς βροχή ☔ σιγά σιγά άρχισε να πέφτει από τα βραδινά σύννεφα γεμίζοντας τελείες την άσφαλτο. Ένιωσα τον Άλεξ μέσα στην αγγαλιά μου να γυρίζει. Τα χέρια μου χαλάρωσαν από το σώμα του. Τα μάτια μας κλείδωσαν και τα κρύα του χέρια τοποθετήθηκαν πάνω στα κόκκινα μάγουλα μου. Ξαφνικά τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά μου. Τα μάτια μου άνοιξαν ορθάνοικτα. Με έναν μαγικό τρόπο τα δάκρυα έπαυσαν να πέφτουν και ο χρόνο σταμάτησε. Ο Άλεξ συνέχισε να με φιλάει. Η καρδιά μου για μία στιγμή είχε ζεσταθεί από το τρυφερό και απαλό του φιλί.. Μέσα μου όμως επικρατούσε μια ψυχική διαταραχή. Να προσπαθήσω να απολαύσω το γλυκό φιλί του, αλλά ταυτόχρονα να θολώνει το μυαλό μου η πραγματικότητα. Το να χάσω τον Άλεξ από δίπλα μου. Ένιωθα έναν δυνατό πόνο στο στήθος. Τα χείλη του αποχωρίστηκαν τα δικά μου. Η απόλαυση τελείωσε και όλα ήρθαν πάλι στη σκληρή πραγματικότητα. Με κοίταξε βαθυά στα μάτια, που πλέον είχαν γίνει κόκκινα από το κλάμα <<Αντίο..>> χωρίς κάποιο χαμόγελο, κάποια ιδιαίτερη έκφραση. Κάθε γράμμα της λέξης ανοίγε και μια βαθιά ρογμή στη καρδιά μου. Ένιωσα μία ζεστή μάλινη αίσθηση κοντά στο πρόσωπο μου. Ο Άλεξ είχε περάσει το κόκκινο κασκόλ του στο λαιμό μου. Μια τελευταία του μάτια και το σώμα του απομακρύνθηκε. Πλέον μπορούσα να δω μονάχα την πλάτη του. Ανέβηκε στο λεωφορείο 🚌 και κάθησε προς τα πίσω. Η πόρτα έκλεισε και με αργή ταχύτητα ξεκίνησε να κινείται. Όχι! Ξύπνησα και τα νεύρα στα πόδια μου με πυροδότησαν να έτρεξα να τον προλάβω. Για λίγο ήμουν δίπλα του, στο παράθυρο που είχε στερεώσει το κεφάλι του ο Άλεξ <<Άλεξ! Σταμάτα, μην με αφήνεις! Γιατί φεύγεις;! Άλεξ!>> τα δάκρυα ξαναξεκίνησαν να κυλούν αδιάκοπα. Καθώς έτρεχα ο αέρας τα έπερνε πίσω στα αυτιά μου κάνοντας με να νιώσω ένα ελαφρύ γαργαλιτό. Πρόσεξα πως φορούσε ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά του, έτσι δεν μπορούσε ούτε να με δει ούτε να με ακούσει. Πάγωσα, δεν το πιστεύω πως δεν υπάρχω για εκείνον πλέον. Τα πόδια μου κουράστηκαν και με πρόδωσαν καθώς το λεωφορείο αύξησε την ταχύτητα του. Πήρα βαθιές ανάσες για να γεμίσω το σώμα μου με οξυγόνο. Δεν άντεξα άλλο, τα γόνατα μου ακούμπησα τον δρόμο. Η βροχή έγινε πιο δυνατή. Μπορούσαν να την νιώσω στη πλάτη μου. Οι σταγόνες που κυλούσαν από το μέτωπο μου είχαν γίνει ένα με τα δάκρυα. Έσφυξα τις παλάμες μου και κοπάνησα με μανία την σκληρή άσφαλτο <<ΑΛΕΞ ΓΙΑΤΙ ;!! >> φώναξα με μανία στο κενό. Ήμουν μόνη, φώναζα στη σιωπή..

/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/

Άργησα αλλά σε αυτό το κεφάλαιο έπρεπε να πόνεσω για να το γράψω. Δυστυχώς έτσι έγινε 😥 Όπως και να έχει ελπίζω να είστε καλά και να σας άρεσε. Προσπάθησα να το κάνω όσο πιο δραματικό μπορούσα..
Επίσης στη φώτο, δε μπορούσα να αποφασίσω πιο φιλί να βάλω και έβαλα τρία 😂Τα λέμε !😘

Vote/Comm 💘