Γιατί ;

Κεφ. 32o

(Το τραγούδι είναι πολύ ωραίο και νομίζω ταιργιάζει αρκετά στον Άλεξ σε αυτό το κεφάλαιο)
Song: what can I say,  Dead byApril

Άλεξ P.O.V.

  Έτρεχα όσο μπορούσα. Ήθελα απλά να φύγω μακρυά.. Προσπερνούσα με την μηχανή το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο. Θα μου πεις τρέχω πολύ, θα σκοτωθώ.. Ε και λοιπόν ποιος νοιάζεται. Είχε νυχτώσει για τα καλά έξω. Μόνο τα κίτρινα φώτα του δρόμου (και της μηχανής) φώτειζαν την διαδρομή μου. Βγήκα έξω από την πόλη. Έσβησα την μηχανή και ανέβηκα με τα πόδια σε ένα μικρό λόφο. Κάθησα κάτω στο γυμνό έδαφος που καλυπτόταν μόνο από το χορτάρι 🌿. Δεξιά μου μπορούσα να διακρίνω τα φώτα των σπιτιών από την φωτεινή πόλη.
Την μορφή μου έλουζε μόνο το ασημένιο φως της σελήνης. Σήκωσα απαλά το κεφάλι μου και τα μάτια μου άνοιξαν στην θέα του ουρανού. Ακριβώς μπροστά μου το λευκό φεγγάρι και δίπλα του διάσπαρτα αστέρια σε όλο τον βραδινό ουρανό <<Αχ δεν το πιστεύω!>> χτύπησα με την παλάμη του χεριού το μέτωπο μου. Πάλι της φώναξα. Χρησιμοποίησε μέχρι και την δύναμη της εναντίον μου.. Δεν το αντέχω άλλο! Της κάνω κακό χωρίς να το θέλω. Τα μάτια μου θόλωσαν. Δεν θέλω να συνεχίσω, δεν θέλω να τελειώσω αυτή την αποστολή <<Μισώ τους βρικόλακες! >> φώναξα καθώς ζεστά δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια κάτω στα κρύα μου μάγουλα. Δεν θέλω να είμαι άλλο βρικόλακας! Τους μισώ!! Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω μια κανονική ζωή <<Να είμαι άνθρωπος!>> άρχισα να κλαίω ακατάπαφστα. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή! Τους μισώ. Είναι απλά τέρατα χωρίς καρδιά. Δεν θέλω να είμαι σαν αυτούς ποτέ ξανά.. <<Θέλω να γίνω άνθρωπος! >> συνέχισα να φωνάζω απελπισμένος. Ήταν η πρώτη φορά που αντίδρουσα έτσι. Το χρειαζόμουν, δεν πήγαινε άλλο <<Δεν θέλω να σε ξαναπληγώσω Έμιλυ..>> προσπάθησα να σκούπησω τα υγρά μάτια μου, όμως τα δάκρυα δεν σταματούσαν να βγαίνουν. Βρισκόμουν μόνος μου σε ένα λόφο και έκλαιγα σαν το μωρό, χωρίς να κάνω τίποτα για τα πρόβληματα μου. Είμαι άχρηστος! Μάζεψα το σώμα μου πιο κοντά και αγγάλιασα με τα χέρια τα πόδια μου. Κρύο αέρας φύσηξε και έκανε το σώμα μου τρέμει. Τώρα θα ήθελα να με αγκαλιάζει η Έμιλυ, παρά να με κοιτάζουν το φεγγάρι και τα αστέρια ✨..

Έμιλυ P.O.V.

  Σήμερα ήταν μια μουντή Δευτέρα. Τα γκρίζα σύννεφα παντού απλωμένα στον ουρανό, σαν να αντέγραφαν τα συναισθήματα μου.. Ντύθηκα ζεστά γιατί έξω θα έκανε κρύο και κατέβηκα τις σκάλες <<Έμιλυ, κάτσε να φας! >> φώναξε η Clara. Την κοίταξα με ένα νυσταγμένο βλέμμα και έπειτα το φαγητό στο τραπέζι <<Δεν έχω όρεξη, οπότε είσαι έτοιμη πες μου να φύγουμε>> πήγα και κάθησα στο καναπέ. Τι να είχε να δω το πρωί; Μπομπ σφουγγάρικης, τι άλλο (που η πολυτέλεια για άνιμε 😥). Είδα το καρτούν για ακόμη μια εκατοστή φορά και όταν τελείωσε η Clara φύγαμε από το σπίτι..

  Στο σχολείο μας παρέδωσαν κάτι διαγωνίσματα που είχαμε γράψει. Μια χαρά τα πήγα απλά δεν με ένοιαζε αυτή την στιγμή, θέλω να δω τι θα γίνει πάλι με τον Άλεξ.. Κοίταξα στα αριστερά το άδειο θρανίο του, <<Που είσαι; >> αναστέναξα καθώς κοιτούσα την κενή θέση του. Ξαφνικά κάποιος χτύπησε την πόρτα της τάξης <<Συγνώμη που άργησα>> τα μάτια μου γούρλωσαν. Ναι, αυτή είναι η φωνή του Άλεξ. Τον κοιτούσα επίμονα από την στιγμή που μπήκε μέσα μέχρι να καθήσει κάτω. Εκείνος όμως απέφευγε να με κοιτάξει. Στο διάλειμμα ξέρω τι θα κάνω. Όχι δεν θα του δώσω χρόνο. Δεν με νοιάζει! Ούτε λεπτό δεν θέλω να είμαστε έτσι. Θα τα φτιάξω όλα αρκεί να χτυπήσει το κουδούνι.. Ή βασικά θα προσπαθήσω 😏

/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/

Το ξερώ είναι μικρό άλλα είχα πολλά διαβάσματα και διαγωνίσματα. Ανακαλύψαμε όμως μία άλλη πλευρά του Άλεξ  😉

Vote/Comment 💘