Η Έμιλυ μία δεκαεπτάχρονη έφηβη κρύβει μέσα της μία μυστική δύναμη . Αυτή την δύναμη θέλουν να εκμεταλευτούν οι κακοί βρικόλακες για κακό σκοπό όπως και οι καλοί για τον δικό τους σκοπό. Τότε μπαίνει στην ζωή της ο Άλεξ , ο οποίος ανήκει στους καλού...
Έπιασα το κάτω μέρος της μπλούζας και με μια κίνηση την έβγαλα από το σώμα μου. Με τον ίδιο ρυθμό ένα ένα το ρούχο αποχώριζοταν το σώμα μου. Άνοιξα την βρύση της ντουζιέρας ώστε να γίνει ζεστή η θερμοκρασία του νερού. Μόλις ήταν έτοιμο μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Νερό κυλούσε από το κεφάλι σε όλες γωνίες του σώματος μου αφήνοντας πίσω μια ζέστη και ξεκούραστη αίσθηση στο σφιχτό κορμί μου. Πλέον το σώμα μου είχε ηρεμήσει αλλά το μυαλό μου ταράσοταν όλο και περισσότερο. Τα σκληρά λόγια που ξεστόμισε η Έμιλυ το πρωί με έκαναν όλο και πιο μπερδεμένο. Μήπως τελικά να σταματήσω να ανακατεύομαι με την ζωή της όπως μου είπε και να την αφήσω στην μοίρα του Ίαν; Αχ όχι με τίποτα! Καλύτερα μαζί μου και ας είναι και στην κόλαση.. Το χέρι μου ξέφυγε ασυναίσθητα και κοπάνησα με δύναμη το τοίχο μπροστά μου. Διαφαίνονταν πλέον δύο βαθιές ρογμές στα πλακάκια <<Γαμώτο! >> μάζεψα κατευθείαν το χέρι μου. Με το να νευριάζω τα πράγματα μόνο γίνονται χειρότερα (το κατάλαβε επιτέλους..😏) Είμαι σίγουρος πως αν ήταν ο Ίαν θα μου έλεγε. Ζηλεύεις Ζηλεύεις! Με το ηλίθιο χαμόγελο του <<Αχ τι τον θυμήθηκα τώρα τον μαλακά>>..
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Συντόμευσα το μπάνιο μου και ντύθηκα ζεστά για να πάω στο σπίτι του Ίαν. Όχι που δεν θα πήγαινα.. Έβαλα το μαύρο μου μπουφάν και βγήκα από το σπίτι. Τηλεμεταφέρθηκα σε λίγο χρόνο ακριβώς έξω από το σπίτι του. Ο θαμπός ήχος της μουσικής ηχούσε μέχρι έξω. Πλησίασα διακριτικά το παράθυρο. Φυσικά υπήρχαν παντού άνθρωποι που κοπανιώντουσαν στους ρυθμούς της μουσικής. Σηκώθηκα στις μύτες και προσπάθησα να εντοπίσω την Έμιλυ. Προς τα άριστερα υπήρχε ένας ωραίος μπουφές. Εκείνη τη στιγμή αναγνώρισα αμέσως την πλάτη της. Φορούσε ένα μπλε ηλεκτρικ φόρεμα. Μπροστά της ένας άγνωστος για εμένα τύπος <<Ποιος είναι αυτός ο βλάκας πάλι; >> τον κοίταξα επιθετικά και σούφρωσα τα χείλη μου. Μετά από λίγο ήρθε δίπλα της και ο Ίαν. Ξαφνικά την έσφυξε στην αγγαλιά του. Είναι νεκρός! Τι νομίζει πως κάνει;! Έκανα ένα δυνατό βήμα προς τα μπροστά. Αχ! Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό. Η αδράνεια μου σπάει τα νεύρα. Ήμουν τόσο κοντά στο να τρέξω μέσα στο σπίτι, αλλά δεν πρέπει να κάνω τίποτα..
