Η Έμιλυ μία δεκαεπτάχρονη έφηβη κρύβει μέσα της μία μυστική δύναμη . Αυτή την δύναμη θέλουν να εκμεταλευτούν οι κακοί βρικόλακες για κακό σκοπό όπως και οι καλοί για τον δικό τους σκοπό. Τότε μπαίνει στην ζωή της ο Άλεξ , ο οποίος ανήκει στους καλού...
Πέρασε περίπου μία ωρά και φτάσαμε στο χιονοδρομικό. Το χιονισμένο τοπίο ήταν φανταστικό. Χιόνι υπήρχε πάνω στα ψηλά δέντρα και αρκέτοι άνθρωποι βρισκόντουσαν στις πίστες. Άλλοι έκαναν σκι και σνοουμπορντ και άλλοι διασκέδαζαν παίζοντας με το χιόνι και κάνοντας έλκιθρο.. Κατευθυνθήκαμε όλοι με τους δασκάλους στο σαλέ. Ήταν ζεστά και η ατμόσφαιρα πολύ φιλική, δεν ήθελα να ξαναβγώ έξω. Δεν τα πάω καλά με το κρύο.. Εγώ και η Clara ακολουθήσαμε εκείνους που πηγαίναν να νοικιάσουν σανίδες του σκι και όλα τα άλλα εξαρτήματα. Ο Άλεξ από την άλλη πήγε με τους φίλους του να νοικιάσει σνοουμπορντ..
Βγήκαμε από το σαλέ με τις σανίδες στο χερί «Πάμε;» ρώτησα την Clara και μου έγνεψε καταφατικά με ένα χαμόγελο. Ο Άλεξ βρισκόταν μπροστά μου και για κάποιον λόγο ήθελα να τον βαρέσω με το σανίδι στο κεφάλι.. Πριν βάλλω τα γάντια μου έσκηψα και ακούμπησα το κρύο χιόνι (όχι ζεστό θα ήταν XD) Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτήν την ψυχρή αίσθηση στα δάκτυλα μου.
Σταμάτησα να χαζέβω και ετοιμάστηκα. Βάλαμε τις σανίδες και πήγα μαζί με την Clara στο τελεφερίκ. Αρχίσαμε και να κατεβένουμε τις πίστες και διασκεδάσαμε πάρα πολύ. Μπόρεσε να ξεφύγει το μυαλό μου.. Όταν είχαμε κατέβει για τελευταία φορά σταματήσαμε εκεί που είχαν μαζευτεί και οι υπόλοιποι. Είχε περάσει αρκετή ώρα και θέλαμε να πιούμε κάτι στο σαλέ. Ακριβώς απέναντι μας βρισκόνταν ο Άλεξ και οι φίλοι του που γελούσαν. Ε ναι όλο να γελάνε πρέπει. Ο Άλεξ κρατούσε την σανίδα στο χέρι του και σκέφτηκα πως και αυτός είχε τελειώσει.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Έτσι έσκηψα για να βγάλω τις σανίδες μου «Πρόσεχε!!» μία απότομη φωνή με σταμάτησε. Γύρισα γρήγορα το κεφάλι μου και παρατήρησα πως ένας κύριος ερχόταν με ταχύτητα κάνοντας σκι προς τα πάνω. Το σώμα μου είχε παγώσει εντελώς , δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου μου πέρασαν τόσες πολλές σκέψεις από το μυαλό «Έμιλυ!» το τελευταίο που θυμάμαι είναι η φωνή του Άλεξ. Τα μάτια μου έκλεισαν αυτόματα και ένιωσα ένα σώμα πάνω από το δικό μου «Είσαι καλά;» ο Άλεξ με ρώτησε ανήσυχα. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρησα τον Άλεξ από πάνω μου. Τα πρόσωπα μας βρισκόντουσαν τόσο κοντά όπως και τα σώματα μας. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, που νόμιζα ότι θα την ακούσει. Η έκφραση του προσώπου του έδειχνε πως ήταν ανήσυχος. Για κάποιον λόγο τον κοιτούσα περίεργα μέσα στα μάτια. Μου φαινόταν τόσο ασυνήθηστο. Ίσως επειδή δεν μου έδινε τόσο σημασία προηγουμένως.. «Γιατί με κοιτάς έτσι;» ο Άλεξ ρώτησε χαμογελόντας. Αυτό το γλυκό χαμόγελο.. έκανε την καρδιά μου να εκτοξέβεται. Είχα χαθεί μέσα στα μάτια του.. Χριστέ μου πρέπει να ξεκολλήσω «Ευχαριστώ..» είπα σιγανά και εκείνος σηκώθηκε από πάνω μου. Την προσοχή μου τράβηξαν κάποια κορίτσια τα οποία χασκογελούσαν. Τι γελάτε, σας έχει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο;! Είπα από μέσα μου «Τι γελάτε; Που βρίσκετε το αστείο;» ο Άλεξ κοίταξε επιθετικά τα κορίτσια που γελούσαν και τις πλησίασε. Εκείνες έβγαλαν τον σκασμό και δεν ανταποκρίθηκαν καθόλου. Τις έβαλε κυριολεκτικά στις θέσεις τους.
