Γιατί ;

Κεφ. 39ο

..Έγινε κάτι που δεν το περίμενε κάνεις. Ο Άλεξ βρισκόταν μπροστά από το γερό του σώμα. Ένα ασημένιο μαχαίρι ήταν στραμένο προς τι καρδιά του βασιλιά Έντγκαρ. Τι προσπαθεί να πετύχει; Παρακολουθούσα με προσοχή την εξέλιξη μεταξύ τους..
<<Τι νομίζεις πως κάνεις Άλεξ;>> τα επιθετικά του μάτια συνάντησαν του Αλεξ <<Μην τολμήσεις να την αγγίξεις!>> ύψωσε την φωνή του, η οποία ακούγοταν πολύ σοβαρή. Το ξέρει πως παίζει με τη φωτιά, σωστά; <<Ένα βήμα να κάνεις και σε έχω διαλήσει..>>η βαρυά φωνή του βασιλιά Έντγκαρ ακούστηκε σε κάθε γωνία του τεράστιου δωματίου <<Πως μπόρεσες να με προδώσεις; Εγώ που σε μεγάλωσα και σε έσωσα; Που σε έχω σαν γιό μου; Θα ήσουν ένα τίποτα χωρίς εμένα , ένας απλό κακόμοιρο αγόρι, δεν καταλαβαίνεις!;>> αρχισε μία πολύ έντομη λογομαχία μεταξύ τους <<Ποτέ δεν ζήτησα να με σώσεις! Ποτέ δεν σου ζήτησα να με κάνεις ένα τέρας!>> τα μάτια του έτρεμαν. Ήταν ολοφάνερος ο πόνος που τον στίχιωνε, καθώς δάκρυα ήταν έτοιμα να πέσουν από τα ανθρώπινα μάτια του ανά πάσα στιγμή. Ναι, ανθρώπινα.. Μπορεί ο Άλεξ να είναι βρικόλακας, να με έχει πονέσει με την συμπεριφορά του αλλά μέσα στα μάτια του βρίσκεται κριμένη όλη η αλήθεια. Μπορέσα και κατάλαβα πως  αυτά τα δύο γαλάζια του μάτια ήταν μια πύλη. Βαθυά μέσα του είναι ένα αθώο αγόρι. Ένας άνθρωπος με καρδιά, καμία σχέση με αυτά τα τέρατα που μας περικύκλωναν .. <<Αυτό θα το πληρώσεις πολύ ακριβά..>> μπορούσα να νιώσω τη σκοτεινή φωνή του να καίει τον εγκέφαλο μου. Ο βασιλιάς έφυγε ήρεμα από το οπτικό πεδίο του Άλεξ <<Ώστε τώρα φεύγεις σαν δειλός ε;!>> φώναξε νευριασμένος με μία μεγάλη δόση ειρωνείας στην φωνή του. Ο βασιλιάς Έντγκαρ γύρισε απαλά το κεφάλι του και με τη γωνία τον άγριων ματιών του αντίκρησε τον Άλεξ.Ύψωσε αργά το χέρι του και μια αόρατη δύναμη έριξε τον Άλεξ απότομα στο πάτωμα <<Διαλήστε τον, είναι πλέον μόνο ένας προδότης..>> διέταξε τους υπόλοιπους βρικόλακες και εκείνοι υπάκουσαν χωρίς δισταγμό στην εντολή του <<Για να σε δω τώρα μόνο σου Άλεξ..>> αύτα ήταν τα τελευταία του λόγια και έφυγε.. Μολίς το άκουσα τα μάτια μου γούρλωσαν και ολόκληρο τον σώμα μου ταράχτηκε. Έδρασα αυθόρμητα και πήγα να τρέξω αμέσως προς το μέρος του. Όμως δύο χέρια με σταμάτησαν απότομα πριν προλάβω να κάνω το πρώτο βήμα. Είχα ξεχάσει πως τα χέρι μου είχαν εγκλωβιστεί με τα δικά τους. Δεν μπορούσα πλέον να κάνω τίποτα, δεν είχα τη δύναμη μεσα μου. Ο Άλεξ σηκώθηκε και πάλι στα πόδια του και κοίταξε δεξιά και αριστερά. Τον είχαν πλέον περικυκλώσει. Άλλοι κρατούσαν μαχαίρια και εχμηρά αντικειμενα ενώ άλλοι τον πλησίασαν με τα γυμνά τους χέρια. Δεν γίνεται αυτό, είναι άδικο, είναι ένας εναντίον τόσων! Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τύμπανο, δεν μπορώ να το βλέπω αυτό! Πρώτη φορά ανησυχούσα τόσο πολύ για κάποιο άτομο, τόσο πολύ που μου είχε θολώσει το μυαλό..

/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/

Άργησα πολύ να ανεβάσω, αλλά ήταν μια πολύ πιεστική εβδομάδα 😖.. Επίσης είναι μικρό αλλά καλύτερα αυτό από το τίποτα 😉

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα με υγεία και αγάπη σε όλους σας! 😍😘
Φιλιά 💙 ~ ^^

Α και κάτι άσχετο που μου ήρθε στο μυαλό 😂! Θα ήθελα αν μπορείτε να χαρακτήρισετε τον Άλεξ και την Έμιλυ (σαν τη λογοτεχνία ένα πράμα),δλδ να γράψετε στα comments την προσωπικότητα τους, αυτό που έχετε καταλάβει για αυτούς μέσα από αυτά τα κεφάλαια 😜

Vote/Comment 💘