Γιατί ;

Κεφ. 37ο

 Ο Ίαν έκανε ένα βήμα μπροστά τραβόντας με μαζί του πιο κοντά στην λαμπερή πύλη. Τράβηξα το χέρι μου και προσπάθησα να αντισταθώ. Το μόνο που έκανα όμως ήταν μια τρύπα στο νερό- Ξαφνικά άκουσα μια κραβγή δίπλα στο αυτί μου. Ο Ίαν είχε πέσει στο πάτωμα. Γύρισα πανηκοβαλμένη για να δω τον άνθρωπο που το προκάλεσε. Τα μάτια μου αντίκρησαν τον Άλεξ. Ήρθε ακριβώς πάνω στην ώρα, ευτυχώς! Ανακούφιση αλλά και ανησυχία κάλυψαν το σώμα μου.. Στεκόταν ακριβώς μπροστά μου <<Είσαι καλά; >> γύρισε την προσοχή του πάνω μου και με ρώτησε με ένα ανήσυχο βλέμμα. Τραβήξε το χέρι μου και με έφερε στην αγγαλιά του. Η πορτοκαλόχρυση λάμψη της πύλης τότε εξαφανίστηκε και ο τοίχος έγινε πάλι όπως πριν. Ο Ίαν σηκώθηκε στα πόδια του. Από το μέτωπο του έτρεχε λίγο αίμα. Το αισθάνθηκε με το χέρι του και κοίταξε αγριεμένος τον Άλεξ <<Γιατί πρέπει να χαλάς τα πάντα;! >> του φώναξε επιθετικά. Ο Άλεξ ήταν ήρεμος, δεν άφησε τις φωνές του Ίαν να τον αναστατώσουν <<Ίσως αυτή είναι η δουλειά μου>> απάντησε ειρωνικά με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη του. Πρώτη φορά φερόταν μπροστά στον Ίαν τόσο ήρεμα. Είχα εντυπωσιαστεί. Τα χέρια του τυλίχτηκαν απαλά γύρω από την μέση μου. Έφερε το σώμα μου πιο κοντά στο δικό του. Πλέον ένιωθα ένα αίσθημα ασφάλειας στην αγγαλιά του <<Πώς τολμάς μπάσταρδε! Ούτε πραγματικός βρικόλακας δεν είσαι! >> άρχισε να βρίζει επιθετικά τον Αλέξ. Είχα θυμώσει πάρα πολύ με αυτά που του έλεγε. Ο Αλέξ όμως από την άλλη ακόμη κρατούσε την ηρεμία στα μάτια του, σε αντίθεση με το βλέμμα του Ιαν που έβγαζε κακία και μίσος. Χωρίς προειδοποίηση ο Ίαν πήρε θέση για να τρέξει πάνω μας. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει το βήμα του, ο Άλεξ ύψωσε ευθεία το χέρι του και κάτι σαν διαφανή ασπίδα στήθηκε ανάμεσα στον Ίαν και σε εμάς. Διέκοψε την φορά του και κοίταξε έκπληκτος τον Άλεξ. Πρώτη φορά είδα αυτό το μαγικό τοίχος από τον Άλεξ. Δεν ήξερα πως μπορούσε να κάνει κάτι παρόμοιο. Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τον Άλεξ. Ήμασταν πολύ κοντά. Το πρόσωπο του ακτινοβολούσε μια περηφάνια. Ήταν πολύ όμορφος. Έπρεπε όμως να ξεκολλήσω.. Ο Ίαν έριξε το βλέμμα του στο έδαφος και ξεφύσηξε αφήνοντας τις σφιχτές  παλάμες του ελεύθερες <<Αχ Άλεξ... Όπως και να έχει η Έμιλυ θα έχει το ίδιο τέλος, είτε μαζί μου, είτε μαζί σου>> τον κοίταξε πονηρά, καθώς ο τόνος της φωνής του είχε γίνει πιο σοβαρός. Ο Άλεξ κατέβασε το χέρι του κοιτάζοντας τον με γουρλωμένα μάτια και η διαφανής ασπίδα έγινε μέσα σε δευτερόλεπτα κομμάτια <<Τι λε-!>> κοίταξα μπερδεμένη τον Άλεξ <<Μην τον ακούς!>> ακούγοντας την φανερά αναστάτωμενη φωνή του δεν με βοήθησε και πολύ. Με το ένα του χέρι ακούμπησε το κεφάλι μου και με έφερε απότομα στο στήθος του. Έτσι δεν μπορούσα να δω τον Ίαν. Η μύτη μου αναγνώρισε αμέσως την πλέον γνώριμη μοιρωδιά του Άλεξ. Έκλεισα τα μάτια μου <<Αντίο σας και Έμιλυ ευχαριστώ. Ήταν μια νόστιμη εμπειρία >> με ένα μικρό χαχανιτό τα βήματα του Ίαν εξαφανίστηκαν μέσα στην ησυχία <<Τι λέει;! >> ο Άλεξ με απομακρύνε απότομα από την αγγαλιά του. Πλέον η ηρεμία είχε βγει εντελώς από τα μάτια του και είχα μπει η αναστάτωση. Με κοιτούσε με ένα έντονο αίσθημα ανησυχίας. Σε παρακαλώ μην με κοιτάς έτσι! Χαμήλωσα το βλέμμα μου <<Έμιλυ τι σου έκανε!; >> έπιασε με δύναμη τους ώμους μου και με ταρακούνησε δυνατά. Τα μάτια του έπεσαν πάνω στην φρέσκια πληγή. Ακόμη το αίμα ήταν αρκετά διακριτό στην περιοχή του ώμου μου. Τα χαρακτηριστικά του σφίχτηκαν και το πρόσωπο του δήλωσε έκπληξη <<Έπρεπε να είχα έρθει νωρίτερα!>> φώναξε νευριασμένος με τον εαυτό του. Η ατμόσφαιρα είχε σκοτεινιάσει. Μερικά φώτα μόνο μας φώτειζαν. Τα μάτια του Άλεξ ξαφνικά άνοιξαν ορθάνοιχτα. Τα χέρια του μετακινήθηκαν από τους ώμους μου και τοποθετήθηκαν πάνω στο κεφάλι του. Άρχισε να φωνάζει από τον πόνο που πιθανώς τον κατέκλιζε. Ανησυχίσα πολύ <<Άλεξ είσαι καλά!; >> τον πλησίασα μα εκείνος απομακρύνθηκε κατευθείαν. Με τα δύο του χέρια τράβηξε σφιχτά τα μαλλιά του  <<Το αίμα!.. >> έπεσε απρόσεχτα στα γόνατα κάτω στο έδαφος. Μπορούσα να διακρίνω σιγά σιγά πως τα μάτια του είχαν πάρει εκεινο το βαθύ κόκκινο χρώμα που είχα να δω για αρκετό καιρό <<Φύγε, αλλιώς δεν ξέρω τι θα σου κάνω!>> με διέταξε. Περιέργως ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια μου. Πονούσε η καρδιά μου να τον βλέπω σε τέτοιον πόνο. Θέλω να τον βοηθήσω, δεν πρόκειται να φύγω, όπως και να έχει, οποίο και να είναι το τίμημα. Χαμήλωσα το σώμα μου και έκατσα δίπλα του στα γόνατα. Τέντωσα τον λαιμό μου και απομακρύνα την μπλούζα απο τον υγρό μου ώμο <<Κάντο Αλέξ..>> είπα  χαμογελόντας ήρεμα <<Φύγε! Δεν το χρειάζομαι!>> κάλυψε με τα χέρια την μύτη του. Εντάξει βαρέθηκα πια, θέλω να πάω και σπίτι μου! Άπλωσα τα χέρια μου και έβγαλα με δύναμη τα δικά του αποκαλύπτοντας επιτέλους ολόκληρο το μισοφωτισμένο πρόσωπο του. Τα κατακόκκινα γυαλιστερά του μάτια με κοιτούσαν έκπληκτα. Είτε γαλάζια είτε έτσι, ο Άλεξ που ξέρω και βλέπω μέσα από αυτά δεν θα αλλάξει ποτέ. Σε παρακαλώ μην ανησυχείς για εμένα, το χρειάζεσαι, είπα από μέσα μου και ευχόμουν με κάποιον μαγικό τρόπο να μπορούσε να με ακούσει. Τα ταραγμένα πανέμορφα μάτια του είχαν κολλήσει κοιτώντας τα δικά μου. Έτρεμε ολόκληρος.. Το βλέμμα του κατέβηκε στον ώμο μου. Με μία απότομη κίνηση τα δυνατά του χέρια με τράβηξαν κοντά του. Ήμασταν και οι δύο στα γόνατα κάτω στην άσφαλτο. Μπορούσα να νιώσω την ενέργεια από το κρύο έδαφος. Το στόμα του κολλημένο στον λαιμό μου. Με τα ψυχρά του χείλη πάνω στο εκτεθημένο δέρμα μου ρουφούσε και έγλυφε το αίμα που έτρεχε από τις πληγές. Τα δάκτυλα του είχαν γραπωθεί δυνατά στην πλάτη μου. Τόσο που μπορούσα σχεδόν να τα νιώσω μέσα στη σάρκα μου. Τα στήθη μας ακούμπησαν. Ένιωθα πως οι παλμοί της καρδιάς μας μπορούσαν να εννωθούν.. Μέσα μου, ήμουν πολύ απογοητευμένη που δεν μπόρεσα να προστατεύσω τον εαυτό μου. Φέρθηκα δειλά, απλά αφήνοντας τον Ίαν να με βλάψει. Και πάλι, όμως, δεν μπορούσα να αρνηθώ τη διαφορά ανάμεσα στο άγγιγμα του Άλεξ και του Ίαν. Ακόμη και στον τρόπο που έπιναν το αίμα μου, ήταν όλα τελείως διαφορετικά. Το αίσθημα που νιώθω με τον Άλεξ είναι διαφορετικό. Δεν φοβάμαι πια. Δεν χρειάζεται, νιώθω ασφάλεια δίπλα του. Θέλω να τον βοηθήσω και ας το μετανιώσω.. Σήκωσα το αδύναμο χέρι μου και το τοποθέτησα στο κεφάλι του Άλεξ. Με μικρές κυκλικές κινήσεις χάιδεψα τα μαλλιά του. Η αίσθηση τους ήταν απαλή. Είχε πυκνή τρίχα. Χα.. Χαμογέλασα ήρεμα και κοίταξα μπροστά στο σκοτάδι μέχρι που τα βλέφαρα μου δεν άντεξαν άλλο και έχασα όλες μου τις αισθήσεις..

Άλεξ P.O.V.

Ένα δάκρυ κύλισε από τα πλέον άγρια μάτια μου. Μισώ που πρέπει να το κάνω αυτό. Κάθε ώρα και λεπτό. Μισω που το χρειάζομαι! .. Ένιωσα ξαφνικά ένα απαλό χάιδεμα στα μαλλιά. Είναι τόσο καλή μου, την νιώθω πάντα τόσο κοντά μου, ακόμη και αν δεν πρέπει. Η καρδιά μου ξαφνικά αύξησε τους παλμούς της. Σιγά σιγά με τις σκέψεις μου για αυτή χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Ένα περίεργο συναισθήμα διέγυρε όλο μου το σώμα. Γιατί νιώθω έτσι; Το σώμα που κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου ένοιωσα ξαφνικά να χαλαρώνει. Έφυγα από τον λαιμό της. Τα μάτια της ήταν κλειστά και τα χαρακτηριστικά της ήρεμα. Η νύχτα είχε κάνει ήδη την εμφάνιση της. Την σήκωσα στα χέρια μου και άρχισα να απομακρύνομαι από το σχολείο. Δεν μπορώ να την πάω σε αυτή την κατάσταση σπίτι της. Τηλεμεταφέρθηκα έτσι στο δωμάτιο μου. Γρήγορα και χωρίς καθυστέρηση. Ξαπλώσα απαλά την Έμιλυ στο κρεβάτι και της καθάρισα προσεκτικά την πληγή με λίγο βρεγμένο χαρτί. Ωραίο είναι να είσαι γιατρός. Να θεραπεύεις και να σώζεις τους άνθρωπους. Σε αντίθεση με τους βρικόλακες..
Καθώς κοιτούσα το κοιμησμένο πρόσωπο της ξαφνικά το κεφάλι μου άρχισε να πονάει πολύ δυνατά. Ένας πόνος που σε τρέλενε! Γονάτισα ανήμπορος στο πάτωμα προσπαθώντας να συγκρατήσω τις φωνές του αβάσταχτου πόνου που ήθελαν να ξεφύγουν από το στόμα μου. Μπορούσα να ακούσω μια γυναικία γνώριμη αλλά αντιπαθητική φωνή να βουίζει στο κεφάλι μου - Άλεξ πρέπει να ολοκληρώσεις την αποστολή σου και να μας φέρεις το κορίτσι μέσα στην εβδομάδα, μην αργήσει και μην προσπαθήσεις να το σκάσεις γιατί θα το πληρώσεις πολύ ακριβά -   με αυτό η φωνή εξαφανίστηκε και απαλάχτηκα από τον βαθύ πόνο. Το σώμα μου ξαναβρήκε την ηρεμία του. Κοίταξα ανήσυχος την Έμιλυ, έχει φτάσει η ώρα. Όσο και αν με πονάει, όσο και αν δεν το θέλω.. Πρέπει να τελειώσω με αυτό, μόνο που νομίζω πως πλέον έχω χάσει το γιατί θέλω να συγχωρεθώ τόσο πολύ..

 /~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/~/

Άργησα πολύ αλλά είχα εξετάσεις την Κυριακή! Επίσης δεν μου αρέσει να γράφω κάτι που απλά μου πετάγεται στο μυαλό, αλλά θέλω να το διορθώσω και να το κάνω να φαίνεται όσο το δυνατόν πιο ωραίο και ναι, αυτό περνει χρόνο 😥

Όπως και να έχει ευχαριστώ και ναι από ότι φαίνεται θα υπάρξει ταραχή στο επόμενο κεφ. 😘😘

Vote/Comm 💘