Ο θάνατος πολλές φορές σε απομονώνει από τους άλλους,σε κάνει σκυθρωπό,απόμακρο.
Κάπως έτσι ένιωθε και ο Νόα μετά τον θάνατο της γυναίκας του και κάπως έτσι ένιωθε η Ρενέ μετά τον θάνατο της καλήτερης της φίλης.
Τώρα η Ρενέ βρισκει ένα γράμμα,το οπο...
Ένας κρότος από μία πόρτα στο βάθος έκανε και τις δύο να αναπηδήσουν από τρόμο. «Θεέ μου!»Αναφώνησε η Ρενέ βάζοντας το χέρι στην καρδιά. Η μικρή κοίταξε τρομαγμένα την Ρενέ και είδε μία μαύρη σκιά να περνάει από τα καταγάλανα μάτια της.Ήταν έτοιμη να κλάψει και αυτό φαινόταν από τα βουρκομένα ματάκια της. Μα τι συνέβαινε; «Οοο θεέ μου,είπα κάτι που σε πείραξε..»η Ρενέ έτρεξε κοντά της και την αγκάλιασε,τρίβοντας της στοργικά την πλάτη σε μια προσπάθεια να την καθησυχάσει,μάταια όμως! Το μυρμήγκιασμα στην ραχοκοκαλιά της την έκανε να αντιληφθεί πως δεν ήταν πλέον μόνες. Την ήξερε αυτή την αίσθηση,την ένιωθε κάθε φορά που αυτός ήταν κοντά της.Άσχημη αίσθηση! Έστρεψε το κεφάλι της και είδε τον Νόα να στέκεται από πίσω τους μαρμαρωμένος.Το συνήθως αρρενωπό,ηλικαμμένο του πρόσωπο είχε πάρει μία αρρωστημένη απόχρωση του γκρι.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
«Τι έπαθε;Γιατί κλαίει;Τι έκανες;»η τραχιά φωνή του Νόα έκανε την Αλίσια να κλαίει πιο πολύ και να χωθεί στην αγκαλιά της Ρενέ φοβισμένη,σφίγκοντας την. «Νόα είσαι..είσαι εντάξει;»τον ρώτησε καθώς σηκωνόταν όρθια αγκαλιά με την Αλίσια. «Είμαι μια χαρά!»μούγκρισε εκείνος. Η Ρενέ έβλεπε τον φόβο,μήπως το παιδί του είχε πάθει κάτι στα μάτια του,όσο και να μην ήθελε να το παραδεχτεί. Τα μάτια του καρφώθηκαν πάνω στην Αλίσια,η οποία έκρυψε το πρόσωπό της στομ κορφό της Ρενέ και συνέχισε να κλαίει. «Γιατί κλαίει έτσι;» «Υποθέτω πως την τρόμαξες λιγάκι επειδή μπήκες έτσι στο δωμάτιο ή η φωνή σου.Νόα για αυτήν είναι πολύ καινούργια αυτά,δείξε κατανόηση.Μπορεί να της λείπει η Σάρα ή να την τρομάζει αυτό το μέρος,είναι πολύ μικρή για να αποδέχεται εύκολα αλλαγές στην ζωή της .»Εκείνος κατένευσε. Η Ρενέ ψυθίρισε κάτι στο αυτάκι της μικρής και την άφησε στον καναπέ. «Σε παρακαλώ κάνε κάτι να την ηρεμήσεις.»Η Ρενέ του χαμογέλασε θλιμμένα και τον τράβηξε στην τεράστια τραπεζαρία,θέλοντας να μιλήσει μαζί του,προσωπικά.Η Αλίσια ήταν σε μια ηλικία που καταλάβαινε κάποια πράγματα. «Μήπως θα μπορούσες να μαλακώσεις επειτέλους τον τόνο σου;»του έριξε μία σπινθιροβόλα ματιά,η οποία πραγματικά αν μπορούσε να τον σκοτώσει θα το είχε κάνει ήδη. «Θα προτιμούσα να κρατάς το παιδί περιορισμένο στο δωμάτιο όταν θα βρίσκομαι στο σπίτι για το καλό όλων μας.» Η Ρενέ πλέον ήταν εξοργισμένη.. «Μα αυτό είναι το σπίτι της,θα αστειεύεσαι έτσι;» Τα μάτια του στράφηκαν στο σαλόνι που καθόταν η μικρή αλίσια και έκλαιγε με αναφηλιτά ακόμα. Η Ρενέ παρατήρησε το πρόσωπο του να μαλακώνει στην εικόνα του μικρού παιδιού να κλαίει αποκαμωμένο. Γύρισε ξανά το βλέμμα του στην Ρενέ φορώντας το αδιαπέραστο προσωπείο του. «Όχι δεν αστειεύομαι.»Στράφηκε να φύγει,αλλά η Ρενέ δεν θα το άφηνε έτσι αυτό.Όσο και να έβαζε το χέρι της στην πυρά θα κατάφερνε να τον ενώσει με την κόρη του-έπρεπε να το κάνει. «Σταμάτα αμέσως..»είπε με όσο θάρρος μπορούσε να βρει εκείνη την στιγμή. «Φέρεσαι απαίσια,φέρεσαι λες και η Αλίσια είναι ανεπιθύμητη,είναι παιδί σου Νόα που να πάρει,αίμα σου.Ξέρω πονάς,όλοι πονέσαμε στην ζωή μας αλλά δεν είδα κανέναν άνθρωπο να παρατάει το παιδί του επειδή πονάει.Δεν ξέρω τι συμβαίνει μέσα σου Νόα και δεν με ενδιαφέρει να μάθω,ένα όμως θα σου πω,σύνελθε.» Ο Νόα την κοίταξε θυμωμένος,ίσως και λίγο μπερδεμένος.Ήταν τόσο δύσκολο να αποκρυπτογραφίσει τον άντρα απέναντι της. «Δεν ήταν επιθυμία μου να ερθει εδώ και η παρουσία της μου είναι ενοχλητική.Ως νταντά της πλέον,ο ρόλος σου είναι να περιορίσεις τις απόψεις σου στην φροντίδα της και μόνο,έγινε κατανοητό αυτό;»Η Ρενέ δεν αναγνώριζε τον άντρα αυτόν.Της θύμισε τον αλαζονικό,σνομπ και κακιασμένο άντρα που είχε γνωρίσει εκείνη την μέρα,όταν η Αμέλια ήθελε να γνωρίσει στην καλήτερη της φίλη τον άντρα που της είχε πάρει τα μυαλά.
