Hayat nedir ?...
Sizi yönetmek istiyen insanların önünde boyun eymekmi yoksa savaşmakmı.....
Ben adrien agreste.Ünlü moda tasarımcısı gabriel agreste'tin oğlu. genç model...... evet sadece bu......
Peki ya ben kendimi gerçekten tanıtmak isteseydim bu nasıl olurdu.Yüzümdeki sırıtmaya engel olamadım.
Her gün küçük bir camambert canavarıyla uğraşan,parisi hawkmoth'un akumalarından koruyan,sadece kendisi catnoir'ken özgür hisseden ve partnerine aşık bir kahraman.....
Evet bu biyomda yazsaydı daha iç açıcı ve güzel olurdu.Fakat acı gerçekler işte kahraman olduğumu kimse bilmiyor.
Bakışlarımı cama yapışmış ve aşağıya süzülen yağmur damlalarından ayırıp yanımdaki çantama uzandım.
Limuzin yavaşça durduğunda çantamı omzuma takıp hızlıca indim.İndiğim anda kendimi daha rahat hissetmiştim.Bu sürekli olan birşeydi.Okulun önündeki insanlara baktım.Gerçekten ait olduğum yer onların yanıydı.Ama babam yüzünden buraya bile zor izin alarak geliyordum.
Herzaman geç kaldığım için bu gün daha erken gelmiştim.Okula tam giricekken koşarak gelen marinette dikkatimi çekti.
Marinette'te tıpkı benim gibi sürekli geç kalır.Bunun nedenini bilmiyorum ama benimle birlikte geç kalan birinin olması güzel bir his.
Ama biraz daha hızlı koşarsa birazdan ayakları birbirine dolanıp düşücek........ve evet düştü.Gülmeden edemedim.Marinette çok sakardı.
Yanında koşarak gidip elimi uzattım.
"İyimisin marinette ?"
Kafasını kaldırıp hafifçe kızarmış yanaklarıyla gülümsedim.
"İ iyiyim evet..."
Elimi tuttu yavaşça onu kaldırdım.Elleriyle dizlerindeki tozları silerken bende yere saçılmış kitaplarını ve çantasını aldım.Kitapları içine koyup ona uzattım.
"Teşekkürler."
Çantasını elimden alıp yanımdan geçti.Bende arkasından okula doğru yürüdüm.
Marinette hayatımı güzelleştiren sayılı insanlardan biriydi...En azından ladybug gibi değildi......
Not:Evet... tekrardan merhabalar bu kitabı baştan düzenliyerek yazıyorum.Başlangıç olsun diye böyle bir sahne yazmak istedim.Başlama şarkısını izlediğimde aklıma sürekli böyle bir sahne geliyor çünkü.
