Behind Those Glasses (Completed)

BTG 43: Knitelyn

[Keallyn's POV]

2 days has been passed, pero hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggap ang pagkawala ni Knite.

Ayokong maniwala.

Never.

Umaasa pa rin ako na buhay siya. Na anytime bigla siyang susulpot sa harap ko. Na gaya ng dati, kahit na sinusugitan ko siya instead na matakot sakin lalo pa akong aasarin hanggang sa mapikon ako.

Pero lahat ng pagasang pinanghahawakan ko, parang bulang naglalaho sa tuwing paulit ulit kong binabasa ang autopsy niya.

I miss him.

His play full smile.

His annoying laugh.

His corny pickup lines.

The way he cares for me despite of my bad attitudes.

I.miss him,

I fucking miss him.

Ngayon ko lang narealize na
sa nakalipas na buwan  na magkasama kami. Masyado akong naging dependable sa kanya to the point na nasanay na ako, kaya ngayon hirap na hirap ako sa pagkawala niya.

Huminga ako ng malalim nang sandaling huminto ako tapat ng kwarto niya at binuksan ito.

Sa dalawang araw, wala akong ginawa kundi magpabalikbalik dito, hihiga sa kama at alalahanin lahat memories na kasama ko siya.

Pag nandito kase ako, pakiramdam ko nandito  din siya. In that way nababawasan ang bigat na nasa dibdib ko ngayon.

Gaya ng nakagawian, patihaya akong huminga sa kama niya, nilalasap ang amoy ng pabango niyang dumikit dito.

In an instant, bigla ko nanaman siyang naalala. Yung itsura niyang sumusuka at hirap na hirap sa paghinga. Na kahit puno na ng pasa at sugat ang mukha, nakuha pa niyang ngumuti at abutin ang kamay ko At na sabihing, 'Your safe'

Thats bullshit!

I hate my self for being useless! First, namatay ang parents ko sa harap ko pero tanggap ko naman na sa edad kong 'yon di ko kayang lumaban. Iba na ngayon, Malakas na ako, kaya ko nang mamuno sa isang organization, kaya ko nang pumatay pero fuckshit lang! Hinayaan kong mamatay ang keeper ko nang hindi ko man lang naipagtatanggol.

Kahit na anong pigil kong umiyak, may kumawala pa ring hikbi sa bibig ko.

Kumuha ako ng unan at niyakap ito.

I wan't to stop myself from crying, wala namang magagawa ang pagiyak ko sa sitwasyon na to.

Pero ito yung pinakamasakit sa lahat, yung kahit anong pigil mo. Naguunahan pa ring umagos ang mga luha mo. Ang sakit lang, bakit lahat ng taong mahahalaga sakin, pinapatay sa harap ko mismo?

After mamatay ng parents ko, ginawa ko lahat para maging malakas ako. Halos sa gym na ako tumitira dahil pursigido ako sa training. Tinuruan ko rin ang puso kong maging matigas, pinipigilan kong mapalapit sa ibang tao para hindi ko na maranasan ang naramdaman kong pagkawala ng magulang ko noon.

Pero useless din pala, lahat ng ginawa ko noon.

Dahil eto ako ngayon, gaya ng dati umiiyak sa pagkawala ng isang taong mahalaga sa'kin.

Lalong humigpit ang yakap ko sa unan.

Natigilan ako nang may makapa akong something na matigas sa likod nito.

Agad akong umupo at pinunasan ang luha ko. Tinanggal ko ang pillow case at may nalaglag na CD case mula rito.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang makita kung ano ang nasa cover nito.