My Mate Is...?! 2

Hoofdstuk 10

"Louis." Ik hoor iemand mijn naam roepen. Waar ben ik? Om me heen staan enorme witte standbeelden van wolven. Ik voel een hand op mijn schouder. "Louis." Hoor ik iemand fluisteren. Langzaam draai ik me om, want ik verwacht dat ik een horror mens ga zien of zoiets. Maar tot mijn verbazing staat er een vrouw voor me. Ongeveer rond de dertig. "Ik moet je iets vertellen. Het gaat om de deal." Ze kijkt me droevig aan. "Welke deal?" Vraag ik. Ze laat haar hand van mijn schouder vallen. "De deal die ik met je vader heb gesloten. Over jou." Fluistert ze. Ik krijg een nare gevoel in mijn buik. "Vertel." Mijn stem klinkt schor. "Zoals je weet ben jij de nieuwe Maangod. Je zou op de aarde leven, maar er is iets veranderd. Mijn tijd zit er bijna op. Mijn krachten verdwijnen langzaam. Jou krachten groeien. Binnenkort leef jij hier." Ze kijkt me spijtig aan. Ik kijk haar geschokt aan. "Wat! Dat kunt u niet menen! Kan ik niet gewoon op aarde blijven?!" Roep ik. Ze schudt haar hoofd. "Als ik verdwijn word automatisch de nieuwe Maangod of Maangodin hierheen gestuurd." Legt ze uit. "En mijn mate dan?!" Vraag ik. Ze bijt op haar lip. "Ik weet niet of ze met je meegaat..." Mompelt ze. "Kan ik niet mijn krachten aan iemand anders geven?" Vraag ik. Ze schudt haar hoofd. "Dat is niet mogelijk. Je krachten zijn net als je ziel. Ze zijn met jouw lichaam verbonden." Langzaam verdwijnt ze. "Hé! Ga niet weg!" Roep ik. "Mijn krachten raken langzaam op. Ik heb niet genoeg kracht meer om met je te praten." Zegt ze. "Dus als mijn krachten op gaan verdwijn ik ook?!" Roep ik snel. Ze schudt haar hoofd. "Jij bent een Maangod, omdat de maan het heeft besloten. En je ouders hebben het eeuwige leven. Je blijft dus voor eeuwig leven. Seraphine leeft ook voor eeuwig als jullie de matingprocess voltooien." Ze verdwijnt.

Ik open mijn ogen. Seraphine slaapt glimlachend naast me. Ik kijk naar de wekker. 5.43. Denk je dat Seraphine met ons mee zal gaan? Ik weet het niet. Ik stap uit mijn bed en loop naar de badkamer. Als ik in de spiegel kijk versteen ik. Mijn lichaam zit onder prachtige witte lijnen. Je hebt de Maangod tekens al! "Louis?" Ik voel Seraphine's armen om mijn middel. Ze staart me slaperig aan. "Goeiemorgen." Ik geef haar een kus op haar kruin. Ze kijkt glimlachend naar de spiegel. "Wat?!" Haar ogen vliegen open. Ze raakt mijn witte lijnen aan. "Hoe?! Wanneer?!" Vraag ze. "Weet ik niet, maar het is dus deze avond gebeurt." Antwoord ik. "Ik heb hierover gelezen. Het zijn toch de Maangod tekens?" Vraagt ze. Ik knik. Vertel haar dat ze met ons meegaat naar de maan! Nee, dat is nog niet zeker! Seraphine raakt een witte lijn aan. "Zo mooi." Fluistert ze. Ik til haar kin op. "Jij bent nog mooier." Glimlach ik. Ze schudt lachend haar hoofd. "Zullen we macarons gaan maken?" Vraagt ze lachend. "Beter dan bungee jumpen!" Grijns ik. We kleden ons om en lopen naar beneden. "Jullie gaan iets koken?" Vraagt mijn moeder als ze ons in de keuken ziet. "We gaan macarons maken." Roep ik. "Ik hoop maar dat het lukt! Want je vader en ik kunnen allebei niet koken!" Roept ze. Ze rent snel weg. Seraphine kijkt me verbaasd aan. "Heb je nog nooit iets gekookt?!" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Ik leer het je wel!" Seraphine rommelt in alle kasten.

"Laten we beginnen!" Grinnikt Seraphine. Ik sta naast haar met een roze schort. "Moet dit?!" Vraag ik nep-boos. Ze knikt. "Eerst maken we de eitjes kapot. Leg het gele eierdooi in dit schaaltje." Ik pak een ei. "Geef maar een harde tik tegen de rand van de aanrecht." Zegt ze. Ik geef een harde tik met de ei tegen de rand van de aanrecht. Het ei valt kapot op de grond. "Oh ja, weerwolven hebben een grotere spierkracht." Mompelt Seraphine. Ze pakt een ei en doet het voor. Ik volg haar voorbeeld. "Ja!" Roep ik na mijn zesde poging. Seraphine schudt afkeurend haar hoofd. "Zonde van al die eieren." Ze staart naar de eismurrie op de aanrecht. Ik kijk haar schaapachtig aan. "Oké! Euhm 100 gram suiker!" Ze gooit het suiker in het schaaltje zonder eierdooi. Dat doorzichtige slijm smurrie.

Seraphine doet al het werk terwijl ik toekijk. Op een gegeven moment kijkt ze me vragend aan. "Sorry, wat zei je?" Vraag ik. "Ik vroeg me af of je je niet verveeld." Mompelt ze. Ik schud mijn hoofd. "Ik verveel me nooit als jij bij me bent." Ik sla mijn armen om haar middel. "Zo kan ik de macarons niet in de oven doen." Zegt ze nerveus. Ik knabbel aan haar oorlel. "Wil je dat ik je loslaat?" Vraag ik sip. "Voor tien seconden." Grinnikt ze. Ik laat haar los. "Tien, negen..." Ze doet de oven open en legt de macarons erin. "Twee, een." Ik leg mijn armen weer om haar middel. Ze drukt op een paar knopjes en kijkt me boos aan. "Dat waren maar vier seconden!" Roept ze. "Sorry senpai, ik kan niet tellen." Ik kijk haar grijnzend aan. "Dan moet je het nu gaan leren! Ik eet ondertussen alle macarons op." Zegt ze ondeugend. "Ga je me niks geven?" Vraag ik verdrietig. Ze knikt. "Oh in dat geval... Mijn moeder vroeg me net of je naar de woonkamer wilt gaan." Zeg ik. Ze schrikt en maakt zich snel los. "Ik ben zo terug!" Ze rent weg. Ik maak lachend de oven open en pak de macarons eruit. Voorzichtig leg ik ze neer op de aanrecht. "Yummy!" Ik pak verrukt een macaron op. Ik spuit een roze laagje ertussen en eet het op. Mijn ogen worden groot. Zo lekker! Binnen een minuut heb ik alles op. Seraphine komt binnen en staart me grijnzend aan. "Ik heb insecten in de macarons gestop." Zegt ze ondeugend. Ik draai me om en kokhals alles eruit.