Miah, de engel

Hoofdstuk 27

Okay. Beetje heel lang geleden dat ik hier weer wat typte... :o

MAAR HIJ IS ER, WHOEE! kan ik ook weer opgelucht ademhalen ahaha.

Ik snap dat jullie het liefst zouden willen dat er elke dag een nieuw hoofdstuk komt, of in ieder geval iets sneller dan zoals het nu gaat, maar ik heb ook nog een leven buiten wattpad... ik weet het, het standaard excuus, maar het is wel zo. Ik heb school, werk en nog een sociaal leven.. maar ik doe mijn best, echt waar. Want als ik jullie reacties zie dan voel ik me gewoon schuldig :p

Dus daarom dat ik de afgelopen week mezelf gedwongen heb om dit te schrijven haha. Er kunnen een paar dingen in zitten die misschien een beetje beledigend zijn, maar dat is dan niet zo bedoeld! Ook zit er een klein stukje in waar Narian en Miah een beetje heel erg ''close'' worden haha. Dus als je daar niet tegen kunt, kan je dat beter skippen;p

Hope you enjoy!

------------------------------------------------------

Hoofdstuk 27

‘Ze zijn hier niet!’

‘Hoe weet je dat zo zeker?!’

‘Ik denk dat ik mijn eigen broers echt wel aan kan voelen.’

‘Denk je dat?’

‘Ja!’

Ik kijk Jax met samengeknepen ogen aan. Dat ik hem niet uit kan staan, is nog zacht uitgedrukt. Eerst deed hij al moeilijk over het eten, daarna over mijn kleding, daarna over Narian en mij en nu dit weer.

Narian staat er alleen maar een beetje buiten en rolt af en toe heel behulpzaam met zijn ogen. Ik heb wel het beste gezelschap de laatste tijd.

En dan heb ik ook nog is de zorgen om Alex en Sam. Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waar ze zijn. En daar irriteer ik me mateloos aan, of in ieder geval dat hou ik me voor. Ik hoop ze oké zijn en niet opeens verdwenen zijn of zo.  

‘Als je ze kan voelen, dan weet je toch ook waar ze zijn?’

‘IK WEET NIET WAAR ZE ZIJN, OKE?’ roep ik verslagen uit. Ik heb meer dan genoeg van zijn geklaag en betweterig gedrag gehad.

We zijn terug op de aarde aangezien we niet in die wereld wouden blijven en omdat Jax en ik ook al een discussie hebben gehad over of we nou naar de Hel of Hemel moesten gaan, heeft Narian uiteindelijk maar de knoop doorgehakt door de aarde voor te stellen. Zolang we daar maar niet te lang zijn, vind ik dat best oké. En ik moet toe geven dat ik het eten hier heb gemist.

‘Jax, kan je dan gewoon even je kop houden?’ Narian komt naast me staan en slaat beschermend een arm om me heen. Dit is ongeveer de eerste keer dat hij zich er mee bemoeit, maar ik denk dat hij de wanhopige ondertoon heeft gehoord in mijn stem. De emmer zit vol. Hoewel ik niet veel nodig heb om te ontploffen, zit Jax nu al behoorlijk ver in de gevarenzone.

‘Best, maar doe dan niet meer moeilijk over je broers.’ Zegt Jax geërgerd. Hij loopt naar zijn kamer en gooit de deur achter zich dicht. Ik ben opgelucht dat hij is weg gelopen; ik vermoord hem en mezelf nog is een keer als dat zo doorgaat.

We hadden een huisje gehuurd in zo’n villa park en het is nog best goed te doen. We kunnen er slapen, eten en zitten. Zo heel veel meer hoef je niet, toch? En aangezien we toch heel binnenkort terug gaan naar de Hel, maakt het allemaal ook niet zo heel veel uit.

Narian trekt me mee naar de harde, groenige bank en trekt me bij hem op schoot. Ik grijns als hij even ongemakkelijk kijkt. Deze banken staan niet bekend om het comfort. Ik laat mijn hoofd op zijn borstkas rusten. ‘Ik kan hem wel wat doen.’ Mompel ik gesmoord.