Miah, de engel

Hoofdstuk 21

Hellow peeps:D

Het is vandaag precies 1 jaar dat ik op wattpad zit! Haha, wat gaat de tijd snel!

Dus ik heb vandaag alles op zij geschoven wat ik eigenlijk zou moeten doen (ja, zelfs in de vakantie), en ben EINDELIJK aan een nieuw hoofdstuk begonnen.

Zie het als een verjaardag cadeau n_n

Anywayy, VOTE EN COMMENT, alsjeblieft!

Ik ben namelijk nogal onzeker over dit hele verhaal/ mijn schrijfstijl. Als jullie tips hebben, hoor ik het graag:)

Maar hier dan het hoofdstuk! Nog een x sorry voor het lange wachten.

Let niet op spelfouten. Ik had een beetje haast, zou nu eigenlijk al bij mijn beste vriendin moeten zijn voor een logeerpartij... nog een reden om te stemmen en een reactie te geven:P

-------

Recap 

'Ik weet dat je jezelf kan redden. Maar ik wil je gewoon niet kwijt raken. Accepteer dat dan ook is een keer.' zegt hij, nu duidelijk weer iets gekalmeerd.

Ik kijk op, recht in zijn donkere ogen, die de ene keer weer zo gevaarlijk staan, en de andere keer weer zo lief. 'Ik heb dat denk ik zo juist geaccepteerd.' fluister ik.

Hij glimlacht, en buigt zijn hoofd naar dat van mij. 'Ik hou van je, Miah.' en dan raken zijn lippen die van mij.

Ik zoen hem automatisch terug- maar mijn hersenen zijn heel ergens anders.

Hij houd van me?

Hoofdstuk 21

Mijn hersens blokkeren. Volgens mij ben ik echt het enigste wezen hier die een complete black out krijgt na een liefdes verklaring.

Ik voel hoe mijn wangen warm worden door de schok. Waarom reageer ik hier zo geschokt op? Ik bedoel, het voelt altijd vertrouwd bij Narian. Ironisch, ik weet het. Maar waarom weet ik dan nu niet wat ik moet antwoorden?

Opeens maakt een ander gevoel zich van me meester, die alle andere gevoelens wegvaagt. Liefde.

Ik maak me los van Narian, en kijk hem strak aan. 'Ik ook van jou.' gooi ik er uit, voordat ik niet meer durf of na begin te denken.

Even vergroten zijn ogen zich, en ik voel hoe mijn hart een extra roffel maakt. Het is iets wat je niet snel zegt. Of in ieder geval, niet zo serieus.

En tja, ik ben en blijf Miah. Dus ik doe het enigste logische.

 Ik lach. Recht in zijn gezicht. Ik weet dat het is van de spanning en zenuwen. Ik heb nooit gesnapt hoe mensen dan hun gezicht serieus kunnen houden als er zo'n sfeer in de lucht hangt. Maar dat het slim is, is weer heel iets anders.

De ogen van Narian krijgen een gekwetste blik. Fuck.

'Zo bedoel ik het niet! Ik hou echt van je, Narian. Maar de zenuwen worden me iets te veel, dramatisch gezegd.' probeer ik uit te leggen.

Dit keer is het Narian die begint te lachen. 'Weet ik. Maar het is zo leuk om je te pesten.'

Ik voel hoe een blos van schaamte omhoog komt. Waarom kent hij me zo goed? En nog belangrijker, waarom ken ik hem niet zo goed?

'Zak.' zeg ik, maar het komt er niet gemeend uit. Narian lacht weer, en slaat een arm om me heen. 'Oh voordat ik het vergeet, ik wist al dat je van me hield.'

Die terloopse zin is niet goed voor mijn al rode gezicht.

'Echt de goede manier om dat te brengen.' zeg ik sarcastisch, niet in staat normaal te reageren.