Miah, de engel

Hoofdstuk 24

Toen de vakantie begon was ik van plan om minstens twee hoofdstukken te plaatsen...

achja, de vakantie is nog steeds niet helemaal voorbij! Er is nog hoop :)

Dit is een tussen hoofdstuk. Er gebeurt niks, en er word niks uitgelegd. Het is alleen belangrijk voor de volgende hoofdstukken. Ik heb besloten het verhaal een twist te geven. Ik ben niet helemaal tevreden met dit hoofdstuk vergeleken met de rest, maar dat komt hopelijk de volgende hoofdstukken wel weer goed.

Nog een fijne vakantie... wat er nog van over is... :D

--------------------------------

Recap:

Ik gris hem er snel uit, en ik wil me net omdraaien als ik een stem in mijn hoofd hoor. Die er niet hoorde te zijn.

'Miah?!’

Als ik me met een ruk omdraai zie ik, midden tussen Zain en Miah die nog steeds druk bezig zijn met ruzie maken, Sam staan.

Hij kijkt me bezorgd en onderzoekend aan. En ik merk nu pas dat het muisstil is geworden in de zaal. De wind is gaan liggen.

Wat maar een ding kan beteken.

Ik richt mijn blik langzaam weer op Miah en Zain.

Ze kijken Sam alle twee geschokt aan.

En dan valt de blik van Zain op mij.

Oh, fuck.

-Hoofdstuk 24-

‘Hé, ehm Sam, wat doe jij hier?’  Vraag ik ongemakkelijk. Dit was niet helemaal het plan.

Ik verstop de steen zo snel als ik kan in mijn kontzak; iets minder kans dat Zain het opvalt.

Dan komt het besef dat achter me de kluis openstaat. Met het schilderij er naast.

Ja, dat valt zeker weten niet op.

Ik grimas. Voor het eerst in mijn leven wens ik dat dat broertje lief nog iets langer was weg gebleven.

Iedereen staart me nog steeds aan, maar de uitdrukkingen zijn veranderd. De schok is verdwenen. En de woede heeft plaatsgevonden. Inclusief Sam.

‘Klootzak.’ Sist hij opeens woedend, en een seconde later valt Zain kreunend op de grond. Hij omklemt zijn hoofd alsof hij hevige hoofdpijn heeft. Zacht uitgedrukt. Het gaat allemaal zo snel dat ik niet eens de tijd heb om normaal te reageren.

Ik voel hoe mijn mond openvalt. Ik maak de rekensom razendsnel aangezien we maar met z’n vieren in deze ruimte zijn. En Miah en ik vallen af. Sinds wanneer heeft Sam ook een gave? Ik kan het niet laten om me een beetje teleurgesteld te voelen; eindelijk was ik is een keer ergens goed in. Ik staar in shock van Sam naar Zain en weer terug. Hoe kan het dat ik hier niks van wist?

Maar nu komt het goed uit; kunnen we gewoon doorgaan met het plan. Miah vangt mijn blik en schud haar hoofd. Ik frons mijn wenkbrauwen naar haar. Hoezo nee? Dit is toch het moment dat we het kunnen afmaken?

‘Sam! Stoppen!’ gebied ze opeens, maar Sam beweegt geen spier. Hij blijft geconcentreerd naar Zain kijken, die trouwens er niet al te best uitziet. Hij kermt nog een beetje van de pijn, maar ligt dan helemaal stil. Het is opeens muis stil in de zaal.

Sam valt op zijn knieën, hevig ademend.  ‘Sam?’ vraag ik voorzichtig. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Miah langzaam op Zain afloopt.

‘Sam?’ vraag ik weer, dit keer iets luider. Hij lijkt me niet te horen, maar staart nog steeds hevig ademend naar de vloer op handen en knieën.