Miah, de engel

Hoofdstuk 22

Heeeee peeps!

Het spijt zoals gewoonlijk voor het late uploaden;s

Ik heb echt gelachen om jullie reacties (bedankt voor al die reacties&votes btw! :) )

Ik ben niet helemaal blij met dit hoofdstuk. Het is gokken of jullie het leuk vinden. Voor mijn gevoel is het niet mijn beste hoofdstuk, en is het meer een opvulling. MAAR. dankzij dit hoofdstuk weet ik wel zo'n beetje waar ik heen wil met dit verhaal (ja, nu pas).

Ik denk niet dat jullie dit verwacht hadden, maar ik benieuwd wat jullie er van vinden:p laat me weten wat je er van vind!

-------

Recap:

Ik stap de ruimte binnen, en ik heb een soort déjà vu met toen ik door de Duivel gevangen werd gehouden, en hem voor het eerst ontmoete.

Alleen toen wist ik wie er in de ruimte achter die deur was. Nu heb ik geen flauw idee.

Ik kijk nieuwsgierig rond.

En dan vallen mijn ogen op de twee personen, die aan het einde van de grote zaal staan.

Alle twee komen ze me veel te bekend voor.

Mijn hart klopt van de schok zo hard, dat ik het idee krijg dat het stomme orgaan weg wil rennen of zo.

Want serieus. Dit zijn wel de allerlaatste personen waarvan ik had verwacht dat ze de leiders waren.

What the hell is hier aan de hand?   

Hoofdstuk 22

‘Dit meen je niet.’ Ik kijk ongelovig naar de twee personen voor me.

Ik had iedereen verwacht. Maar niet Zain.

 En al helemaal niet dat ik er naast zou staan.

Ik voel hoe mijn mond open valt, alsof de verwarring naar buiten stroomt. Ik ben de leider. Samen met Zain.

Ben ik helemaal gek geworden?

Ik was toch dood? En ik dacht toch echt dat dat betekent dat je het over het algemeen niet meer doet; maar ik sta hier toch echt naar mezelf te kijken.  Levend.

Mijn andere ik lacht humorloos om mijn verbaasde, en ik haat het om toe te geven, gekwetste blik. Want het doet zeer. Ik had niet verwacht dat ik tot zo iets in staat zou zijn. Samen met Zain.

Zain ziet er nog precies hetzelfde uit zoals ik me hem herinner; donker haar, rood achtige ogen, en nog steeds die ontzettend arrogante uitdrukking op zijn gezicht.

‘Kijk niet zo geschokt, Miah.’ Zegt hij geamuseerd.

Volgens mij is hij de enigste hier die er de lol van in ziet.

Ik let niet eens op hem; ik ben te druk bezig met mezelf boos aan te staren. Maar terwijl ik daar mee bezig ben, merk ik dat ze niet is zoals ik. Of in ieder geval, zoals ik nu ben.

Mijn aura zal nu zo’n beetje ook wel niet meer helemaal  goed, lief, zacht en al die andere onzin zijn, maar ik weet dat ik nog steeds het goede uitstraal. Dat doen engelen over het algemeen altijd nog wel.

Maar mijn andere ik, straalt iets donkers uit. Het uiterlijk is nog steeds hetzelfde. Alleen mijn uitstraling is raar. Duister en donker, wat ik nog nooit bij een engel heb gezien.

Het is onmogelijk dat ik dit ben, ook al staat het bewijs toch echt voor me.

Mijn andere ik rolt met haar ogen. ‘Ja ja, ik weet het. Ik heb het goede verraden, ik ben slecht. En de rest van die onzin.’ Zegt ze, en maakt een weg wuif gebaar met haar hand.