Miah, de engel

Hoofdstuk 26

HEY peeps! Lang niet gezien!

Sorry voor dat! Serieus, ik heb het gevoel dat ik er echt jaren niet ben geweest :s

school is weer begonnen en opeens heb ik tijd om te schrijven -.-

Maar omdat ik zo weinig upload, hier een hele korte samenvatting van het verhaal tot nu toe:

~Miah is ontvoerd door de zoon van de Duivel, Narian, en is er achter gekomen dat ze samen de oorlog die er heerst tussen Hemel en Hel moeten eindigen. Daarvoor moeten ze naar de aarde, waar een mens is die een spreuk heeft om hen naar de Geheime Tuin te brengen. Narians broer, Loren, gaat met hen mee. Eenmaal op aarde komen vinden ze het mens, Dave, maar ook een gevaarlijke demon die Miah voor zichzelf wil. Zain. Na een strijd overlijd Miah, maar na een belofte met God word ze weer leven. Alleen als ze de oorlog niet eindigt, zal ze alsnog sterven. Daarna komen ze Alex en Sam, de broers van Miah, weer tegen en zij gaan ook mee. De Geheime Tuin blijkt de toekomst te zijn. Zain en de toekomstige Miah zijn er de leiders. Miah denkt dat ze van hen de Maansteen moet stelen om zo samen met Narian de oolog op te lossen. Maar als Miah eenmaal binnen is, blijkt het niet te kloppen. De toekomstige Miah word gedood en daardoor ontsnapt Zain. Ondertussen verteld Sam dat hij al die tijd al heeft geweten dat niet Miah en Narian, maar hij en Sage, de dochter van de duivel, de vloek op moesten heffen. Maar Sage is onvindbaar. Doordat Miah en de rest de toekomstige wereld zo hebben veranderd, veranderen ze de hele balans. Dat veroorzaakt een aardbeving en Narian word geraakt door een steen op zijn hoofd.

---------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 26

Het lijkt wel in slow motion te gaan. Alsof de aardbeving, Sage, en alle andere problemen heel even niet meer bestaan. En het enigste wat ik doe? Daar maar staan. Ik denk niet dat mijn hersens al helemaal registeren wat er is gebeurd als Narian op de grond valt, met gesloten ogen.

Maar de shock duurt maar een paar seconden. Ik zet een  snelle stap naar voren en kniel naast Narian neer. De aardbeving kan me weinig schelen, ook al weet ik dat dat verkeerd is. ‘Narian! Jij sukkel, zo iets zou mij moeten overkomen! Niet jou! Want ik kan je toch niet tillen!’ roep ik tegen hem terwijl de tranen in mijn ogen springen van machteloosheid.

De aardbeving is inmiddels opgehouden, maar dat zal wel niet zo heel veel uitmaken. Deze wereld zal niet opeens van onbekend naar bekend gaan.

Aan het oppervlakkige ademhalen van Narian te zien, weet ik dat hij nog leeft. Maar ik heb geen flauw idee hoe hij er aan toe is, en hoe erg de schade is. Ik ben geen dokter.

Ik knijp mijn ogen even stijf dicht. Ik moet nadenken, ook al gaat dat op dit moment voor geen meter.

Ik weet niet waar Alex, Sam en Loren zijn. Wie weet of ze nog leven? Mijn ogen vergroten zich. Natuurlijk! Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Ik kan ze altijd nog proberen te bereiken via onze gedachtenlink.

Ik leg Narians bebloede hoofd op mijn shoot, het kan me even niet schelen dat ik straks onder het bloed zit, en sluit weer mijn ogen.

‘’Sam?’’

Geen reactie. Niks. Ik voel niet de klik die ik normaal gesproken voel. Wat betekend dat hij of dood is, óf in een andere wereld zit.

Beide is niet goed.

‘’Alex?’’

Weer geen reactie.

Ik bijt op mijn lip, en open mijn ogen, de bezorgde gedachtes wegdrukkend. En nu? Ik kan Narian hier niet laten, dan gaat hij zeker weten dood. Maar hij is te zwaar om te tillen.