YAN BENİMLE

Bölüm 1

Duyduğum yüksek ve dayanılmaz sesle açtım gözlerimi. Evet bu tam da tahmin ettiğim şeydi; Alarmın o dayanılmaz sesi. Her zaman ki gibi erteleyerek tekrar kapattım gözlerimi ama sanki iki saniye sonra tekrar başlamıştı işkence.

Zorlukla ayıldığım da nerede olduğumu anlamaya çalıştım. Tam o sırada sırtıma saplanan ağrı işimi kolaylaştırdı.Babamdaydım...

Annemle ve babam... Bir türlü geçinemeyen, birlikte olduklarında gülümsediklerini görmediğim, canım ailem. Ben 9 yaşımdayken anlaşmalı bir şekilde boşandılar. Anlaşamadıkları tek nokta bendim.
Tek çocuktum. Hep bir kardeşim olsun isterdim ama olmaması daha iyiydi. Benim yaşadıklarımı yaşamaması gerçekten iyiydi.

Babam, annemden ayrıldıktan sonra bir daha evlenmemiş, hayatına bir başka kadını alamamıştı. Anneme göstermese de hala onu sevdiğini hissedebiliyordum...

Annem, her zaman gözü daha yükseklerde olan bir kadındı. Babam, ona o yaşamı sağlayamadığı için mutlu olamadı ve mükemmel bencilliğiyle o mutlu değilse hiç kimse mutlu olmamalıydı.

Artık büyümüştüm. 22 yaşımdaydım ve benim başımda kavga etme dertleri bitmişti. Artık ben karar veriyordum kimin yanında kalacağıma. Ben kim miyim? Hanne.

Kendi halinde biriyim. Yani bu tabir tam anlamıyla beni ifade ediyor. Üniversite son sınıf öğrenciyim. Bilgisayar programlama bölümü okuyorum ve o bilindik programcılarla alakam yok. 1.70 boylarında, siyah saçları beline kadar uzanan gözleri kızıl kahverengi biriyim.

Annem hep sinirlendiğimde gözlerimin kırmızı olduğunu söylerdi. Sinirlenirdim de. Kötü bir çocukluk geçirmiştim. Sevgiyi hiçbir zaman görmemiş, hissetmemiştim. Ailemin bana sağlayamadığı sevgiyi başkalarında bulamayacağımın da fazlaca bilincinde biriydim. Sanırım bu yüzden hayatıma uzun ilişki almama gibi bir prensibim var. Bekli de babamın her gün gözümün önünde yaşadığı mutlu edememe korkusunu yaşıyordum.

Bir insanı mutlu edememe. Sevmek, çok sevmek ama mutlu edememek gerçekten bir korku haline gelmişti bilinçaltımda. Bağlanmaktan korktum hep ya da birinin bana bağlanıp benim anneme dönüşmemden...

Bugün okul yoktu ve benim evde olmamam gerekiyordu. Çünkü 3 gün önce evde yalnız kaldığım gün olanların olmasından korkuyordum. Babam erken saatlerde başlardı işine gece yarısına kadar çalışırdı. Bu ona iyi geliyordu.

3 gün önce hastalanmıştım. Okula gidemedim. Babam izin alıp benimle kalmak için ısrar etse de onu işe gitmesine ikna edebilmiştim. Öğleye kadar yataktan çıkamadım. Aldığım ilaçlar işe yaramaya başladığında ateşim de düşmüştü.

Kalkıp bir duş almak için üst kata çıktığımda beni bir şeyin izlediğini fark ettim. Sanki evde yalnız değildim. Merdivenin son basamadığında donakalmıştım. Arkamdaydı. Hissedebiliyordum. Hızla döndüm ama kimse yoktu. Fazla uyumaktan dolayı sersemlediğimi düşünüp kendimi duşa attım.

Akşamüstü daha iyi hissettiğimde biraz hava almak için en yakın arkadaşım Dessi' nin yanına gitmeye karar verdim. Dessi ile üniversitede tanışmıştık. Dedikoducu bir kızdı ama yinede onu severdim. Eğlenceli ve hayattan zevk almasını bilirdi. Özellikle kafa dağıtmak istediğimde Dessi'ye koşardım.

Hazırlanıp kapıdan çıktığım anda yine aynı hisle izlendiğimi düşündüm. Kapıyı kilitlerken hiçbir rüzgâr olmamasına rağmen saçlarım yüzümü okşamıştı. Sanki yanımdan hızla geçmişti.

Bir an duraksadım, içime bir ürperti girmişti. Arkamı döndüğümde orda olmayacağını biliyordum. Dönmeden "dur!" dedim. Birkaç saniye bekledikten sonra hala ordaydı. Arkamı döndüm.

Ve kaderime bıçak vuracak adamla ilk kez göz göze geldim.